Kendimi Aynalarda Ararken

8

Buğra istememesine rağmen kaybetmişti oynadığı kumarı çünkü güneş hastahane penceresinden içeri süzülüp Buğranın gözlerini aralamaya başlamıştı. Hiç birşeyi net göremiyordu. Sanki yağmur yağarken buhulu bir pencerenin arkasındaymış gibi hissediyordu. Bir süre geçtikten sonra sol tarafındaki yatakta yatan siyah saçlı ve beyaz tenli bir kız fark etti.

KIZ: Uyandın demek uzun zamandır hareketsiz yatıyordun bir an olsun öldüğünü sandım. BUĞRA: Aslında benim için en iyiysiydi ölümek niye aradıysam ambulansı aptal kuş.

KIZ: Ölüme her yaklaştığında tanıyorsun azraili ve onun seni yanına almak için sürekli üzerinde olan gözlerini. Bunu üçüncü defa intihar etmiş biri olarak söyleyebilirim. Bu arada adını sorabilir miyim ?

BUĞRA: Buğra seninki nedir?

KIZ:Evrim. Muhabbetleri Evrim’in film çektirmek için oradan alınmasıyla kısa bir sürede olsa sonlanmıştı. Buğra hastahanede kaldığı sürece Evrim sürekli sorular soruyordu. Buğra soruların hepsini karşılıksız bırakmıştı taki Evrim’in küçüklüğünde amcası tarafından tecavüze uğradığını öğrenene kadar.

BUĞRA: Nasıl olurda bu travmadan sonra hala gülebilirsin ben,ben anlamıyorum.

EVRİM: Kolay değil fakat üstünden on yedi yıl geçtikten sonra bazı şeyler silinmesede değişiyor. İnsan sırtındaki bu yükle yaşamayı öğreniyor. Evet üç kez intihar ettim fakat bunu tecavüze uğradığım için değil tek destekçim olan annemi yanına cennete gidebilmek için yaptım.

BUĞRA: Nasıl öğrendin peki yaşamayı?

EVRİM: İnsanlardan kaçtım ilk başlarda, ergenliğimin sonlarına gelene kadar odamdan çıkmazdım dışarı fakat sonradan fark ettimki ben yaşananların üzerimde yarattığı etkiden değil, lanet olası insanların benim için ne düşündüklerini önemsiyormuşum. Sonradan hiç kimsenin söylediklerini takmadım kafama ve bak şuan gülebiliyorum. Buğra o gün hastahaneden ayrıldı ve Evrimin bu sözleri onu gece ormana atılmış bir tavşan yavrusunun şaşkınlığına uğratmıştı. Çıkış yaparken haftada üç gün bir psikoloğa gideceğine dair bir kağıt imzalamıştı. Artık insanlar başına gelenleri biliyordu. Bunun utancı bile yetti üç hafta boyunca evden çıkmamasına. Hastahanede imzaladığı kağıttan dolayı kapısına polisler gelmişti. Yine konuşmuyordu Buğra. Onu alıp ruh sağlığı merkezine götürdüler ve yaklaşık iki ay burada o malum günü unutmak için tedavi gördü. Her şey tam olarak düzelmesede konuşmaya başlamıştı en azından doktorlarla.