Wiersze Muflona Karmazynowego Muflona

Czas

Sierpień 2020.

Szedłem przez górzyste szczyty ostre,
Kryłem się po rowach, przed wzrokiem złym.
Jak zwierz zaszczuty, lecz uparty, dni lepszych oczekiwałem, 
Co nadziei otuchy mi, w czarnych chwilach przyniosą.

Z uporem swych ideałów się trzymałem, co drogowskazem mym,
w puszczy mrocznej życia, ostoją moją jedyną były.
Lecz gdy ujrzałem światła blask, poprzez gałęzi cień, 
Zląkłem się ująć go w silną garść, i przyszła chmura burzowa
Co odebrała mi ten jedyny nadziei blask.

Mijały dni, i miesiące ponure i szare z samotności,
Gdzie znoje życia snu spokojnego nie dały, choćby chwili spoczynku.
I przyszedł promyk nadziei, niczym tchnienie wiosny, poprzez śniegi głębokiej zimy,
Lecz surowy osąd życia, niczym zamieć śnieżna,
Pogrzebał  go z rozkoszą pod zgliszczami marzeń i snów.

Co róż błyska złudny nadziei promień,  przez gęste liści korony drzew,
lecz ja ze swej ścieżki zwieść się nie dam. 
Cóż samotny koniec przysienie, u kresu tej wędrówki, nie wiem.
Lecz ta puszcza, tak pełna mroku, zwątpienia i ścieżek na manowce wiodących, domem mym już się stała.
Pójdę w jej głąb, gdzie światło dnia nie zajarzy nigdy się.
A cień mój, jedynym bratem wędrówki będzie.