No Right To Love You [h.s]

21. Verloren ketting

Maeve Forrest

"Hey lieverd!" Phoebe springt enthousiast op als ik binnen kom lopen. Met een taxi ben ik vanaf het vliegveld in Londen naar huis gekomen. We hebben geen auto, dus Phoebe kon me daarmee niet komen ophalen. Ze wilde wel met de metro komen, maar ik heb haar gezegd dat ze dat niet moet doen. Er wonen teveel griezelige mensen in Londen. Wie weet wat voor mensen ze tegen zou komen op dat tijdstip. Snel zet ik mijn koffer op de grond en voel ik Phoebes armen om me heen.

"Hi," ik knuffel haar uitgebreid terug. Als ze me loslaat, drukt ze een kus op mijn wang. We hebben elkaar wel gemist, al was ik niet heel lang weg. Ondertussen zijn we zo aan elkaar gewend dat het gek is als het appartement leeg is.

"Hoe was het?" vraagt Phoebe, wanneer we allebei zitten. Ze kijkt me geïnteresseerd aan. Ik heb haar twee of drie keer gebeld toen ik weg was, maar ik heb niet alles tot in detail verteld.

"Zo anders dan ik had verwacht en gehoopt, maar goed. Goed anders, I guess," zeg ik. Ik kijk naar de vloer en bijt op mijn lip, als ik terugdenk aan de dag dat Harry me de hele tijd ontliep. Maar toen vertelde hij me dat hij van me hield. En ik vertelde hem dat ik van hem hield, al was het dronken en per ongeluk. En toen voelde ik me de hele tijd zo ontzettend licht. Zo licht, op de ene baksteen in mijn maag na. In Mexico zou ik hem vertellen over mijn eetstoornis. Dit was mijn kans en ik had me er zelfs mentaal op voorbereid. En alsnog heb ik hem niks verteld. Geen woord.

Aan de ene kant ben ik zo teleurgesteld, maar aan de andere kant is er de hele tijd zoveel aan de hand geweest. Ik had een break nodig.

"Ik ben zo trots op je, dat je je gevoelens weer meer durft te tonen," zegt Phoebe aanmoedigend. Ik maak weer oogcontact en glimlach. Zal ze denken dat ik het Harry heb verteld? Ik heb haar wel gezegd dat ik het zou gaan vertellen.. Misschien wacht ze tot ik er zelf over begin, of gaat ze er gewoon vanuit dat het is niet gebeurd. Ik heb geen zin om erover te praten nu, dus ik zeg er maar niks over.

"Thanks, Pheebs. It's tough, but I really want this," zeg ik, in plaats daarvan. Phoebe knikt en we kijken elkaar even in stilte aan.

"Waar is je ketting?" vraagt ze dan. Mijn ketting? Mijn hand grijpt naar mijn hals, waar het gouden kettinkje normaal altijd hangt. Altijd, maar nu niet.

"Fuck," zeg ik ademloos. Het is maar een ketting. Een ketting die ik al zo lang iedere dag draag. Maar het is Harry's ketting. Ik kan hem niet kwijt raken.

"Misschien is hij in je koffer?" vraagt Phoebe. Gelukkig blijft zij kalm en rationeel denken. Snel gaan we zitten en gooien alles uit de koffer. Als hij niet in mijn koffer blijkt te zitten, zoeken we grondiger door mijn spullen. We kijken in tasjes en wapperen met kleding, in de hoop dat de ketting daar verstopt is, maar er is niks te zien.

"Ik ga Harry bellen," zeg ik, met een droge keel. Dit is zo erg. Het lijkt misschien overdreven, maar dat kleine rotding heeft zoveel waarde. Ik bel Harry, maar hij neemt niet op. Na een kleine rekensom in mijn hoofd bedenk ik me dat hij waarschijnlijk al in de zaal van vanavond is, dus ik besluit Jeffrey te bellen.

"Jeffrey Azoff," zegt Jeffrey, die gelukkig wel opneemt. Hopelijk vindt hij het niet irritant dat ik hem hiervoor bel.

"Jeffrey!" roep ik opgelucht uit. "Je spreekt met Maeve. Maeve Forrest. Ik was bij jullie in-"

"Ik weet wie je bent," onderbreekt Jeffrey met een lachje. Ik lach zelf ook even nerveus.

"Sorry dat ik je bel. Weet je waar Harry is? Hij nam net niet op en ik moet iets belangrijks aan hem vragen," zeg ik. Ik hoor Jeffrey mijn vraag herhalen, waarschijnlijk aan crewleden die in de buurt zijn.

"Ik zal hem zoeken en dan zeggen dat hij je terug moet bellen," antwoordt Jeffrey dan. "Waarschijnlijk is hij bij de rest van de band."

"Dank je, Jeffrey," zeg ik opgelucht.