LOTUS SERİSİ-1
Yeryüzüne beş farklı taş düştü. Her biri lotus çiçeğine büründü. Beş farklı renkteki lotus, beş farklı özel kişi ve düşmanlar...
Kader, ağlarını onlar için örmeye başlamış,
Kötülük bu sefer yeryüzünü hedef almıştı.
Herkes taşların peş...
Yorumlarınızı ve yıldızlarınızı eksik etmeyin, lütfen.
🌟Keyifli Okumalar Dilerim🌟
🎵Bölüm Şarkısı: Lennon Stella- Older Than I Am🎵
🔗
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Öğrenilen her gerçek yavaşça içimde büyüyen acıyı ve intikamı besliyordu. Her doğru beni yolun sonuna ilerletiyordu.
O yolun sonunda göreceklerim ise gerçeğin ta kendisiydi. Ondan önce yürüdüğüm bu yolda öğrendiklerim yalnızca birer alıntıydı asıl roman o yolun sonunda beni bekliyordu.
Ve ben o romana ulaşmak için elimden ne geliyorsa yapmaya hazırdım bunun ardında beni kötü şeyler beklese hatta ellerime kan bulaşmak zorunda kalsa bile.
Bu yolda ne kadar kan akıtmam gerekiyorsa o kadar karanlığa bulaşır kendi doğrum için bütün yanlışları ezip geçerdim. Artık bu hikâyede iyi veya kötü yoktu. Ne olmam gerekiyorsa o olurdum; iyiyse iyi, kötüyse kötü.
Çünkü bundan sonra kimseye acımam yoktu, herkese hak ettiği şekilde davranacaktım. Ama uyarmam gerekiyor ki kafamdaki iblislerim ve ben pek bağışlayıcı değildik. Önümüzdekileri ezip geçmeye hazırdık.
Alastor karşımda sessizce ne diyeceğini bilemiyormuş gibi otururken sabit bakışlarım elimdeki Damael'in verdiği yüzükte dolanıyordu. Yüzüğü bana verdiği günden beri takıyordum ama uzun zamandır onu kullanmamıştım, güçlerimi kullanmaktan ona sıra gelmemişti.
Diğer elimin baş parmağını yüzüğün taşının üstünde gezdirdim. Damael'i, Dylan'ı, Aurora'yı, Aramis'i, Marcus'u, Exael'i, Adreana'yı, Lars'ı, amcamı ve babamı çok özlemiştim.
Hayatımda sahip olduğum tek ailem onlardı. Hoş şimdi bir de abim ve yeğenim olmuştu. Sanırım Alastor'un abim olduğu gerçeğini kabullenmem zaman alacaktı. Kafamı kaldırdım ve kurumuş dudaklarımı yaladım.
"Ne zaman konuşacaksın?" Sesim beklediğimden de güçsüz çıkmıştı. Boğazımı temizledim. Ne şekilde olursa olsun güçsüz olmak bana yakışmıyordu.
Alastor sonunda sessizliğini bozmaya karar vermiş olmalı ki yalandan öksürdü ve konuşmaya başladı. "Kardeş olduğumuzu saklamamın bir nedeni yoktu aslında yalnızca beni tanıyan ve sana zarar vermek isteyen birileri olabileceğinden gizli tutmak istedim."
"Öyle düşündüğüne göre düşmanların bol anladığım kadarıyla yine de bu bir gerekçe olamaz." Derin bir nefes alıp gözlerimi yumup açtım. Bunu sakinleşmek amacıyla yapmıştım çünkü yavaştan sinirlenmeye başlıyordum. Bana bahane lazım değildi. Bana beni tatmin edecek cümleler lazımdı.
"Valerie biliyorum bu yaptığım doğru değildi ama bütün bunlara hazırlıklı değildin. O zamanlar bile kendinin ne olduğunu yeni yeni öğreniyordun."
