Yaşadıklarımızı içimize atmaya devam ediyoruz. Iyi ya da kötü herşeye susuyoruz. Ağlayamıyoruz bile. Susuyoruz. Herşeye tanık olan bir dilsiz gibi susuyoruz.
Içimizde kopan fırtınaları rüzgara çeviremiyoruz. Her geçen gün şiddetini daha fazla arttırırken kasırgaya dönüyoruz. Izlemesi şehvetli içi bir o kadar dehşet. Kelimeler bile benliğini yitirir bu durumda. Anlam yüklemeye çalıştığınında karşına devrik bir cümle çıkar.
Konu bu değil. Konu içinde ki fırtınanın destekçisi olan rüzgar. Bir arkadaş yani. Acınızı azaltmaya çalışan sizi dinleyen bir arkadaş.
Anlatırken duygulanmak yerine değilde gülerek anlatmak herşeyi. Ağlamayı beceremeyen fakat güldüğünde gözyaşları akan bir kızdan bahsediyoruz. Karmaşık zannettiği hayatında birkaç doğru gören bir kız.
Yaşadıklarını yok sayan, hayatına devam etmek isteyen bir kız. Kimseye, en başta kendine güveni olmayan bir kız.
Özgüvensiz.
Korkak.
Güçsüz.
Kendisini bu üç kelimeye sığdırabilirdi kız. Çünkü hayatı bu üç kelimeden ibaretti.
Korkaktı çünkü insanlara güvenmiyordu.
Özgüveni yoktu çünkü insanlar hep onu yalnız bırakmıştı.
Güçsüzdü çünkü artık dayanacak bir gücü kalmamıştı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BENIM KALEMIM
Non-FictionKarmaşık, kendimce. Hayatımda olan şeylerden küçük parçalar biraz da. Kelimelerimin karışıklığını anlayacaksan gel. A harfinden anlam çıkaramadığın gibi beni de anlamayacaksın.
