Bullets of Chances

Chapter 7

Madaling araw na akong nakatulog dahil sa kakaisip sa kung sino ang nagpadala ng bulaklak. Tatawagan ko sana si Dio kaso mas pinili kong huwag na lang. Kapag sinabi ko naman ito kay Zyani ay paniguradong asar lang ang aabutin ko dun at makakarating pa kila kuya at Dio. Knowing those two, hindi yun titigil hanggat hindi nalalaman kung sino ang nagpadala ng bulaklak. Pero bakit ko nga ba binibigdeal yun?  Maybe because I feel something strange about it. Hindi ko alam kung bakit ako nakaramdam ng kaba ng dahil lang sa bulaklak. Hindi naman threat ang nakasulat sa card pero may kakaiba kasi at yun ang hindi ko alam.

Ngayong araw ang napagkasunduan namin ni Hassi na puntahan ang location ng papatayuan niya ng bahay. I texted Zyani but she refused to come with us because of some urgent matter. So I have no choice but to come alone with Hassi. Dahil Saturday naman ngayon at walang office work pag weekends hindi ko na kailangang magsuot ng formal. So I choose to wear Korean black cargo pants partnered with white crop top. Nag white sneakers nalang din ako. I just put face powder, cheek tint and lip tint. Tama na tong ganito para akma naman sa pupuntahan namin.

I was busy checking myself in the mirror when my phone rang for a text.

Unknown number:

I’ll be waiting downstair, Cazzaleira. This is Hassi, by the way.

Where did he get my number? Ikinibit balikat ko nalang iyon at nagreply na pababa na ako.

My head is roaming around to find where Hassi and there he is, attractively leaning with his black G-wagon car. As usual he wore he’s all time dress up except that his shirt is now white and a black ballcap. I’m not informed that a soldier could be this damn handsome! I shook my head to erase what I’m thinking.
Lumapit na ako sa kanya at saka pa siya nag angat ng tingin. Sinuyud niya ang kabuuan ko na tila nanibago sa suot ko.

“Uh I guess tama lang naman ang suot ko sa pupuntahan natin diba? I mean siguradong mahihirapan ako pag nag skirt, blouse at heels akong nakapunta doon.” Natatawang paliwanag ko.

“Hmm. You look good.” Tipid na aniya at pinagbuksan na ako ng sasakyan. Man of few words ba talaga ang mga sundalo?

“By the way Zyani can’t come with us today. Something came up.”inporma ko sa kanya.

“It’s okay.” Lumingon siya sa akin at mukhang cheneck kung naka seatbelt na ba ako. Nang makitang meron na ay enistart niya na ang sasakyan.  Wait saan nga ba kami pupunta?

“Uh saan nga pala ang location ng papatayuan ng bahay?

“Makati”. Tipid na naman sagot niya. Hirap naman kausapin nito.

“I see. Hindi naman pala masyadong malayo.” Tango-tangong ani ko. Inabala ko nalang ang sarili sa kakatingin sa labas sa buong byahe namin. Hindi na rin kasi nagsalita pa si Hassi. Mukhang sanay talaga siyang hindi masyadong kumikibo. Ilang sandali pa ay huminto na ang sasakyan sa harap ng bakanteng lote. Maybe it is the place.

“We’re here.” Pagkumpirma niya sa hinala ko. Nauna na siyang bumaba at pinagbuksan ako ng pintuan. Paglabas ko pa lang ay tumama na ang sinag ng araw sa mukha ko kaya awtomatiko kong tinaas ang kamay para harangan ang init ng araw. Nakalimutan ko palang  magdala  ng sombrebro. Alas dyes palang naman ng umaga pero ang sakit na sa balat ng sinag ng araw.

Napalingon ako ky Hassi ng tanggalin niya ang sariling sombrebro at isinuot ito sa akin. Dahan dahan kong binaba ang kamay habang pinagmamasdan siyang maayos na isuot ito sa akin. Isinuksok niya pa sa taenga ko ang ilang hibla ng buhok kong nililipad ng hangin.

“Take this.” Malalim na boses na aniya. Even his voice shouts authority.

“T-thank you”. Iyon lang ang lumabas sa bibig  ko at nautal pa.

Tumango lang siya at nauna ng lumakad. Wala sa sarili naman akong sumunod sa kanya. What’s wrong with me?

“So this is where I plan to build the house. Is this good?” huminto siya sa harap ko at tinignan ako. Luminga-linga namn ako sa paligid para tingnan ang kabuuan ng lugar. Hindi gaya ng inaasahan ko, hindi masyadong madamo ang lugar na ito. Sa tantya ko ay nasa three hectares ang lawak ng lupain. Ngayon ko lang napansin  na isa pala itong subdivision. May mga bahay narin na nakatayo na at meron pang iilang bakanteng lote.

“Hmm. It’s great. The spot here is quite good. For sure you can see the sunset here from your house’s rooftop.” Nakangiting ani ko sa kanya.

“Yeah. That’s why we choose this place.” I saw a glimpse of smile in his lips or maybe my eyes just deceive me. We daw? Maybe his pertaining to his girlfriend or wife? Awtomatikong bumaba ang mata ko sa mga daliri niya sa kamay para tignan kung may wedding ring ba doon. Negative! Maybe he’s pertataining to his girlfriend.

“Good choice. Base in my estimation this lot is around three hectares and the house will perfectly fit to it. No wonder the house you want is quite like a “mansion” eh malaki din pala ang lupa mo.”

“Well, matagal ko ng planong magpatayo ng bahay dito but something came up that changes everything.” Seryoso siyang nakatingin sa akin habang sinsabi niya iyon.” I’m hoping ,I’m not too late to accomplish what I haven’t finish yet.” He sighs heavily as he look away to me.

“Everything has its right time. Maybe today is the best time to accomplish the postpone mission you planned long ago.” Inalis ko na rin ang tingin sa kanya at tinuon ito sa mga bulaklak na sumasayaw sa hampas ng hangin.” Mahirap kasi kalaban ang oras. Kahit gaano pa ka pulido ng plano mo kapag oras na mismo ang tumigil sayo ay wala ka ng magagawa pa. So better let the time put things into its proper place. Maybe that time, things will go smoothly than what you have planned.” Nakangiting dagdag ko pa.
Ganyan din kasi ako noon. Lahat ay planado sa ganito at ganyang oras. Doon ko lang narealize na mali pala ang pinaggagawa ko. Sa huli ako rin ang nahirapan kaya simula noon, I let time decides for me. God’s timing will always be the best.

Lumingon ako kay Hassi ng maramdaman kong nakatitig na siya sa akin. His hair is dancing to the rhythm of the wind. His eyes tell something that even a genius code breaker can’t guess. My eyes went down to his lips as he opens it and voice out what his mind tells him.

“Time or whatever it is, I won’t let it block my way to accomplish my biggest mission.” he seriously murmured.