No Right To Love You [h.s]

1. Welcome back

(in de media staat het liedje waarnaar dit verhaal vernoemd is. het is echt een geweldig nummer dus give it a listen! happy reading!!)

Maeve Forrest

"Bubba!" met een lach op zijn gezicht komt Caleb naar me toe gelopen. Het is 8 april 2018, de dag voor ik 24 word. Mijn ouders zijn gisterenavond aangekomen hier in Londen om het met me te vieren en Caleb stapt nu tegelijk met Brooklyn uit de auto. Gelukkig is het wat geworden tussen die twee. Brooklyn is echt een schat.

"Cal," ik sluit hem in mijn armen. Hij houdt me stevig vast en ik glimlach. "Ik heb je zo gemist." Caleb schudt lachend zijn hoofd.

"Dat zeg je altijd."

"Ik mis je ook altijd."

"Fair enough, ik zou mezelf ook missen," lachend geef ik mijn broer een duwtje, waarna hij doorloopt naar mijn ouders, die achter mij staan. Die jongen heeft echt teveel zelfvertrouwen, serieus, het is een probleem. Brooklyn en hij wonen nog steeds in Brighton. Na hun studies hebben ze besloten om samen te gaan wonen in de stad die als thuis voelde voor hen. Dan open ik mijn armen voor de blondine die mij ook glimlachend knuffelt.

"How's my future bride?" vraag ik vervolgens met een lach aan haar. Oh, did I forget to mention? Caleb en Brooklyn are getting married. Ja, ik ben ook zo verbaasd dat mijn broer zo snel volwassen is geworden, maar hij wordt op het eind van het jaar ook al 26. Caleb heeft Brooklyn gevraagd om met hem te trouwen in een kleine setting. Zij waren de enigen die erbij waren, wat perfect bij hen past. Na een - door Caleb zelfgemaakt - diner ging mijn broer op één knie. Die avond kreeg ik een foto van de ring om Brooklyns vinger met de tekst 'SHE SAID YES!!!!!' doorgestuurd.

"Ik heb een geweldige jurk, Maeve. Echt, ik baalde er zo van dat je niet mee kon om hem uit te kiezen, maar ik heb superveel foto's gemaakt!" vertelt Brooklyn blij. Ze heeft de jurk natuurlijk in Brighton gekocht en vanwege mijn werk kon ik er niet bij zijn. Ik vond het echt super jammer, maar ik kon er niks aan doen.

Met veel trots kan ik namelijk zeggen dat ik mijn eigen kunstatelier heb. Toen ik klaar was met school in Holmes Chapel, heb ik besloten een kunststudie te doen in Londen. Die duurde niet erg lang, maar twee jaartjes. Op de universiteit kon je een verkorte route doen, waarmee je de studie sneller kon afsluiten. Daarna maakte ik de beste beslissing van mijn leven, het atelier kopen en inrichten met mijn eigen kunst. Nog elke dag ben ik er zo trots op.

Helaas opende ik een nieuwe expositie op de dag dat Brooklyn haar jurk ging uitzoeken, waardoor ik daar niet bij kon zijn.

Brooklyn glimlacht kleintjes naar me "Straks laat ik de foto's wel zien, als Cal niet kijkt." Caleb draait zich gelijk om, met een opgetrokken wenkbrauw.

"Ik hoorde mijn naam?"

"Het ging over hoe gek het is dat we allebei zo ver van Holmes Chapel afwonen," verzin ik maar snel. Ik weet hoe Caleb is en als ik hem vertel waar het echt over ging, zal hij ons de hele tijd volgen als een havik. "Oké, laten we naar binnen gaan." Ik woon nu dus al bijna drie jaar in Noord-Londen in een appartementje met mijn huisgenoot, beter bekend als mijn beste vriendin.

"Caleb, Brooklyn! Wat goed om jullie weer te zien!" Phoebe geeft mijn broer en toekomstige schoonzus een knuffel. Daar is ze dan. Phoebe Joanne Sullivan. De enthousiaste flapuit met de wildste bruine krullen die ik ooit heb gezien. Mijn beste vriendin.

Ik zocht naar een appartement in Londen. Phoebe zocht naar een huisgenoot voor haar appartement in Londen.

Easy as that, honestly.

"Hey, Phoebe," zegt Brooklyn met een glimlach en ook Caleb sluit zijn armen om mijn beste vriendin heen. Ook zij houden van Phoebe, it's hard not to. Phoebe is echt een lieverd. Ze is vaak druk en enthousiast, maar als je een serieus gesprek met haar wilt voeren kan ze opeens heel volwassen en wijs doen.