I Don't deserve you

κεφάλαιο 3 -Χαρού

Περίπου 1 μήνα μετά...

-Ντριιιιιινννν

Χτυπά το ξυπνητήρι και καταλαβαίνω ότι σήμερα είναι πρώτη μέρα στο σχολείο...

Σηκώνομαι ετοιμάζομαι και εκεί που πάω να φύγω ακούω το σταθερό  να χτυπά

- Ναιιιι;;;;;

-  Παρακαλώ λέμε!

Λέει και αρχίζω να τρέμω..

- Καλημέρα μητέρα...

- Έμαθα αποφάσισες να βοηθήσεις τον πατέρα σου... Εγώ όμως δεν σε έστειλα για αυτό εκεί...Κρίμα.... Περίμενα να τον αφήσεις να πεθάνει...Μα γιατί όμως τον βοήθησες; Δεν θυμάσαι τι σου έχω μάθει; Θαυμάζουμε τους δυνατούς σκοτώνουμε τους αδύναμους...

- Μητέρα το έκανα για άλλο λόγο! Δεν τον λυπήθηκα 

Λεω σχεδόν τραυλίζοντας αφού δεν ήταν αλήθεια...

-Τέλος πάντων η μανούλα σου σε λίγες μέρες θα γυρίσει απο κοντά και θέλει να συναντηθήτε...

- Εντάξει μητέρα...

- Καλή σχολική χρονιά! Και όπως είπαμε...

Λέει και το κλείνω...Πφφ αυτή η γυναίκα..

Φτάνω στο σχολείο και βλέπω ότι δεν υπάρχει κανείς και τότε συνηδιτοποιώ ότι έχω αργήσει...

Τρέχω ανεβαίνω τα σκαλιά και φτάνω στην αίθουσα....Αφήνω την τσάντα στο θρανίο πίσω πίσω φυσικά...Και ακούω την πόρτα να ανοίγει...

- Καλημέρα σας παιδιά είμαι ο κύριος γούν και μαζί θα κάνουμε το μάθημα έκθεσης...

Κάτι μου θυμίζει αυτη η φωνή

- Αλλά επειδή είμαι πολύ μικρός μπορείτε να με φωνάζεται με το όνομα μου χαρο.......

Πάει να πει και σταματάει αφού πέφτει το μάτι μου σε αυτόν και αυτός το ίδιο σε μένα

- Χαρού 

Προσθέτει κοιτώντας με πια όχι μόνο αυτός αλλά και οι συμμαθητές μου τώρα που παρακολουθούν νομίζωντας πως ξέρουν τι έχει γίνει....

Μεριά Χαρού

Ετοίμασα τις φωτοτυπίες και είμαι έτοιμος για την πρώτη μέρα στο σχολέιο...Αφήνω τις φωτοτυπίες και πιάνω το κουτί που έχω βάλει το σκουλαρίκι της Ροζάνας...Τό μόνο που απέμεινε απο αυτήν...

Ακόμη πονάει η μέρα που έφυγε... Θυμάμαι τη στιγμή που ξύπνησα με ένα χαμόγελo και άνοιξα τα χέρια μου για να την αγκαλιάσω και δεν τη βρηκα.... Όμως ήλπιζα.... Έλεγα συνέχεια κάτι της συνέβη και ότι θα έρθει να με βρει.χαχα

Μέχρι που την επόμενη μέρα μαθαίνω ότι πήρε τηλέφωνο στο Ψυχιατρείο έδωσε τα λεφτά και είπε να την ενημερώνει μόνο η Ξένια για την κατάσταση του πατέρα της....

Απλώς έφυγε και δεν ξανά επικοινώσησε....

Αναστενάζωντας πέρνω και εγώ τις φωτοτύπιες φτάνω στην αίθουσα που έχω μάθημα ανοίγω την πόρτα και λέω:

- Καλημέρα σας παιδιά είμαι ο κύριος γουν και μαζί θα κάνουμε το μάθημα έκθεσης...

- Αλλά επειδή είμαι πολύ μικρός μπορείτε να με φωνάζεται χαρ...

Σταματάω αντικρύζωντας κάτι το οποίο ελπίζω να ήταν όνειρο... Μα με αυτό το βλέμμα που έχει είμαι σίγουρος ότι δεν είναι όνειρο... Όχι τώρα Ροζάνα.... Όχι εδώ....

- Χαρού 

λέω τελικά κοφτά κοφτά....

Τελος μεριάς Χαρού

Τελος κεφαλαίου