Pod Naszym Niebiem, Nad Naszym Piekłem (Ff Malec)

23

Alec miał coraz mniej siły na cokolwiek. Mimo że wyzdrowiał po tym dziwnym ataku, był ciągle zmęczony. Magnus mówił, że to ten legendarny czwarty miesiąc. Alec miał zgagę, zatkany nos i bolał go brzuch.
Mięśnie nie działały mu tak jak kiedyś i był zwyczajnie gruby. Nie mógł tego znieść...
Czuł się brzydki i bezużyteczny.

Codzienne czynności, takie jak ubieranie się czy golenie były dla niego wyzwaniem. Dlatego też zazwyczaj dzień spędzał w wyciągniętym swetrze i spodniach od piżamy, a jego policzki i brodę pokrywał kilkudniowy zarost. Nie śmiał poprosić starszego o pomoc. Uważał, że to byłoby oznaką niemocy i słabości.
A że ten akurat wyjechał na jakiś czas do Catariny z ważną sprawą...Alec mógł spokojnie pogrążać się w swojej depresji samotnie!
Cudnie, naprawdę miła perspektywa.

Pewnie powinien myśleć o dziwnych, nowych demonach, o zwłokach noworodka, które znaleźli, o swoim koszmarze...
Niestety nie mógł skupić myśli na czymś innym niż swój paskudny wygląd i to jak beznadziejnie słaby jest.

Czasem się zastanawiał dlaczego Magnus go kocha. Jaki jest tego powód, jak można kochać kogoś takiego jak on.

Pewnie pogrążałby się w tym dalej, gdyby nie przerwało mu pukanie to drzwi mieszkania. To był Jace.

Czarnowłosy z grymasem niezadowolenia na twarzy wpuścił brata do mieszkania. Ostatnim, czego teraz chciał, był nieproszony gość. 

Przyniósł bratu kawę, a potem usiedli razem przy kuchennym blacie. Lightwood splótl ręce na brzuszku, próbując go zasłonić. Czuł się bardzo niepewnie. W jego głowie pojawiły się wspomnienia koszmarów, w których młodszemu groziło niebezpieczeństwo.

- Co cię tu sprowadza? - spytał, nie patrząc mu w oczy.

- Chciałeś porozmawiać a potem zniknąłeś i już się do nie mnie odzywałeś. - Jace był odrobinę zmartwiony, choć widocznie chciał to ukryć. Patrzył na brata z przejęciem.
W szlafroku, nieogolony, podkrążone oczy i smutny wyraz twarzy. Alec nigdy się tak nie zaniedbywał.

- Jace... jestem w połowie czwartego miesiąca ciąży. Już niedługo nie będę w stanie jeździć na misje, pracować... chciałbym znaleźć następcę na Szefa Instytutu. I musisz mi opowiedzieć wszystko co się tam działo przez ten czas gdy mnie nie było. Jak sprawa z małymi demonami?

Blondyn odetchnął z widoczną ulgą.

- Przestraszyłeś mnie - zaśmiał się- Myślałem, że grozi ci jakieś niebezpieczeństwo czy coś, a tu chodzi tylko o Instytut. Dajemy sobie radę. Izzy bije na głowę pozostałych łowców w kwestii polowania na demony. Jest jak maszynka do zabijania: szybka, silna i niezawodna.

Brunet nerwowo potarł policzek dłonią. Chciał opowiedzieć bratu o dziwnym śnie, w którym słyszał głos Clary i był pewien, że to Jace jest w niebezpieczeństwie, a nie on sam, jednak zawahał się. A może po prostu wyobraził sobie problem, którego nie ma?

W pewnym momencie młodszy przestał mówić o Isabelle i jej nadludzkiej zdolności w zwalczaniu demonów, zamiast tego bacznie przyglądając się swojemu rozmówcy.

- Alec, co się dzieje?- powiedział w końcu-  Czuję, że czegoś mi nie mówisz. I tutaj nie chodzi o Instytut. 

Odpowiedziało mu milczenie.

- Chodzi o dzieci? Coś z twoją ciążą jest nie tak?

Znów głucha cisza.

- Alec, no do cholery! - warknął, chwytając go za przedramię i ciągnąc tak, by spojrzał mu w oczy. Lightwood cicho syknął. Jego rany w większości już się zabliźniły, czasami jednak nadal czuł ból jakby na nowo się otwierały - Alec, powiedz cokolwiek...

- Uhm... Nie ściskaj tak mocno- wychrypiał, a potem ułożył obydwie ręce na blacie.

- Przepraszam - można wręcz było odnieść wrażenia, jakby Herondale zrobił się nagle dwa razy mniejszy - Bardzo cię boli?

- Nie - niebieskookiemu zrobiło się głupio. Zaraz wyjdzie na beksę z powodu głupiego pociągnięcia za rękę - Po prostu... Chyba jestem zmęczony i nie wiem już, co mówię- skłamał.
Odkąd jego relacje z bliskimi stały się takie ciężkie? Nie mógł już normalnie myśleć.
Każde słowo i każdy czyn musiał przemyśleć, wszystko wydawało mu się głupie i miał mnóstwo niepewności. - Chodzi, o to że śniła mi
się Clary... - zaczął niepewnie patrząc na reakcję brata.

- i? - Jace nie wydawał się szczególnie zły - to dlatego tak się stresujesz?

- Nie. Bo... ona mówiła do mnie. Mówiła, Jace.

Witamy w nowym rozdziale.
Akcja powoli się rozkręca, jak się wam podoba?