Tauriel & Legolas - Can you love me again?

Rozdział 8

Czułam, jak łagodne kosmyki opadają na moją twarz, ale było to przyjemne. Wyszłam z mojego pokoju, cicho zatrzaskując za sobą drzwi, i udałam się na dwór, w miejsce, gdzie się umówiłam. Cicho minęłam coś na kształt rynku, po czym szłam jeszcze chwilkę. Po paru minutach widziałam już zarys dwóch postaci patrzących w głąb źródła.

Lia miała na sobie prześliczną, obcisłą suknię ślubną do ziemi, przez którą był widoczny zarys rosnącego brzuszka. Swoje blond loki spięła w pięknego koka, jednak po obu stronach głowy zostawiła leciutkie pasemka.

Andia miała taką sukienkę jak ja (obie byłyśmy druhnami) - jasnoróżowa bez ramięczek z kokardą w pasie, obcisła, sięgająca do połowy uda. Rozpuszczone włosy pokręciła. Wyglądała niesamowicie.

Pomachałam do nich z daleka i podekscytowana do nich dołączyłam. Sama rozpuściłam swoje loki. Chwilkę rozmawiałyśmy o jakiś bzdetach. Potem całą trójką podeszłyśmy do źródła, z którego wypływała rzeka.

Pierwszy raz patrzyłam na siebie w całkiem rozpuszczonych włosach. Dziwne uczucie- całe życie jesteś do czegoś przyzwyczajona, a potem nagle to zmieniasz. Na jeden wieczór, ale zmieniasz.
Śluby i wesela to jedyne uroczystości, na których elfy mogą zrobić inną fryzurę. Dziwne, prawda?

-Dziewczyny... Boję się. -Lia na nas spojrzała -Co jeśli on tuż przed ołtarzem powie"nie"? -dodała szybko, widząc wyrazy naszych twarz.
-Weź przestań, przecież... - zaczęła Andia, jednak nie dała rady dokończyć, widząc... Legolasa stojącego na małym pagórku jakieś 20-25 metrów od nas w pięknym, czarnym stroju ślubnym elfów. Miał rozpuszczone włosy i patrzył na nas z wielkim uśmiechem przyklejonym do twarzy. Po chwili przybiegł do niego Pimpar, który miał na sobie elegancki, także czarny, kostium. Stalibyśmy tak chyba wieczność, gdyby nie Gandalf, który po chwili pojawił się koło pana młodego, wołając go do kaplicy.

-A wy, mo Drogie Panie, chyba nie zamierzaliśmy uciec, prawda? -usłyszałyśmy jego głos obok siebie.