Kimsesiz (ASKIDA)

♛BÖLÜM 14 - YEŞİME VEDA

Ertesi gün

Dunden beri yasayan ölüydüm adeta. Sadece ben degil, miray, ruzgar, poyraz ve uygar. Uygar demisken, belki bizim acimiz buyuktu ama onun acisi hepsinden buyuktu. Sevdigi kadin gozlerinin onunde ölmüstü. Dediklerine gore ben poyrazin onune dogru atlarken oda benim onume atlamis ve kursun ona isabet etmis. Canim kardesim benim icin canini feda etti. O deniz mavisi gozlerini, sicacik gulumsemesini, yaptigi sacma hareketleri bile simdiden ozledim. Onsuz bu hayat nasil gececek bilmiyorum.

Miray dunden beri kendini harap etti. Ucumuzde ayni yastaydik, ama ben onlardan 6 ay buyuktum. Miray bana annemin babamin ve artik yesimin emanetiydi. Hizla oturdugum yerden kalktim, mirayin onunde durdum. Kafasini kaldirip yasli gozlerle bana bakti ve daha siddetli aglamaya basladi. Her ne kadar bu haline icim parcalansada, duzelmesi gerekiyordu. Hem yesim agladigimizi gorse daha cok uzulmezmiydi?

"Aglama miray" diyerek uyardim onu. O ise beni unursamadi. Tekrarladim ayni seyi, yine umursamadi. Bu sefer kafasini kaldirdim ve sert bi tokat attim. Ruzgar ayaklanip mirayin onunde siper oldu. Canim yaniyordu, ama bunu yapmak zorundaydim kendine gelmeliydi. Miray kalkip bana dogru geldi ve ellerini boynuma doladi. Bende ayni sicaklikla bi elimi beline koydum bi elimled saclarini oksamaya basladim.

"Asya ben onsuz napicam? O benim herseyimdi, kardesimdi. Onsuz nasil gececek bu hayat? Neden kotu seyler hep bizim basimiza geliyo kahretsin neden nedenn!!"

Uygar daha fazla dayanamadi ve sinirle yanimiza geldi;

"Kahretsin kesin o lanet cenenizi. Sizin kardesiniz olan o kadin benim sevdigim kadindi. İlk askimdi, ilk opucugumun sahibiydi, benligimin tek sahibiydi. İlk ve son askimdi lan o benim ben napayim ha soyleyin ulan ben napayim?!"

Miray daha fazla dayanamayip kendini yere birakti, aglamaya basladi tekrardan. Ruzgarda yanina cokup mirayi kendine cekti ve onunla beraber aglamaya basladi. Poyraz ise tepkisiz bi sekilde tavana bakiyordu. Poyraz diye seslendim ancak ses vermedi. Tekrar poyraz diye seslendim yine ayni seyle karsilastim. Korkmaya basladim, tum vucudum titremeye basladi.

Kosarak yanina gittim, elini tuttum. Ve uzun zamandir tuttugum gozyaslarimi serbest biraktim. Birden saclarimda bir el hissedince, icim huzurla doldu. Poyraz saclarimi oksuyordu. Yuzumu kaldirmam icin elleriyle cenemden tuttu. Yuzumu kaldirip baktigimda, gulumsuyordu. Gulumseyip ona sarildim. Bu en huzur veren seydi. Uygar geldi aklima. Artik sarilabilecegi bir yesim yoktu. Birbirlerine askim bitanem sevgilim deyislerine bile raziydim, yeterki yesim geri gelsin. İmkansiz oldugunu biliyordum, canim daha fazla yanmaya basladi.

Cikisimizi yapip eve dogru yola ciktik. Herkez sessizdi. Resmen olum sessizligi vardi arabada. Eve gidip uzerimizi degistirdikten sonra cikip yesimin defin isleriyle ilgilenecektik. Ne kadar zor olsada, son gorevimizi yapip kardesimin yaninda olmaliydik.

Biz arkada, cenaze araci onde mezarliga dogru yola cikmistik bile. Kardesim onde o soguk yerde yatarken, bizim elimizden hicbisey gelmiyordu. O deniz mavisi gozleri kim ozlemez ki?

Mezarliga geldigimizde mirayla derin bir nefes alip, yesimi yikamak icin yola koyulduk. Yesimi coktan iceri koymuslardi, kapinin onunde miray elimden sıkı sıkı tutuyordu. Sakinlesip kapiyi actim. Yesimin uzerindeki ortu sadece vucudunu kapatiyordu. Kafasi ve bacaklari aciktaydi. Yaklasip yuzune baktim. Dudaklari morarmisti, teni bembeyazdi ve vucudu buz gibiydi. Gozumden dusen yasa engel olmadim.

"Soylesene yesim simdi biz napicaz? Mirayla ben kiminle dertlesicez? Poyrazla ruzgar kime yenge diyecekler? En onemlisi, uygar kime "hayatimin anlami" diyecek? Sahi yesim, simdi nolacak? Annem ve babamin yanindasin biliyorum. Onlari benim yerime op ve onlari cok sevdigimi soyle. Ha unutmadan, sen hala bizimlesin, bedenen degil belki ama ruhen kalben hala bizimlesin mavisim, seni cok seviyorum."

Sozlerim bittiginde miray coktan yesimi yikamaya baslamisti. Hem yikiyor, hem agliyordu. Vucudunu ozenle yikarken, dokundugu heryer sanki tenini yakiyormus gibi dikkatlice dokunuyordu. Yikama islemi bittiginde, ikimizde sıkıca sarildik yesime. Son vedamizi yapmaliydik artik. Kollarimizi cozup, yanagindan opup ciktik. Cocuklarin yanina geldigimizde derin bir nefes aldik. Bu kadari gercekten fazlaydi. Annemizle babamizin olumunu henuz hazmedememisken, simdi birde yesimin olumunu nasil kaldiracaktik?

Yinede herseye ragmen dik durmaliydik. Hayat devam ediyordu ve benim sahip cikmam gereken bir kardesim daha vardi. Poyraz, ruzgar ve uygar yanimizda olacakti biliyordum. Arkamizi dondugumuzde yesimi tabuta koymuslardi ve cikariyorlardi. Ruzgar, uygar ve poyraz hemen one gecerek tabutun altina girdiler. Yavas yavas kardesimi kara topraga birakmaya gidiyorduk. Sonunda geldigimizde, tabutu acip yesimi disari cikardilar. Uzerinde kefen vardi, ama usudugunden emindim. Kardesim usuyecek dedim fisiltiyla. Kardesimi kazdiklari cukura koyacaklari sirada atildim ve;

"Usuyor kardesim koymayin onu bizden almayin benden almayin."

Poyraz hemen atilip yanima geldi ve cukurun icinden cekerek cikardi beni.

"Poyraz nolursun birak yesim usuyor hissediyorum birakamam onu orda, karanliktan korkar o, ordan korkar tek basina korkar birak bende gideyim yanina"

Eliyle kafami gogsune bastirdi. O sirada aglamam dahada siddetlendi. Uzerine toprak atmaya baslamislardi ve poyraz gitmemem icin sıkı sıkı tutuyordu beni. Sonunda hersey bitmisti ve herkez gitmisti. Sadece ben, miray, poyraz, ruzgar ve uygar kalmistik. Mezar tasinin onune oturdum. Annemle babamin yanina defnetmistik onu. Anne ve babamin mezarina donerek;
"-onu koruyacaginizdan eminim, yalniz birakmayin olurmu?"

Kalktim ve uygara yer verdim. Cocuklara basimla isaret edip, onlari yalniz birakmamiz gerektigini soyledim. Baslarini olumlu anlamda salladilar ve yurumeye basladilar. Uygara donup gulumsedim ve bende arkalarindan gitmeye basladim.

Artik sadece 5 kisiydik. Yesimsiz bir aile olmaya calisacaktik. Yeni bir hayat kuracaktik kendimize.