Burned by the Love (Saud Series #1)

Kabanata 10

Kabanata 10

Matapos ang inuming iyon ay nagyaya na si Tito Eduardo na umuwi dahil gaya nila ay may huli pa silang gagawin at tatapusing trabaho dito bago tutulak papuntang Thailand bago dumiretso sa US.

Natapos ang gabing iyon na wala na kaming imikan ni Alli.

Hindi man niya sabihin pero ramdam na ramdam ko na awing awa siya sa akin which I am not used to it.

I maybe poor, broken or wasted right now but never in my wildest dream na ipakitang kaawa awa akong tingnan.

My parents thought enough not to show the real weaknesses you have, but rather show how great you are to conquer those weaknesses you have.

Hindi naman kase mali or kaduwagan na ipakitang mahina ka lalo na kung may mga bagay bagay kang mga kinikimkim pero para sa akin ayoko ng ganoon ang hindi ako sanay.

Kaya kahit mahirap ay hindi ko ipapakitang mahina ako, pero dahil kanina ay hindi man ako umiyak sa harapan nina Alli and her family ay tila nawala ang lakas ko dahil doon.

My family and my heart is my real weaknesses.

Matapos iyon ay ihinatid nila ako sa harap ng aking apartment building.

Muli ay nagpasalamat ako sa kanila at taos puso na yinakap sa huling pagkakataon sina Tito Eduardo at Tita Feliza na bumaba pa sa kotse para lang yakapin ako.

"Thank you pot ito, tita. Hinding hindi ko malilimutan ang araw na ito na kasama ko kayo." Sambit ko pagkatapos nila akong yakaping dalawa.

Dahil sa mga yakap nila ay tila mas namimiss ko mana ng aking mga magulang ay sa kabilang banda ay nagdulot naman ito ng panibagong pag-asa at lakas ko para magpatuloy sa agaos ng buhay.

"Don't worry, kung may kailangan ka ay huwag kang mahihiyang tawagin ako. You're my daughter's betstfriend kaya kung may problem ka ay huwag kang mahihiyang lapitan ako, okay?" saad ni tita na sa tingin ko ay mahuhulog na naman ang luha nito sa kanyang mga mata.

"Thank you po tita." Sambit ko at malayang binigay ang ngiting na tila ngayon ko lang na namang nailabas at naibigay sa ibang tao.

"Gosh, mamimiss kita hija. What if sumama ka na lang kaya?",suhuwestisyon nito.

Agad kong umiling at hindi na tinanggap ang offer nito at ngumiti na lamang.

"Alli, thank you for tonight and congrats too." I said to her at yinakap siya ng mahigpit.

"See you tomorrow then?" sagod nito after we hugged with each other.

Agad akong tumango habang sila ay isa isang pumasok sa kanilang kotse.

Binaba muli ni Alli at Tita Feliza ang bintana ng kanilang sasakyan. Ngumit pa silang sabay at ngumiti ngiti habang palayo ito.

Hindi ko alam kung paanong ipapaliwanag ang iba't ibang pakiramdam na mayroon ako ngayon.

Their presence, their hugs and support for me feels like the source of energy right now.

The energy to continue the life I have even na nasaktan man ako, nabigo at nalako.

Life should be go on.

The energy to continue and believe myself na malalampasan ko ang lahat lahat na ito.

The energy to continue that kahit mahirap ay dapat kong kayanin.

And the energy na even if I lost the chance, the battle and the way ay I need to build again my dream and keep chasing them on.