Burned by the Love (Saud Series #1)

Kabanata 9

Kabanata 9

Alas dose kwarentay singko na ng makarating na kami sa venue for the ceremony nina Alli, together ng mom and dad nito.

Nasa loob pa man kaming sasakyan ay kitang kita mo na ang daang daan na mga sasakyan paloob at palabas papunta sa parking area, at sa bukana pa lamang ng entrance ay halos malula ka sa mga taong papasok.

Mga kilalang tao, mga businessmen , mga mahahalagang tao na bahagi sa programang ito, ilang teachers sa junior high school department, mga iilang special guests, at mga kapwa kong magmo-moving up ngayon.

Halos sabay kaming bumaba sa magkabilaang pinto ni Alli at pumunta sa gilid.

Magpapark pa sit ito Eduardo na medyo nagsisisi na kung minadali nila kanina ay may mas malapit pa siguro silang mapupuwestuhang parkingan.

Sinamahan ni Tita Feliza si Tita Eduardo na sumulip lamang sa may bintana ng kotse at iminumuwestra na mauna na kami sa loob dahil magpapark sila at susunod na lang daw.

Pagkababa namin ni Alli ay halos makalalimutan ko na ang sakit na aking nadarama dahil sa araw na ito.

Halo halung emosyson at nararamdaman ko na sa kabila man ng lahat ay nakukuha ko pang ngumiti at maging matatag na kahit ako ay hindi ko alam kung totoo ba at nakakaya ko ito.

Hindi ko kase alam na ganito pala kasaya ang makitang na sa apat na taon ng pahihirap, saya, may lungkot, na mahirap ay masusuklian na ang aming paghihirap dahil sa araw na ito.

"Tara na." masayang anyaya ko kay Alli hindi ko maintindihan ang mukha nito pero alam ko na malungkot siya pero nakikisimpatya na lamang dahil sa akin ngayon.

Pinisil ko ang kanyang kamay at ginaya siya papasok.

Abot abot ang tahip at kabog ng aking dibdib ng marinig ang musikang graduation march, hindi man kami kag-gragraduate pa dahil dalawang taon pa matapos ang dadaanin.

Ang sobrang lawak na auditorium ng paaralan ay halos mapuno. Sa kanan, kaliwa, baba at taas ng mga upuan na inuupan lamang ng mga mag-aaral na gaya ko ay halos halo halu na ang nakaupo.

Hindi magkamiyaw din ang iilang tunog ng mga kapwa ko magmomoving up at sobrang excited na makatapak sa stage upang kunin ang mga awards na medalya at ang diploma na siyang nagsasabing nagtapos na kami ng junior high school na kahit mahirap ay natapos na namin at handa ng humarap sa susunod na hamon ng senior high school life namin.

Halos punong puno na rin ang mga upuan para sa mga estudyante na gaya namin ni Alli, at sa mga upuan na para sa mga magulang.

Buti na lamang ay nasa harapan kami ni Alli nakaupo at sa kabilang banda ay doon din uupo ng magkatabi sina Tito Eduardo at Tita Feliza, hindi ko alam pero alam kong sinabi na iyon ni Alli sa kanila at okay lang naman siguro.

Kung nandito lang kase sina Mom and Dad ay sobrang magiging masaya pa ako kase makakasama ko silang pareho saking nakamitna tagumpay at mismong silang pareho ang kasama kong kukuha ng aking award.

Agad kaming umupo ni Alli sa upuan namin na may pangalan namin. Alli (With High Honors) and Iean (With High Honors), ngumiti ako sa aking nakita bago umupo. Hindi ko binitiwan ang kamy niAlli bago tuluyang kinain ang aking mata upang matuon ang atensyon na pagmasdan ang loob ng auditorium namin.

Sa apat na taon ko rito ay iilang pagkakataon na nakapasok lang ako dito.

Agad akong ngumit dahil naalala ko na naman ang tagpong ito ng makita at makilala ko si Arthur. The memories we have during his game and practices, tuwing PE class ko na nanonood sila kase wla silang klase at tuwing program na magkasama kami.