Çarpışma■

2

Kardeşimin nesi var?"

"Aaabi.."

Abimin sessizliği kızgın bir hançer gibi yaran güçlü sesine inat ben tamamen sessizliğe gömülmüştüm.Zaman ve mekan kavramı durmuştu.Abimin birazdan duyacaklarıyla muhtemelen hayatımda duracaktı.

İkiletilmekten hoşlanmayan abim daha sert bir sesle sorusunu tekrarladı.

"Kardeşimin nesi var Cansu hanım?"

Bu sefer sadece Cansu hanımı muhattap almıştı.Benimde zaten ağzımı açacak halim yoktu.Cansu hanım gözlerinde ki pırıltıyla önce bana baktı.Kafamı hayır dercesine iki yana salladım.Yüzündeki sinsi gülümsemeyi görmemle gözlerimi kapatıp bu kadının sonumu getirecek cümleyi kurmasını bekledim.

"Engin bey hoşgeldiniz.Endişelenmeyin lütfen,İpek hanımın tansiyonu düşmüş ama şimdi gayet iyi"

Duyduklarımla şaşkınlıkla kafamı yerden kaldırdım.Anlamsız gözlerle Cansu hanıma baktım.Yalan söylemişti ama neden.

Abim bende ki farklılığı farketmiş gibi gözlerini kısarak bana baktı.Sonra emin olmak istercesine doktora döndü.

Cansu hanım geniş gülümsemesiyle abime döndü.

"Şimdi çıkabilirsiniz ama İpek hanım yarın mutlaka uğrasın.Aç karınla yapmamız gereken bir test daha vardı ."

Yani resmen beni pazarlık yapmaya çağırıyordu.İyi bakalım niyetini öğrenmiş oluruz.

Engin abim bana uzandı.Koluma girdi ve beni kaldırdı.Hastaneden çıkıp arabaya ilerledik.Beni koltuğa oturtup yanıma oturdu.Sonra bana dönüp yüzümü inceledi ve bana sımsıkı sarıldı.

"Sana da bir sey olacak diye aklım çıktı güzelim.Bir sevdiğimi daha kaybedemem"

Kollarımı ona dolayıp bende ona sarıldım.

"İyiyim ben abi merak etme"

İyiyim tabi sadece karnımda bir bebek var.BİR BEBEK.Allahım napıcuaktım ben?

"O Yağız'da bana belasını siktirticek birgün.Ne diye seni dışarı salıyor?"

"İnsan sosyal bir hayvan diyorlar hiç duydun mu abi?Ayrıca ben 10 yaşında değilim ki."

Hatta o kadar büyüğüm ki karnımda bir bebek var.

"10 yaşında olsaydın sana daha çok güvenebilirdim İpek"

Abim bunu söylerken doğrudan gözlerimin içine bakmıştı.Gecen haftayı kastediyordu muhtemelen.Gecen hafta Emir'in seni 10 dakika bile olsa göreyim diye ısrar etmesi sonucu buluşmuş ve Yağız abime basılmıştık.Gökçe'nin arkadaşı diye döktüğüm binbir dile rağmen Yağız abim deyim yerindeyse ortalığı birbirine katmıştı.Şimdilik inansalar da gözleri üzerimdeydi,hissedebiliyordum.

Ama şimdi bundan bile daha büyük bir sorunum vardı.Ben hamileydim hemde Emir'den.Abimler bunu duysa beni öldürmekten beter ederlerdi.Bunun icin yeterince acı verici bir yol bulacaklarına eminim.

Ben kafamdaki bebek düşüncesiyle boğuşurken eve gelmiştik.Dalgınca arabadan inip eve doğru yürüdüm.

Yağız abim bizi kapıda bekliyordu.Bana sıkıca sarıldı.
"Fıstığım korkutun beni.İyi misin?"

Hafifçe başımı salladım.
"Merak etme abi iyiyim.Sadece biraz dinlenmeliyim."

Abimden ayrılıp odama doğru ilerledim.Kafamda ki bebek düşüncesi bir türlü gitmiyordu.Ne yapacaktım ben?Odama girip kapıyı sıkıca kapattım ve telefonumu çıkarıp Emir'i aradım.