No Right To Love You [h.s]

6. Zelfportret

Maeve Forrest

Ik veeg mijn haar uit mijn gezicht, waarmee ik vervolgens ook een nieuwe verfstreek op mijn gezicht creëer. Opeens voel ik me bekeken, dus ik kijk op en zie dat een jonge man door het raam naar binnen staat te kijken. Ik lach even en zwaai vervolgens naar hem, wat hem de moed geeft om binnen te lopen. Voorzichtig leg ik de kwast neer en loop ik naar hem toe.

"Um, je hebt een beetje.." hakkelt hij. Wat een apart figuur. Zijn haar is halflang en hij lijkt me best wel verlegen.

"Verf op mijn gezicht? Ik weet het," lach ik. Ook hij durft een klein lachje uit zijn mond te laten komen. Zijn ogen scannen het atelier en ik probeer zo vriendelijk mogelijk te blijven. "Kan ik je ergens mee helpen?"

"Um, ja, ik denk het wel," zegt de man op een zachte toon. "Ik vroeg me af of je aan opdrachten doet. Voor particulieren?"

"Ja," glimlach ik. Ik krijg niet vaak particuliere opdrachten van onbekenden. Vaak is het familie of oude vrienden. Deze man heb ik werkelijk nog nooit eerder gezien. Even kijk ik over mijn schouder naar alle rommel achter me. "Heb je ergens interesse in?"

"Um.. Een zelfportret?" zegt hij vragend.

"Van mij?" zeg ik verbaasd. Het verrast me behoorlijk dat hij een zelfportret wil, terwijl ik hem niet eens ken. "Ja, natuurlijk van mij. Daarom heet het een zelfportret-" ik onderbreek mijn eigen geratel. "Sorry. Ik vind het gewoon bijzonder dat je daarvoor vraagt. Wij kennen elkaar niet, toch? Nu ik erover nadenk, kom je me wel bekend voor." Ik bestudeer zijn gezicht, maar ik kan werkelijk niet bedenken waar ik hem eerder heb gezien. Misschien lijkt hij op iemand anders die ik ken.

"Nee, we kennen elkaar niet," zegt de man snel. "Ik- ik um.. Zag ergens een van je werken en toen kwam ik op het idee." Het is altijd leuk om te horen dat iemand een werk van me ziet en dan benieuwd is naar meer. Ik vraag me af wat hij heeft gezien.

"Oh, waar zag je het?" vraag ik geïnteresseerd. Het blijft even stil.

"In een.. museum?" vragend kijkt hij me aan en ik moet mijn best doen om niet te lachen. Ja, zover was ik zelf ook nog wel gekomen. Dan realiseer ik me dat hij me echt niet meer details gaat vertellen, dus ik haal mijn schouders op.

"Oké.." mompel ik. "Welke maat doek wil je graag hebben? Loop maar even mee, ik zal het je laten zien." Ik loop naar de achterwand van het atelier en til de verschillende doeken uit het voorraadhok. Ik haal alleen de meest gekozen doeken tevoorschijn. Uit ervaring weet ik dat mensen alleen maar gestoord worden van teveel opties. Vaak is het een van de vijf groottes die ik nu heb gepakt. "Dit zijn de meest gebruikte opties."

"Hoe duur zou de grootste zijn?" vraagt de man, die over zijn kin wrijft.

"215 pond," zeg ik zelfverzekerd. Eerst vond ik het best eng om zulke prijzen te vragen aan mensen, maar ondertussen weet ik hoeveel werk het kost en hoe duur mijn spullen zijn. Het liefst zou ik ze voor minder verkopen, maar dan zou ik er zelf niet echt mee vooruit komen. De man lijkt er echter niet van te schrikken en knikt.

"Dan doe die maar," zegt hij en verbaast me dat hij niet eerst probeert om een lagere prijs af te spreken. Vaak proberen mensen nog een beetje te pingelen, maar dan herinner ik ze er met een geforceerde glimlach aan dat we niet op de markt staan en dat ik qua prijs echt niet omlaag zal gaan. Ik knik tevreden en loop weer naar voren, waar mijn bureau staat. Met enige schaamte schuif ik de stapel papieren aan de kant en ik haal een formulier en een pen tevoorschijn.

"Alright, het enige wat ik dan nog van je moet vragen, is of je even dit formulier wil invullen. Zo kan ik je bereiken zodra het klaar is, of bij eventuele problemen," zeg ik, waarna ik de spullen aan hem overhandig. Hij begint driftig te schrijven in een rommelig handschrift vol lange lussen en letters die bijna aan elkaar vast geplakt zijn, maar ik kijk geïnteresseerd toe. Als hij klaar is, wijs ik hem op het laatste lijntje van de pagina. "Onderaan tekenen, alsjeblieft."

"Dit is alles, toch?" vraagt hij, waarna hij het formulier naar me toe schuift. Ik doe net alsof ik niet als een stalker heb zitten toekijken hoe hij het heeft ingevuld en laat snel mijn ogen over het formulier glijden.

"Prima, dank je wel. Ik zal comtact opnemen wanneer het klaar is. Normaal gesproken duurt het ongeveer een week, maar ik moet eerst nog even stoeien met die drie daar," ik wijs naar de canvassen achter me, de schilderijen voor de opening van het museum. Waarvan ik een meeting had voor ik thuiskwam in een woonkamer met Harry Styles op de bank. "Dus het gaat wat langer duren, hopelijk is dat geen probleem."

"Dat is geen enkel probleem. Bedankt, mevrouw Forrest," aan de ene kant ben ik verbaasd dat hij mijn naam kent, maar aan de andere kant komt hij hier ook gewoon binnen lopen. Zonder verder iets te zeggen, staat hij op en verlaat hij de ruimte. Met gefronste wenkbrauwen kijk ik toe hoe hij weg loopt.

Dan richt ik mijn ogen weer op het formulier, zoekende naar de naam voor de stille en enigszins vreemde man die een halve minuut geleden nog voor me zat.

Mitch Rowland.

Het komt me totaal niet bekend voor, dus ik leg het formulier in een van de lades van mijn bureau. De enige opgeruimde lade, waarin ik alleen mijn opdrachten bewaar. Zo weet ik zeker dat ik ze niet kwijt raak.

"Dat was raar," mompel ik tegen mezelf, voor ik me weer omdraai naar het werk waar ik mee bezig was. Het gaat over de stadiums van rouw.

Het eerste schilderij vertegenwoordigt het eerste stadium. De ontkenning. Ik heb slechts een begin op het doek staan, maar uiteindelijk wordt het denk ik het minst speciale doek van de drie. Het wordt een persoon die weinig expressie toont. De ontkenning van het verliezen van een belangrijk persoon.

Het tweede doek zal al veel meer emotie krijgen. Dat doek het verdriet vertegenwoordigen. De pijn in je hart. De realisatie dat de persoon nooit meer terug zal komen.

Op het derde doek zal de accepterende fase te zien zijn. Het doet nog steeds pijn. Je wil de persoon nog steeds terug, maar je hebt geaccepteerd dat het niet kan. Je weet dat verder gaan met je leven geen belediging zal zijn voor de overleden persoon, maar dat zij juist ook zouden willen dat je verder ging.

Het is een soort van ode aan mijn opa. De vader van mijn vader. Hij is al bijna tien jaar overleden, maar nog altijd denk ik aan hem. Ik weet dat hij trots op me zou zijn, als hij dit zou zien.

En daar doe ik het voor.

• • •

liked by london and 8.639 others
@maeveforrest: secret project i'm super excited about!! can't wait to reveal the end products to you all :) Comments:
@calforrest: you have some paint on your shirt
@maeveforrest: 🙄🙄 @calforrest
@lucasmaxwell: look at u becoming all famous i cant believe it