Çarpışma■

6

Uzandığım şezlongta huzursuzca kıpırdanarak,derin bir nefes aldım.Yanı başımızda ki ormana rağmen nefes alamıyor,boğuluyordum.Artık çok yorulmuştum.Her şeyden ve herkesten yorulmuştum hemde.Emir,Emir'in babası,abimler.

Bir sürü derdim vardı ama yanımda kimse yoktu.Yalnız kalmaktan hep korkmuştum.Zaten başıma ne geldiyse bu korkum yüzünden gelmişti.Emir'le aramdakiler böyle başlamıştı.Sıkıntıyla nefesimi verdim.Düşünmenin bir faydası yoktu.

"İpek kızım"

Duyduğum sesle arkamı döndüm.Hizmetlimiz Nevin abla kapıda durmuş bana sesleniyordu.Bakışlarımı tamamen ona çevirdim.

"Engin bey çağırdı.Misafiriniz varmış"dedi

Misafir mi kim olabilirdi ki?Ya Akif Şahinerse,saçmalama İpek.Gelemezdi o buraya.Evin yakınına bile yaklaştırmazdı abimler.Sinirle nefesimi verip,şezlongtan kalktım.Bu paranoyayla yaşanmazdı.Yavaş adımlarla salona indim.Şirketten geldiğimden beri yüzlerine bakmamıştım.Şimdi de hiç görmek istemiyordum.

Salona indiğimde gördüğüm kişiyle uzun süre sonra ilk defa mutlu olmuştum.
"Ece" dedim.Arkasını dönüp, beni görmesiyle bana sarılması arasında kaç saniye olduğunu bilmediğim kuzenimi sararken.

"Nerden çıktın sen?"dedim

"Arıyorum seni açan yok.Engin abimi aradım sonra dedi ki İpek kimseyle konuşamaz.Dedim bizim kız yine nerelere kaçtı da ev hapsine çarptırıldı.Gidip ortak olayım şu mahkumun cezasına"

Kahkahayla bitirdiği cümlesine karşılık bende gülümsedim.

"O topa hic girme bence.O mahkumun cezası bitmez" diyen Yağız abim salona hangi ara gelmişti.

"Ee napalım bitene kadar bekleriz" diyip kıkırdayan Ece'yle bende hafifçe güldüm.Hep böyleydi.Ailenin deli dolu kızı.Biran bile somurtkan göremezdiniz onu.Tamamen zıt iki kutuptuk.

"Burası seninde evin Ece istediğin gibi kal ama aptalca şeylere kalkışmayın.İkinizde pişman olursunuz "
Dedi Engin abim otoriter bir sesle

Ece'de abime alayla gülümsedi.

"Hadi kuzi beni odamıza götür.Bütün gün yaşlılarla oturacak değiliz"

Eceyle beraber yukarı çıktık.Odama girer girmez Ece'nin gülen yüzü soldu ve endişeyle elimi tuttu.

"Emir'i öğrendiler dimi?"

İsmini duymamla gözlerim dolmuştu.Başımı salladım.

"Nasıl oldu peki,Şimdi nerde Emir?"

Benden bağımsız akan göz yaşlarımı sildim.

"Onu .. onu öldürdüler Ece.Gözlerimin önünde öldürdüler"

Ece bana sıkıca sarıldı.İhtiyacim olan buydu işte.Kollarımı ona doladım.Kendimi sonunda birinden sevgi görmenin mayhoşluğuyla bıraktım.
Ece benden ayrılıp göz yaşlarımı sildi.

"Emir'i sevmezdim ama gerçekten üzüldüm İpek"

Derin bir nefes aldım.İçimi kemiren endişeyi ona açmaya karar verdim.Kuzenimdi sonuçta o benim.

"Ece sence Emir beni kandırmış olabilir mi?"

Ece gözlerini kıstı ve anlamsız gözlerle bana baktı.Böyle bir soru beklemiyordu.

"Nasıl yani?"

"Annemle babamın başına gelenlere Emir yardım etmiş olabilir mi?"

Ece kilitlenmişti resmen.Emir hakkında hiç kötü düşünmezdim ben.Şaşırmıştı.