Τι λες, θα τα καταφέρουμε;

Κεφάλαιο 42

Άγγελος POV

5 χρόνια μετά

Κοίταξα το τηλέφωνο μου για τυχόν μηνύματα. Χαμογέλασα όταν είδα το όνομα της Αυγής να αναβοσβήνει στην οθόνη.

Αυγή: Καλημέρα, ευχαριστώ. Ετοιμάζομαι για να βγω με την Evelyn.

Είχε πάρει το πτυχίο της. Μου εξήγησε πως είναι διαφορετικό σύστημα από τα άλλα και διαφορετικό χαρτί. Η Evelyn είναι μια που ήταν μαζί της από την πρώτη μέρα.

Πλέον δούλευα στο μαγαζί του θείου μου στην κρεπερία, διότι ήταν μια ευχάριστη απασχόληση. Έτσι όπως κάθε πρωί ετοιμάστηκα για να πάω στην δουλειά. Σήμερα ο καιρός ήταν αρκετά μουντός, κάτι που ήταν λογικό για τον μήνα Νοέμβριο.

"Καλημέρα Άγγελε" είπε ο θείος μου και τον χαιρέτησα. Σήμερα είχε αρκετή δουλειά για πρωί Σαββάτου έτσι πήγα αμέσως πίσω στην κουζίνα για δουλειά. Μετά από πέντε ώρες ήμουν έτοιμος για να κάνω το διάλειμμα μου.

"Άγγελε έλα μπροστά για λίγο στο ταμείο, έχω μια δουλειά στο μαγαζί απέναντι με τον κύριο Κώστα" φώναξε ο θείος μου και αναγκαστικά πήγα μπροστά.

"Δώσε σε αυτόν τον κύριο τα ρέστα του και εξυπηρέτησε μέχρι να επιστρέψω" ψιθύρισε και με χτύπησε στο μπράτσο πριν φύγει.

" Ορίστε, τα ρέστα σας" είπα και πρόσφερα τα χρήματα με την απόδειξη στον κύριο ο οποίος μου χαμογέλασε ευγενικά πριν φύγει.

Άρχισε μετά η μηχανή να κάνει έναν περίεργο ήχο και προσπαθούσα να κάνω οτι μου είπε ο θείος μου να κάνω σε τέτοιες περιπτώσεις. Αντί να φτιάξει όμως, εμφανίστηκε στην οθόνη η λέξη error και ξεφύσιξα αγανακτισμένα. Άκουσα το κουδούνι του μαγαζιού να ανοίγει χωρίς να δώσω σημασία, προσπαθώντας να φτιάξω την μηχανή.

"Μία από το συνηθισμένο, παρακαλώ;" άκουσα μια ήρεμη, γνωστή φωνή απέναντι μου. Κοίταξα αμέσως ψηλά και ήμουν σωστός. Βρισκόταν απέναντι μου, διαφορετική από όταν έφυγε. Τα μαλλιά της διαφορετικά με μερικές αφέλειες στο πρόσωπό της, ωριμότερη και με διαφορετική αυτοπεποίθηση.

" Αυγή" είπα ξέπνοα και μου χαμογέλασε ντροπαλά. Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ.

"Συγχαρητήρια και από κοντά" ήμουν ακουμπισμένος στον τοίχο και εκείνη βρισκόταν απέναντι μου.

"Ευχαριστώ. Έχεις αλλάξει" διατύπωσε και έγνεψα.

"Και εσύ το ίδιο. Μου αρέσει" είπα και έκανε ένα βήμα μπροστά.

"Πιστεύω επωφεληθήκαμε και οι δύο από όλο αυτό" είπε και έκλεισα στιγμιαία τα μάτια μου.

"Μην μου ξαναφύγεις ποτέ" ψιθύρισα ακουμπώντας το μάγουλο της.

"Δεν πρόκειται. Πότε ξανά" απάντησε εξίσου ψιθυριστά και ένωσα τα χείλη μας μεταξύ μας, ξυπνώντας μέσα μου όλα όσα νιώθω για αυτό το κορίτσι που τόσο καιρό προσπαθούσα να πνίξω.

Τώρα όμως την έχω εδώ και δεν πρόκειται να μου φύγει ποτέ ξανά.

Τ Ε Λ Ο Σ

Γειαααα σας!!!
Τελείωσε η πρώτη μου ιστορία ever, i am proud of me.

Στην αρχή είχα πολλή έμπνευση, μετά κάπου την έχασα, μετά ξανά το ίδιο. Έχει αρκετά λάθη και υπόσχομαι η επόμενη να είναι πολύ καλύτερη!

Σας ευχαριστώ για τα σχόλια σας, τα διαβάζω όλα. Take care and we will talk again (very) soon ;) <3