No Right To Love You [h.s]

2. 24 en nog steeds verward

Maeve Forrest

"Happy birthday to you, happy birthday to you, happy birthday dear Maevie, happy birthday to you!" ik word wakker van Phoebe, die zingend mijn kamer inkomt, waarna ze een partypopper afvuurt en op de toeter die ze tussen haar lippen heeft geklemd blaast.

"Wauw, Pheebs. Je bent echt gestoord," lachend kom ik overeind. De snippers confetti vliegen door de hele kamer, maar ik ken Phoebe en ik weet dat zij straks ook degene zal zijn die alles weer netjes opruimt.

"I know, kom hier," ze geeft me een knuffel. "Gefeliciteerd, babe. Cadeautje komt straks, als de rest ook hier is, oké?"

"Thanks, Pheebs. En wat jij wil," zeg ik onverschillig. Het maakt me oprecht niet zoveel uit wanneer ik cadeaus krijg. Cadeaus zijn natuurlijk leuk, maar het gezelschap van mijn familie en Phoebe is veel belangrijker dan dat.

"Nou, chop chop." Phoebe klapt in haar handen. "We moeten taart eten als ontbijt."

"Heb je een taart gebakken?" vraag ik ongelovig. Ik weet hoe Phoebe is in de keuken en de kans dat zij er zelf in geslaagd is om een taart te bakken, is miniscuul. Zelf begint ze dan ook hard te lachen.

"Wat denk je zelf? Natuurlijk niet," Phoebe grijnst. "We gaan ergens ontbijten. My treat."

"Klinkt goed," ik sta op. Eerst zou ik er tegenin zijn gegaan en had ik met haar gediscussieerd over het feit dat ik best zelf kon betalen, maar ik ken Phoebe nu en ik weet dat zij toch zou winnen. "Ik ben over een kwartiertje klaar." Phoebe steekt een duim op en gaat richting de woonkamer.

Ik dwing mezelf om uit bed te komen en trek een mom jeans aan, met een gele trui en bijpassende schoenen. Snel borstel ik mijn haar door en ik besluit het gewoon los te laten hangen, waarna ik een klein beetje make-up op doe.

"Maevie, je bent echt een lekker ding," zegt Phoebe bewonderend, als ik de woonkamer in loop. Ze scrollt door haar Instagram tijdlijn, maar kijkt op. "Maar ik moet vragen, heb je het niet warm in die trui?"

"Thanks en nee, het is prima zo," ik glimlach naar haar en dan gaan we de deur uit. Een straat verderop is een metrostation, waar we heen lopen. We checken in en niet veel later zitten we in een metro richting het centrum. De ochtendspits is gelukkig al voorbij, dus er is nog een plekje te vinden waar we kunnen zitten.

Het is een klein tripje naar het centrum en opeens kijk ik naar mijn trui. Zonnebloemen sieren de stof en ik slik. Vanochtend had ik er niet zo over nagedacht, maar ik heb deze trui in een impulsieve bui gekocht. Puur en alleen omdat het me aan Harry liet denken. Hoe hij me eindelijk vertelde dat hij van me hield in het veld met zonnebloemen.

Maar het was allemaal een leugen.

Een spel voor hem.