When I was young , watching sunrise and sunset was the best view I ever seen , it also satisfied myself . Si papa noon ang naging best buddy ko pagdating sa mga ganung bagay , good thing my mother's supportive.
Isang araw napagpasyahan namin ni papa na pumunta sa isang bundok , doon namin papanoorin ang paglubog ng araw .My father asked me some random stuff while he's driving and I cheerfully answered it . Kalmadong pinadaan ni papa ang sasakyan sa intersection lane pero sa di inaasahang pangyayari'y isang truck ang bumangga sa amin at lumipad ang aming sasakyan.
Niyakap ako ni papa ng mahigpit . Nakaramdam ako ng sakit sa aking ulo ng may tumama sa aking matigas na bagay but I still managed to look at my father's face and saw a glimpse of smile on his lips before I lost my consciousness.
Ramdam ko ang sakit ng ulo ko nang tumama ako sa matigas na bagay . I looked at my father's face and saw a glimpse of smile before I lost my consciousness.
Umungol ako saka dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata. Isang puting kisame ang agad kong nakita. Napagtanto kong nasa hospital ako dahil sa dextrose na nakakabit sa aking kamay. Bumukas ang pinto ng silid at pumasok si mama , namumula kanyang mga mata .
“Anak gising ka na pala. How are you ? May masakit ba sa'yo?” Umiling lang ako bilang sagot. She softly caressed my hair then suddenly I remember papa. “Where's papa, ma?” I tried my best to talk clearly eventhough my voice was shaking.
Ilang segundong katahimikan ang namayani sa amin bago ko narinig ang mga hikbi nya kaya napatingin ako. Seeing my mother like this broke my little heart. Hinayaan ko siyang umiyak at hinintay ang kaniyang sagot , but her answer made my world stop. “He's gone.”
