Τι λες, θα τα καταφέρουμε;

Κεφάλαιο 39

Αυγής POV

"Ωραία λοιπόν, ακούω" είπε με απότομο τρόπο και ένιωθα να φουντώνω μέσα μου.

"Σταμάτα να έχεις αυτό το ύφος. Μόνο να με σέβεσαι ζητάω, τίποτα περισσότερο" τόνισα και ξεφύσιξε περνώντας τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του.

"Εντάξει, με συγχωρείς. Συνέχισε" είπε πιο ήρεμα από πριν και έγνεψα πριν πάρω μια βαθιά ανάσα για να ξεκινήσω.

"Δεν έχουμε κλείσει ούτε ένα χρόνο μαζί, όμως νιώθω πως σε ξέρω από πάντα. Πότε δεν περίμενα να νιώσω έτσι, να βρω τον κατάλληλο τόσο απρόοπτα και γρήγορα. Ήσουν ο σωστός άνθρωπος την σωστή στιγμή. Ήσουν εκεί για εμένα σε κάθε απόφαση μου, δυσκολία μου και το ίδιο και εγώ για εσένα. Με έχεις βοηθήσει πιο πολύ από ότι μπορείς να φανταστείς" κοίταξα ψηλά και πήρα μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω. Δεν κατάλαβα πότε άρχισα να κλαίω.

"Σε αγαπώ τόσο πολύ και το ξέρεις. Είναι δύο λέξεις που ακούς συχνά όμως έχουν τεράστια σημασία και να ξέρεις πως το εννοώ πάντοτε. Ακόμα και όταν δεν θέλεις να δούμε τον τιτανικό για χιλιοστή φορά, όμως αυτό είναι άλλη υπόθεση" μου ξέφυγε ένα γελάκι στο τέλος, το ίδιο και αυτού.

" Σε κάθε απόφαση της ζωής μου σε έχω συμπεριλάβει και η άποψη σου με ενδιαφέρει πολύ. Αποφάσισα πως θα ήθελα να σπουδάσω εδώ, για να είμαι κοντά και σε εσένα. Όμως με αυτήν την ευκαιρία γκρεμίστηκε ό,τι είχα κτίσει για εμάς. Σαν κάποιος να θέλει να σαμποτάρει την σχέση μας. Όμως δεν μπορώ να τον αφήσω να κάνει το ίδιο και στο μέλλον μου. Πες με εγωίστρια αλλά θέλω πολύ να πάω στην Αγγλία και αν δεν θέλεις να έρθεις μαζί μου δεκτό και κατανοητό. Δεν σταματώ όμως να πιστεύω πως δεν θα λειτουργήσουμε από μακριά. Μου είχες πει πως δεν δέχεσαι τέτοιου είδος σχέσης αλλά ελπίζω να αλλάξεις γνώμη, αλλιώς δεν νομίζω να μπορούμε να είμαστε μαζί" ψιθύρισα τις τελευταίες λέξεις με ένα πόνο στο στήθος.

Κοίταξα τον Άγγελο για πρώτη φορά μετά από τον λόγο μου. Τα μάτια του γυάλιζαν και έτριψε το πρόσωπό του απεγνωσμένος. Εννοούσα ό,τι είπα πριν και αν θέλει να του τα επαναλάβω για να τον πείσω να μην με χωρίσει, πολύ ευχαρίστως. Έχουν περάσει περίπου τρία λεπτά και δεν έχει πει τίποτα ακόμη. Κάθισα στην καρέκλα του γραφείου και μερικά δάκρυα μούσκεψαν τα μάγουλά μου όμως τα σκούπισα αμέσως. Μάταιος κόπος βέβαια, δεν μπορούσα να τα συγκρατήσω. Άρχισα να κλαίω βουβά και σιωπηλά στο γραφείο ενώ ο Άγγελος κοιτούσε το πάτωμα σκεπτικός. Ένας λυγμός μου ξέφυγε και μς κοίταξε απευθείας φοβισμένος.