No Right To Love You [h.s]

24. Excuses in Brighton

Maeve Forrest

Als ik uit de trein stap, kijk ik het perron rond. Het is redelijk laat en er zijn niet zoveel mensen, maar ik herken Caleb niet tussen de gezichten. Waarschijnlijk wacht hij buiten op me. Ik loop het perron af en beland in de grote hal van het station. Hier zal Caleb niet staan, want het is veel te groot en onoverzichtelijk.

Wanneer ik naar buiten stap, herken ik mijn broer. Hij staat tegen zijn auto aangeleund en kijkt op zijn telefoon. Opgelucht loop ik naar hem toe, maar als hij merkt dat ik er ben, kijkt hij me fronsend aan.

"Maeve Eliana Forrest, are you out of your mind?" zegt hij streng. Wow, deze reactie had ik niet verwacht. Beschaamd kijk ik naar de stoeptegels onder mijn voeten en een rode kleur trekt naar mijn wangen. "Je kan niet zomaar weglopen zonder aan Phoebe of Harry te laten weten waar je heen gaat. Ze hebben me gebeld en verteld wat er is gebeurd en ik snap dat je dat niet fijn vond, maar dit is niet oké. En ik had het prettig gevinden als je de situatie aan me had uitgelegd, voordat je ophing zonder me te vertellen waarom je naar Brighton kwam."

"Caleb, ik.." mijn keel voelt droog aan. Mijn ogen zijn ook helemaal dik, omdat ik de halve treinreis heb gehuild. Ik had nogal wat bekijks, maar niemand zei er wat van. Gelukkig. Nu realiseer ik me pas echt hoe dom deze actie was. Ik heb de rollen omgedraaid in mijn hoofd en ik snap hoe erg ik in paniek was geraakt als Harry of Phoebe ineens zou verdwijnen.

"God, ze waren zo bezorgd. Harry was helemaal in paniek. Ze hadden Lucas ook al gebeld en die wist niet waar je was, dus hij zat ook in de stress," zegt Caleb. Ik voel me zo schuldig. Waarom moet ik dan ook altijd zo overdreven reageren? Dit is niet wat ik in gedachten had toen ik zei dat ik mijn emoties meer ging tonen. Het is voor mij blijkbaar heel moeilijk om daar een normale balans in te vinden. "Ik snap dat je in paniek was en dat je niet wist wat je moest doen, ik snap het echt. Maar andere mensen geven om je en als je dit soort dingen doet, schrikken ze. Dat snap je toch?"

"Ja," zeg ik zacht. Dan kijk ik hem aan. "Zeg alsjeblieft niks tegen papa en mama?"

"Ik denk er nog over na," zegt hij, op een toon die mij al vertelt dat hij niks gaat vertellen. Hij is nog steeds mijn broer die weet dat hij problemen gaat veroorzaken als hij onze ouders inlicht. Problemen die er helemaal niet hoeven te zijn als we niks zeggen. Ik ben meestal eerlijk, maar dit is uit bescherming.

Caleb maakt de autodeur voor me open en ik stap in, met mijn hoofd nog steeds naar beneden gericht. Caleb stapt naast me in, achter het stuur en start de auto. "Bel Harry terug, oké? Die jongen was echt zo in paniek, het was gewoon zielig"

"Mijn telefoon is leeg," zeg ik.

"Ik heb een powerbank," hij duwt het dingen in mijn handen en rijdt weg bij het treinstation. In gedachten hoor ik Harry's stem. "Maeves wat?". Hij was zo geschrokken en ik heb hem achter gelaten. Ik mag blij zijn dat hij nog iets met me te maken wil hebben.

Als de powerbank de eerste procenten van mijn telefoon oplaadt, start ik het apparaat weer op. Er komen eerst een aantal meldingen binnen.

9 gemiste oproepen van Harry

6 gemiste oproepen van Phoebe

Het schuldgevoel bekruipt me nog meer. Wat heb ik gedaan? Ik open mijn chat met Phoebe, die bovenaan staat.

Phoebe: maeve het spijt me zo

Phoebe: waar ben je

Phoebe: neem op alsjeblieft neem op

Phoebe: we maken ons zorgen

Ik besluit niet te reageren, omdat ik ze zo toch bel. Van Harry heb ik maar één bericht.