Kimsesiz (ASKIDA)

♛BÖLÜM 8 - SEN KİMSESİZ DEĞİLSİN

Bu bolumu istegi uzerine @girlpopsi adli arkadasimiza ithaf ediyorum :))

İyi okumalar :))

~ 2 GÜN SONRA ~

O gunun uzerinden 2 gun gecmisti. Bu 2 gun icerisinde poyraz benimle defalarca konusmak istemisti ama izin vermemistim. Ya hala aklim almiyo, o kizla kavga ettigimi gordu, neler yasadigimi biliyo hala nasil olurda o kizla konusmaya devam eder?

Poyrazin eve gelecegini bildigimden  2 gundur gecelerde kaliyorum. Sagolsun yesim teyze (gecenin annesi) beni geri cevirmedi. Telefonum o gunden beri kapali. Kimseye haber vermedim. Okulada gitmiyorum. Biraz kafami dinlemek benimde hakkim ama. Gece gunlerdir bana birilerine haber vermemi, meraktan olmus olacaklarini anlatip duruyo. Hakli ama istemiyorum, simdi birine haber versem herkezin haberi olacak ve hepsi toplanacaklar buraya.

Gecenin israrlari uzerine telefonumu actim. Oha 500 cevapsiz arama, 50 mesaj. Gercekten bu kadar merak etmislermiydi beni?

400 arama "Yagiz"

50 arama "Miray"

50 arama "Yesim"

Vay canina bu kadar merak edebileceklerini tahmin etmiyordum dogrusu. Sira mesajlarda.

Hepsi yagizdandi.

"Asya nerdesin cok merak ediyoruz seni."

"Bak artik polise gidecegiz lutfen nerdeysen cik gel."

"Asya yalvariyorum artik sana, yesimle miray perisan oldular basina bisey gelmis olmasindan korkuyoruz gel artik gel..."

Diger mesajlarida okuduktan sonra tekrar telefonumu kapattim. Gercekten cok merak etmisler beni. Onlari daha fazla meraklandirmaya hakkim yok diyerek esyalarimi hazirlamaya basladim. Gecenin yardimiyla tabiki. Herseyim hazirdi. Tam kapiyi acmis cikiyordum ki, televizyonda bi haber dikkatimi cekti;

"Gundogdu holding ve okullarinin varisi Poyraz Gundogdu gecen gece gecirdigi kazadan sonra bu sabah hayatini kaybetti. Yakinlari hastane ve hastane onunde perperisan haldeler."

Haberi duyduktan sonra basimdan asagi kaynar sular dokuldu sanki. Gozumden bi damla yas aktigini farkettim. P-poyraz o-olmusmuydu gercekten? Hayir ya olmus olamaz, o bizi birakamaz ki. Birakamazsin dimi poyraz?

Hemen taksiye atladim ve hastanenin adresini verdim. Yolda giderken hep Allah'im nolursun olmus olmasin, birakmasin bizi deyil durdum. Sonunda araba durdugunda hastaneye geldigimizi anladim. Taksiciye parayi veril ustunu beklemeden hizla hastaneye kostum. Danismaya poyrazin odasini sordum.

3. Kat 243. Oda

Asansoru bekleyemezdim, hizla merdivenleri ikiser ucer cikmaya basladim. Sonunda koridora geldigimde herkez agliyordu. Gozume yesim ve miray takildi. Beni gorunce kostular ve sarildilar. Aglamalari dahada siddetlendi. Ben ise buz tutmustum sanki. Vucudumun her bir kosesi uyusmustu. Kipirdayamiyordum. Caresizce uygara ve ruzgara baktim. Sadece gozlerini kacirmakla yetindiler. Uygarin masmavi gozleri kan canagina donmustu. Ruzgari anlatmiyor bile, perisan haldeydi. Birden sinirlendi ve bana dogru gelerek onumde durdu;

"Hepsi senin yuzunden anliyormusun? Gunlerce tum istanbulu gezdi, seni aradi. Uyumadi, yemedi, icmedi. Peki ya sen? Dur tahmin edeyim, KAFANİ DİNLEMEKLE MESGULDUN. Poyraz sana gereginden fazla deger veriyordu asya. Onu sen oldurdun anliyormusun SEN!!!"

Ruzgarin bu dedikleri uzerine oldugum yere yigilip kaldim. Uyandigimda tek hatirladigim yere yigildigimdi. Simdi ise bi hastane odasindaydim. Kolumda serum vardi. Kalkmaya calistim ama hemsireler izin vermiyordu. Bende bi gucle hepsini ittirdim ve;

"SEVDİGİM ADAM OLMUS SİZ BANA YATİN DİYORSUNUZ, SİZ NASİL İNSANLARSİNİZ LAN!! SİKTİRİN GİDİN BASİMDAN ENGELLEYEMEZSİNİZ BENİ."

Sevdigim adam mi demistim az once? Evet oyle demistim. İcimde poyraza karsi olan duygunun adini koyabildim sonunda. Sevgi. Ben onu seviyordum.

Poyrazin odasina dogru yol aldim. Doktorlar icerde sok cihaziyla kalp ritmini geri getirmeye calisiyorlardi. Bi dakika? Poyraz olmemismiydi? Bu bir mucize olmali poyraz olmemisti. Hemen odaya daldim, tabiki yine hemsireler beni odadan cikarmaya calistilar. Bende doktorla konusmaya karar verdim.

"Hocam yalvaririm size bana izin verin, eminim benim sesimi duyacaktir ve hayata tutunacaktir. Lutfen bi kez denememe izin verin."

Sesim o kadar aciz ve gucsuz cikmisti ki, doktor birkac saniyelik dusunmeden sonra izin vermisti. Yanina gectim, elini tuttum ve konusmaya basladim.

"Poyraz, bak ben geldim. Evet benim asya. Sana ne kadar ozur dilesemde, yalvarsamda bos biliyorum. Ama gercekten amacim seni uzmek degildi, sadece seni o gun ecrinle gorunce yine o kiz sevdigim adami elimden alacak diye korktum. Evet dogru duydun seni seviyorum poyraz. Hemde cok seviyorum. Sesimi duyabildigini biliyorum, nolursun bizi birakma, beni birakma. Biz sensiz ne yapariz? Sen gidersen kim bana kezo diyecek? Kim benimle ugrasacak? Ya ben? Ben kime hayranlikla bakacagim? Kimin gulusune sevgiyle bakacagim? Biliyorum sen simdi kimsesiz oldugunu dusunuyorsun. Bak disarda herkez var. En onemlisi ben varim. Sen kimsesiz degilsin poyraz, ben varim hadi uyan."

Cumlelerim bittiginde odadaki herkez agliyordu. Tum hemsirelerin gozleri kipkirmizi olmustu. Ben ise hickiriklara bogulmustum. Doktor son bi kez sok cihazini hazirladi ve bana bakti. Daha sonra poyrazin uzerine koyup bastirdi. Ama ekrandaki ses degismiyordu. Tam umudumu kaybedip odadan cikacagim sirada monitordeki ses icimi umutla doldurmustu. Kalp ritmi normalde donuyordu. Bunu sevinciyle poyraza bakip gulumsedim. Doktor bana bakip "Oda sana gulumsuyor, gel bak." Poyrazin yanina gittigimde belli olmasada gulumsedigini farkettim. Elini tuttum ve kulagina fisildadim.

"Buradayim, seni bekliyorum. Ve unutma seni cok seviyorum..."

Eveet arkadaslar bi bolumun daha sonuna geldik, yayimda ve yapimda emegi gecen herkeze tesekkurlerimi sunuyorum :D

Saka bi yana, arkadaslar okuyucu sayimin arttigini gordukce gercekten cok mutlu oluyorum. Ah birde yorum yapsaniz ne kadar guzel olur. Vote ve yorumlariniz bana ilham verebilir bende cok daha guzel bolumler yazabilirim. Neyse umarim begenmissinizdir. Gorusuruz, opuyorum hepinizi :*