No Right To Love You [h.s]

12. Slagroom en aardbeien

million reasons - lady gaga
"i've got a hundred million reasons to walk away, but baby, i just need one good one to stay."

Maeve Forrest

Ik word wakker en merk meteen dat er een arm om me heen ligt. Mijn hoofd ligt op een schouder. De hele ruimte is donker en het duurt even tot ik me realiseer dat..

"Fuck," gelijk schiet ik overeind en door mijn plotselinge bewegingen wordt Harry ook wakker. Holy shit. Hoe dom ben ik wel niet geweest? Ik ben in slaap gevallen in Harry's huis, op Harry's bank, op Harry's fucking schouder. Automatisch sta ik op en haal ik een hand door mijn haar. Ik klik mijn telefoon aan. Vijf uur 's nachts.

Dit gaat tegen alles in wat ik mezelf had beloofd.

Harry staat ook op en als ik me omdraai zie ik dat hij op een paar meter afstand van me staat. Er valt nu een beetje ligt de kamer in en ik zie zijn ogen duidelijk. "You alright?" hij wrijft door zijn ogen en kijkt me aan.

"Nee, Harry. Damn, ik ben in slaap gevallen- wij zijn in slaap gevallen. Het is vijf uur 's nachts. Ik moet naar huis," zeg ik, waarna ik nog drukker begin te ijsberen. Ik ben zo teleurgesteld in mezelf. Hoe heb ik dit laten kunnen gebeuren? Het laatste wat ik me kan herinneren, is dat Harry vroeg of mijn moeder nog altijd die wafels maakte 's ochtends. Ik heb hem gezegd dat ze het soms doet, maar dat ik bijna nooit meer thuis ben voor een lange periode.

"En hoe ga je daarheen?"

"Weet ik veel, kan je me niet brengen?" zeg ik. Ik heb geen auto, de metro's rijden niet meer en ik ga niet lopen. Hoe graag ik dat ook zou willen. Als je 's nachts in je eentje rondloopt in Londen kan je net zo goed gelijk beginnen met schreeuwen dat ze je kunnen komen vermoorden. Er loopt zoveel raar volk rond hier. De kans dat een wandeling naar huis op dit tijdstip zonder problemen verloopt, is heel erg klein.

"Met mijn huidige energieniveau lijkt me dat geen verstandig plan," antwoordt Harry slaperig. Normaal gesproken zou ik zijn antwoord logisch vinden, maar nu raak ik alleen maar meer in paniek.

"Shit, shit, shit!" vloek ik. "Dit was je plan, of niet? Je wilde me zeker hier houden?"

"Nee, dat wilde ik echt niet. Dit was niet mijn bedoeling, je moet me geloven, ma ché-" hij kan zijn zin niet afmaken, omdat we allemaal bevriezen als we de bekende bijnaam horen die bijna van zijn lippen rolde. Ik draai me om, zodat ik hem niet hoef aan te kijken. "Dit wilde ik niet."

"Het zal wel," zeg ik, zachter dan zonet. Ma chérie. Hij zei het bijna. De bijnaam die me zo vaak blij heeft gemaakt. Ik knijp mijn ogen dicht. "Phoebe wordt gek."

"Rustig, Maeve," zegt Harry kalm. "Waarom wil je niet gewoon hier blijven slapen?"

"Met jou?" verontwaardigd draai ik me om en kijk ik hem aan.

"Ik heb een gastenkamer?" hij kijkt me vragend aan. Ik zucht diep. Dit wil ik écht niet, maar momenteel lijkt het niet alsof er nog andere opties uit de lucht gaan vallen.

"Fine. But this isn't over, Harry Styles," zeg ik vlak, waarna ik mijn telefoon van de salontafel grijp.

"I never said it was, Maeve Forrest," zegt hij op dezelfde toon. Hij irriteert me zo erg nu. En dat alles door iets wat eigenlijk niet eens zijn schuld was. Ik ben de eerste die in slaap is gevallen. Ik had meer controle over mezelf moeten houden. Ik had hier uberhaupt niet eens moeten zijn.

Snel unlock ik mijn telefoon, waarna ik begin met een bericht aan Phoebe. Haar reactie gaat nog het ergste zijn om mee te dealen. Ze gaat aan de ene kant heel irritant doen, omdat ik nu met Harry ben, maar aan de andere kant zal ze bezorgd zijn.