I Don't deserve you

κεφάλαιο 14 - Αυτή σκότωσε την μητέρα μου

ΜΕΡΙΑ ΧΑΡΟΥ

Έχει περάσει μια εβδομάδα και κανένα σημάδι της... Έχω αρχήσει και ανησυχώ την πέρνω στο τηλέφωνο και δεν το σηκώνει,πήγα στο σπίτι της επίσης δεν το σήκωσε...

Και αν έφυγε κάπου μακριά;Αν τις έκανε κάτι η μητέρα της; Τελείωσα την δουλειά μου και με αυτές τις σκεψεις πήγα σπίτι. 

Ξαφνικά μου ήρθε μια φλασιά ότι είχε έναν συγκάτοικο. Την επόμενη μέρα κιόλας πήγα και τον βρήκα...

- Τι τα θες εσύ τα κλειδιά της Ροζάνας;

Με ρωτά με ένα ειρωνικό βλέμμα αλλά μην έχοντας όρεξη να τις φάει συνεχίζω...

- Της κάνω ιδιαίτερα μαθήματα αλλά πήγε κάτι σαν μικρές διακοπές με την μάνα της και χρειάζομαι κάποια δικά μου βιβλία επειγόντως...

- Κατάλαβα 

λέει και αφού ρωτά και κάτι άλλες μαλακίες μου δίνει τα κλειδιά του σπιτιού.

Φτάνω στο σπίτι ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα...Το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να πάω να κοιτάξω την ντουλάπα να δω άμα έχει κάποια ρούχα.

αφόυ βλέπω ότι υπάρχουν προχωράω και αρχίζω να ψάχνω όλο το σπίτι για στοιχεία. Το μόνο δωμάτιο που μου είχε πλέον μείνει ήταν αυτό της μητέρας της.

Μπαίνω λοιπόν μέσα και αρχίζω και ψάχνω. Ξαφνικά βλέπω ένα συρτάρι με ένα κλειδί. Πέρνω λοιπόν και εγώ ένα κατσαβίδι και ένα απο τα τσιμπιδάκια της και αρχίζω τη δουλειά...

Πέρασαν λίγα λεπτά μιας και είχα καιρό να το κάνω αυτό αλλα μόλις κατάφερα να το ανοίξω είδα ένα φάκελο... Τον ανοίγω και είχε διάφορα μέσα.Το πρώτο που είδα ήταν ένα άλμπουμ με φωτογραφίες το ανοίγω λοιπόν να δω κι ξαφνικά βλέπω στην φωτογραφία την μητέρα μου.

Έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό. Τι δουλειά είχε η μάνα μου εκεί. Συνεχίζω γρήγορα να κοιτάω όλες τις φωτογραφίες και η μητέρα μου ήτανε παντού. Ψάχνω και τα άλλα πράγματα μέσα στο φάκελο και ξαφνικά βλέπω μια κοφτερί πένα σαν μαχαίρι και τότε μου έρχεται

ΠΡΙΝ 14 ΧΡΟΝΙΑ

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΤΜΗΜΑ

- Μπορείς να μου πεις χαρού τι είδες εκείνο το βράδυ;

-Ήμουν με την μητέρα μου μόλις γυρνούσε απο μια απο τις πολλές δουλειές της ξαφνικά είδα μια γάτα και την ακολούθησα, η μητέρα μου φώναζε απο μακριά αλλά μετά σταμάτησα να την ακούω.

Άρχισα να την ψάχνω μέχρι που την βρήκα στο πάτωμα μπροστά απο ένα τούνελ αίματα παντού μέχρι που κατάλαβα ότι δεν είμουν μόνος. Ήταν σκοτεινά αλλά δεν είδα καλά το πρόσωπο μόνο τά έντονα κόκκινα χείλη της χαμογέλασε και εξαφανίστηκε.

- Χμμ..Μ... 

Πάει να πει ο ντεντέκτιβ ο οποιός είχε αναλάβει την υπόθεση και ξαφνικά έρχεται ένας αστυνομικός και...

- Μόλις με πήραν ο Ιατροδικαστής. Τα τραύματα λέει είναι τόσο λεπτά που μπορεί να μην ειναι απο μαχαίρι. Μάλιστα με διαβεβαίωσε ότι το τραύμα στο λαιμό απο το οποίο και πέθανε οφείλετε σε κάτι υπερβολικά λεπτό. Όπως μια πένα,πολύ μικρό μαχαίρι απο τις αντίκες κάτι τέτοιο ...

Τέλος ανάμνησης

Κοιτάω πάλι την πένα και αρχίζω και ξεσπάω στα κλάματα... Αυτή σκότωσε την μάνα μου...

Φεύγω κλαίγοντας και πάω στο σπίτι μου. Ανοίγω την πόρτα και βλέπω μια κάρτα κάτω. Το ανοίγω και διαβάζω:

''Δεν σου έχουν πει ότι απαγορεύεται να παραβιάζεις ιδιωτικούς χώρους;''

Παθαίνω σοκ και φόβο ταυτόχρονα ανοίγω την κάρτα

'' Αν θες να μάθεις την αλήθεια ελα αύριο στις 6 εκεί όπου συνάντησες την μητέρα σου πριν πεθάνει''