“ How's your study, Blaire? ” dad suddenly asked referring to my Ate.
She just looked at Dad with a smile and answered “ It's good Dad. Ahh I'm in top 2. ” she lowered her head.
“ You're in top 2? How did it happened? You are supposed to be the first and not the second! Is it that hard to be in the first spot?! ” dad exclaimed.
Ate never talked until she finished eating. Tiningnan niya lang ako na para bang nagsasabing ok lang siya, na wala akong kailangan ipag-alala.
I felt sad for my Ate. I mean, she's been a very good Ate to me. Lahat ata nang mali ko tinatama niya. Lahat nang problema ko nandoon siya para damayan at tulungan ako.
Minutes has passed since Dad left us. Naunang pumasok si Ate sa kwarto niya, hahabol na sana ako nang bigla niyang isara ang pintuan no'n. I can't even have the guts para kumatok kasi ayaw ni Ate na may pumapasok sa kwarto niya kahit ako pa.
I stayed for a couple of minutes, starring at the empty wall of my Ate's room. Ilang saglit pa ay nakarinig ako nang mga gamit na parang hinagis at nabasag. Sunod sunod iyon na sa tingin ko ay galing mismo sa kwarto ni Ate.
Lumapit ako sa pinto at pilit na pinakikinggan ang ingay sa loob.
“ I-I'm doing my very best! W-why can't you appreciate me! ” garalgal ang boses mo Ate na mahahalatang kanina pa siya umiiyak. “ I-I'm tired! I'm so tired! Let me breath! ” bagkus ay alam kong nasasaktan na si Ate nanatili akong nakikinig. “ I'm so tired. I'm sorry. ” that was the last word I've heard from Ate. I know she's been suffering depression since our mom died. Gabi gabi walang palya naririnig kong umiiyak si Ate. Maybe around 2 am or 3 am. Tapos kinaumagahan makikita ko siya sa kusina na nakangiti. Paulit-ulit na pangyayari.
Napatingin ako sa wrist watch ko nang namanhid ang mga binti ko sa kakatayo. It's almost 12 am and I've been standing for almost 4 hours. Muli kong sinulyapan ang pinto sa kwarto ni Ate bago ako pumasok sa sarili kong kwarto. I decided to sleep since may klase pa ako bukas but I was about to close my eyes when I heard a loud thud.
Dali dali akong bumangon at nagpunta sa harapan nang kwarto ni Ate. Gamit ang natutunan ko, ginamit ko ang sarili kong hair pin para gawing susi upang mabuksan ang kwarto. And thankfully, nagawa ko ngang buksan iyon.
I was about to call her when I saw her lying with blood around. Agad akong nag panic nang makita ko ang magkabilang laslas nang pulsuhan niya kaya kahit nahihirapan akong buhatin siya ay nagawa ko. Pinilit kong paandarin ang sasakyan na naiwan at nagmaneho patungong hospital.
Inasikaso agad kami nang makarating kami. Ilang oras pa bago ako pinapasok sa loob para makita si Ate. And now she's awake. She's still talking to her doctor.
“ Please, Doc. Kahit sa kapatid ko huwag niyo na pong sabihin. Please.” sabi niya na naging dahilan nang pagkahinto ko papasok sa loob.
“ Look, Blaire. Your body can't handle any medications as of now. Your cells are weak, your heart is weak, your brain is partly damage and this can't, no medication can save you. Why are so strong to lie all those things? Yes, I am a doctor but I am also your uncle. ” the doctor said.
With my feet and hands shaking, I managed to walk in front of them.
“ T-Tell me you're j-joking, U-Uncle Ed. ” more than a statement I managed to asked them.
With a teary eyes, Ate faced me smiling weakly and slowly shaking her head.
Napahawak ako sa dibdib ko nang makaramdam ako nang matinding sakit na para bang sinasaksak dahil sa nalaman.
“ H-How cc-ome you d-did not tell me with this A-Ate?! Kapatid mo 'ko. Dapat alam ko. D-Dapat alam ni D-Dad. ” I already gave up. I'm in my bended knees right now holding her hands while crying.
“ I- I w-want y-you to be s-strong for Ate okay? Y-You, you c-can live without me, Cass. ” Ate already broke her voice.
“ How can I be strong when, when you're not with me? Bakit?! Ate? Please! Not that Mom isn't here too. Tama na Ate please. ” nahihirapan man ay nasabi ko ang gusto kong sabihin.
“ Can I rest, baby? I hhmm I am so tired. I'll sleep hhm? ” with her eyes half closed, she talked.
I nodded while wiping my tears. My Ate is suffering this kind of pain without me noticing it. Without Dad knowing it. Itinayo ako ni Uncle Ed at niyakap. He did not even say a thing when he saw me still crying. Lumabas lang siya at binigyan ako nang tipid na ngiti.
The next day, nagising ako nang may mahinang tumutusok sa pisngi ko. It was Blaire, my Ate poking my cheeks.
“ You need anything? ” I asked her.
“ Uhm c-can w-we go to uhm the beach? ” hesitation filled with her voice.
“ I can bring you there, Ate. ” sabi ko at nagmadaling puntahan si Uncle para magpa alam. After he said yes, hinatid niya kami sa pinakamalapit na beach. We stayed for atleast 2 hours kaya nauna na si Uncle. I assured that I can managed to take care of my sister.
“ I want to see the sunshine. ” Ate said.
Alam kong gustong gusto niya ang sunshine at sunset. She really loves it. Mga bata palang kami alam ko na 'yon.
Mahihinang hakbang ang nagagawa ni Ate kaya nagulat ako nang bigla niyang hilahin ang kamay ko at tumakbo pa akyat sa bundok na madalas naming puntahan. Nag aalinlangan man ay sinabayan ko si Ate.
Ilang sandali pa ay huminto siya habang habol habol ang hininga pati na rin ako na hawak ang aking dibdib, pinapakiramdaman kung maayos pa ba ang puso ko. Ngunit parang nagkamali ako. Muli ay nilingon ko si Ate. Nakangiti kong nilahad ang kamay ko sa kanya at
“ Run with me, Ate. Let's do it together. ” sabi ko at tumango naman siya.
Malapit na ang paglabas nang liwanag kaya naging mabilis ang takbo naming dalawa hanggang sa umabot kami sa mismong tuktok nito.
“ 10.. 9.. 8 ..” pagbibilang ni ate habang nakaupo at nakahilig sa akin“ Bakit 'di mo rin sinabi sa akin?” mahinang tanong niya na naging dahilan nang pagkagulat ko. Alam ba ni Ate ang totoo?
“ Why don't you tell me by now? Kailan pa? ” dagdag niya.
“ I don't know. Ang alam ko lang matagal na. And I didn't even bother to have any medications. Ayoko. ” sagot ko sa kanya.
“ Here he is. The sun. ” she diverted the topic. Napailing ako sa harapan ko nang dahan dahang lamunin nang liwanag ang paligid. Ang ganda.
Kasabay nang paghanga ko sa ganda nang araw ay siya 'ring pagkapit ni Ate sa braso ko at bumulong. Bulong na naging dahilan nang pag guho nang mundo ko.
“ I love you. Let the rays of the sun be out witness of our bond. ” and with that she closed her eyes.
Tanging iyak ko lang ang maririnig sa paligid.
I took a glance at my wrist watch, 6:38 am, my Ate died.
Nahihirapan na rin akong huminga kaya niyakap ko si Ate para maging suporta ang katawan namin sa isa't isa. Ilang sandali pa ay nakaramdam ako nang kakaibang sakit. Sakit na 'di ko na kaya pang labanan. At tuluyan na nga akong inanod nang sakit kasabay nang aking pag pikit.
At exactly 6: 45 am. Cass leave the world peacefully together with her Ate.
- MayoraMaureshia
