Sonsuzluğun Sonunda...

5. Bölüm

   Sinem'in ölümünün üstünden 3 ay geçmişti. Kendimi ne kadar toplamaya çalışsam da başaramamış, aksine daha da dibe batmıştım. Ailem benim içimi yiyip bitiren bir şey olduğunu anlamış, ama yaramı derinliğini bilmediği için soramamıştı. Sinem'in ailesi kızlarına çok değer verdiği için ilçenin her yerine onunla gitmiş, her yerinde anılar biriktirmişti. Her yerde anıları olduğu için dayanamamış ve 2 ay önce taşınmışlardı. Onlar kolay olanı yapıp kaçmıştı. En azından her yerde kızlarının anısını görmeyeceklerdi.

   Peki ya ben ne yapacaktım? Öldüğünden sonraki 2 gün mezarı başında sabahlamış ve aralıksız içmiştim. O günden sonra bir daha asla mezarına gidecek cesaretim olmamıştı.

   3 aydır yürüyen bir ölüydüm. Kimseyle konuşmuyor, göz göze gelmiyor, okulda günü doldurup köyde tarlaya gidiyordum. Böyle nasıl yaşanır ki? Birini kalbinizle seviyorsunuz, her şeyi ona adıyorsunuz ve, ve onu toprağın altına görmüyorsunuz. Ailem derslerime yardımcı olması için beni tekrar dershaneye yazdırmak istediler. Başka bir dershane olmasını istedim ve başka bir şey demeden evden çıktım. Bugün iş yoktu o yüzden gün bana kalmıştı. Önceleri böyle zamanlarda ilçeye gider sevdiğimle buluşurdum. Ama 3 aydır olduğu gibi köyün küçük gölüne doğru yürümeye başladım. Yoldaki bakkala uğrayıp biralarımı aldım ve gölde oturup birkaçını içtikten sonra ağzımdaki malt tadıyla arkaya doğru uzandım ve gökyüzüne baktım.

   Aradan 2 saat geçmişti. Tüm yıldızlar yerini değiştirmiş ama bir tanesi hep olduğu yerde kalmıştı. İlk başta kuzey yıldızı sansamda o olmadığını anlamıştım. Bu normal değildi. Çünkü kuzey yıldızı dışında tüm yıldızlar dünyanın dönmesiyle yerini değiştirir gibi görünürde.

   Ama bu... Bu yıldız sanki beni izliyordu. 2 saatin sonunda fark ettim ki daha çok biram var ve gece daha uzundu. Ben de doğruldum ve bir bira daha açıp içmeye devam ettim. O yıldız tüm gece boyunca aynı yerinde kaldı. Gün doğmadan önce dudaklarımdan "Sensin" sözcüğü çıktı ve göle karşı içtiğim ağacın altında sızıp kaldım.