Bullets of Chances

Chapter 6

Matagal na ba siyang nakatira dito? Bakit ngayon ko lang yata napansin. Eh ano naman kung magkapitbahay kami? Hindi ko na inisip pa iyon at tuluyan ng pumasok sa unit. Napansin kong inilalagay na ni Dio ang mga pinamili ko sa mga lagyanan. We’re so comfortable to each other kaya pinababayaan ko nalang siya.
Ganon rin ba ako ka komportble kay  Hassi kaya pinabayaan  ko nalang din siyang pumili sa mga bilihin ko kanina? Nasapo ko ang noo sa iniisip. Stop thinking nonsense  Zal! Padabog sana akong tatayo ng naagaw ni Dio ang atensyon ko sa tanong niya.

“Hmm so you’re close with that Hassi?” nakangunot ang noong tanong ni Dio.

Close? Close ba kami ni Hassi? Hindi naman ah.

“What made you think that we’re close?” angil ko naman sa kanya habang papalapit para tulungan siyang maglagay sa fridge ng mga karne.

“You went to grocery store with him. Client and employee don’t do that thing.” Seryoso niya pang sabi.

“Nah, it just happened that we saw each other there at the department store.” I make it clear to him. Bakit ko naman yayain ang kleyente kong sumama sa akin sa grocery store aber?

“I see.” Yun lang ang sinagot niya tsaka pinagpatuloy ang ginagawa.

Marami-rami pala talaga tong nabili namin. Pang-dalawang buwan na yata to.

“Good thing you didn’t buy so much canned goods and ready to eat food. You know that it’s not good to your health.” Dahil sa sinabi niya ay noon ko lang din napansin na wala ngang masyadong  ready to eat foods sa mga pinamili namin. Halos lahat ng pagkain dito ay lulutuin. Marami ring gulay at prutas.

“Ahh hehe, just wanna try new.” Hindi ko na sinabing si Hassi ang pumili nun. Baka kung ano pang isipin nito. I know Dio’s feelings for me. I really appreciate it but what can I do? I can’t reciprocate his feelings and I didn’t know even why. He’s always vocal for what he feels but I always didn’t take it seriously. Of course I told him that I can’t see him as a man because ever since I always see him as a close friend, as a brother. But he’s too eager to win me than just to give up. I honestly try though but cliché may it be, you can’t just teach your heart to love someone.

Tumango-tango lang siya at tumungo na sa sala. Tapos na pala kami sa ginagawa kay sumunod na ako sa kanya.

“It’s almost dinner. Dito ka nalang kumain .”anyaya ko sa kanya ng napansing nagdidilim na pala sa labas.

“I would love to but sudden thing came up.” Aniya pagkatapos ibalik ang cellphone niya sa bulsa. I guess doctors will always be busy. Hirap sigurong mag-asawa ng doctor. Every second for them is important lalo na at buhay ang hinahawakan nila kaya kung may jowa kang doctor ay kailangan mo ng mahabang pasensya to understand them. No wonder kuya and his girlfriend always have a fight.

“Oh I see. Hmm bakit ka nga pala na padpad dito?”

“To visit you. It’s been a week since I last saw you Zal. I miss you.” Diretsahang sabi niya. Napatuwid naman ako ng upo at binigyan siya ng ngiti.

“I miss you too. Masyado ka kaseng busy eh.” Normal man sa akin ang sinabi ko hindi ko maiwasang mag-alala dahil baka bigyan niya ito ng ibang kahulugan.

“It’s great that Cazzaleira Helius did miss me huh?” hinawakan niya pa ang buhok ko at ginulo ito. Tumawa lang ako at sinapak ang kamay niya.
“Hey not my hair!”

“Haha , I guess I need to go. Eat your dinner na.” sinamahan ko  siya hanggang sa pintuan para magpaalam.

“You too. Don’t over work doc!” I kissed his cheek and give him a hug.

“Hmm. Good nigh Zal. I love you.” Humalik din siya sa pisngi ko sabay yakap. Ng humiwalay ay nginitian ko lang siya at tinanguan. Sanay na ako pagsinasabi niyang  mahal niya ako but unlike sa mga “I miss you” niya ay hindi koi yon sinasagot. He might misunderstood it and I don’t like that. I still love him even just a friend and a brother that I can’t afford to hurt him.

Kumain na ako ng dinner pagkaalis niya at nagshower. Ginawa ko na muna ang night skin care routine ko bago tuluyang humiga sa kama. Mabuti na lang at medyo napagod ako ngayong araw kaya hindi na ako nahirapan pang matulog.

Kinabukasan ay bumungad agad sa akin ang mga schedule ko. And daming mga dapat asikasuhin ngayon lalo pa at hindi pa nakauwi sina mom and dad. Four board meetings in the morning pa lang ang natapos ko ay parang ang bigat nan g katawan ko. Agad akong umupo sa swivel chair at sinandal ang ulo. Napahilot ako sa sintudo habang iniisip ang natitirang  mga appointments ko. Nasanay yata akong ilang araw na hindi naging tight ang sched ko kaya parang nanibago bigla ang katawan ko.

“Engr. Galla para po raw sa inyo.” Umayos ako ng upo at tinignan ang dala ng secretary ko.

“Bulaklak? Kanino galing?” takang tanong ko.

“Ah kay Doctor Gustavo po yata Engr.” hindi siguradong aniya.

“I see. Pakilagay nalang dito sa table ko.” Tamad na angil ko at nagsimula ng bumukas ng mga email. Dio usually do this. Nagpapadala ng mga bulaklak, chocolates or mga pagkain. Sinabihan ko na siyang wag ng mag-abala pa pero katwiran niya ay nanliligaw siya. Alam niya naman ang opinion ko sa nararamdaman niya pero hindi talaga siya paawat kaya hinayaan ko nalang siya.

Dumating ang hapon at kailangan kong bumisita sa site doon sa patapos ng condominium building.

“Engr. Noviaz, how’s the situation here going?” Bungad ko sa engineer na siyang kasama ko sa project na ito.

“So far so good Engr. Galla. Wala naman tayong problema.” Tumango ako at inilibot ang paningin sa lugar.

“Good to hear that.” Nagpatuloy pa kami sa pag-uusap tungkol sa building. Konti na lang talaga at matatapos na to. Umakyat pa kami sa building para echeck ang iba’t-ibang bahagi ng condo. The building is really nice. From its structure to its interior. Minsan ko ngang naisip na lumipat dito o di kaya ay bumili ng unit dito.

Mahigit isang oras din ang inilagi namin sa site bago kami bumalik ng company. Pagpasok ko ng opisina ay nakita ko ang bulaklak at noon ko lang naalala ito. It’s a bouquet of colorful roses. Napangiti ako sa ganda nito  ng may napansin akong maliit na card. Kinuha ko at binasa ang nakasulat dito.

“Always you, then ‘til now”
-HH

“Huh?HH?” who the heck is HH? It’s not Dio for sure. What’s with the message? Namalayan ko nalang na napahawak na ako sa dibdib ko dahil sa bilis ng tibok nito. Hindi dahil sa excitement o tuwa kundi sa kaba.