ქალაქელი გოგონა (დასრულებული)

სოფელი👩‍🌾

უკვე სოფლის გზას ვადგავართ და მალე მივალთ კი არა და უკვე მივედით. აიი ჩვენი მდიდრული სახლიც გამოჩნდა...მოიცა რა?
ეს რა ჯანდაბაა?
-უკაცრავად სწორად მოვედით?_ვეკითხები მძოლს.
-კი_მანქანა სახლის წინ ჩერდება, მეც გადავდივარ და ჯანდაბა, სერიოზულად? რა ჯანდაბა ხდება დღეს, პირდაპირ ფუნაში ჩავდგი ფეხი.
-ყოჩაღ_ვეუბნები მძოლს და ძლივს მივდივარ კარამდე, მძღოლმა ჩანთები გადმოიღო, დაალაგა და წავიდა, მე კი მანამდე ფეხსაცმელს ვიწმინდავდი და სახლს ზიზღით ვუყურებდი.
-იცი ეს სოფელია და აქ ქუსლიანებით არავინ არ დადის_ამბობს ვიღაც, მეც ხმისკენ ვიხედები, ვიღაც სოფლელი ბიჭი იყო, სხვათაშორის სოფლელის კვალობაზე ძალიან სიმპატიური იყო.
-მართლა? მე ქალაქი მეგონა_ირონიულად ვუღიმი, მან კი ჩაიცინა, ყურადღება არ მივაქციე და დავაკაკუნე, კარები ბებიამ გამიღო.
-ვაიმე მეჩვენები?_კივის ის.
-არა ბებო აქ ვარ_ვეუბნები მას და ვეხუტები.
-ბებო იცი სოფლის სუნი გაქვს_ვამბობ მე და ჩემს დუხს ვიღებ მას ვშორდები და ჯერ მას ვასხამ შემდეგ კი მე, მას ეცინება.
-არ შეცვლილხარ_ამბობს და ხელებს იქნევს რათა სუნი გაიყვანოს-შემო_ამბობს და სახლში მიპატიჟებს, მეც შევდივარ, ბებია კი სამზარეულოში გადის.
-ჩაის ხომ დალევ?_მეკითხება ის სამზარეულოდან.
-ყავას_გავძახე მას და ჩანთაში ქექვა განვაგრძე, სალფეთქი ამოვიღე მდივანზე დავაფინე და ისე დავჯექი, ბებიაც მოვიდა, ყავაც მოიტანა.
-აბა რას შვებით? ხო კარგად ხართ ოჯახში?
-კი კარგად, შენ?
-მეც არამიშავს, ისე როგორ ჩამოხვედი? მე მეგონა აქ ვერასდროს ვერ გნახავდი.
-ხომ მეც ესე მეგონა მაგრამ დედაჩემმა მითხრა, სასახლესავით სახლი აქვსო, მოსამსახურეებიო და მეც დავუჯერე, უი მაგაზე გამახსენდა უნდა დავურეკო ერთი.
-კაი შვილო წადი, ადი შენს ოთახში_მეც ავედი-პირდაპირ და ხელ მარჯვნივ_მომაძახა მან, ოთახში შევედი, ხის უბრალო ოთახი იყო როგორც დანარჩენები. დედაჩემს დავურეკე, გამითიშა, ისევ დავურეკე ისევ გამითიშა, უხხ კარგი. ისევ დავრეკე.
-გისმენთ?
-ბაჭია, მარი ვარ.
-რომელი მარი? ააა კი გამახსენდით, აბა სად მოვიდე.
-მისამართს გამოგიგზავნი, ოთახის შეცვლა მინდა, შეღებვა ახალი ავეჯი მოკლედ, რომ მოხვალ მერე გეტყვი, სოფელში ვარ.
-სოფელში?
-ხომ მეც არ წარმომედგინა აქ თუ ვიქნებოდი.
-კარგი მაშინ მისამართი მომწერე და მოვალ ეხლავე.
-კაიი ბაჭია გელოდები_ააა ხო რა ბაჭია და გეგა ქვია მაგრამ ყველა ბაჭიას ეძახის დაბალია და...
სანამ მოვა გეტყვით რომ ბაბუაჩემი ის გარდაიცვალა, როცა პატარა ვიყავი კარგად არ მახსოვს რადგან აქ პატარაობაშიც კი არ მივდიოდი.
ბაჭიას მისამართი გავუგზავნე და დაველოდე, მანამდე კი გამოვიცვალე და ბოტასები ჩავიცვი და აი ასე დებილივით ვიდექი.
-მარიი_მეძახის ცოტა ხანში ბებიაჩემი, როგორც იქნა გავიფიქრე და ქვევით ჩავედი.
-გამარჯობა ბაჭია_ვეუბნები ახლად მოსულ გეგას.
-მაინც ვერ ვხდები ამას რატომ მეძახით_ბუტბუტებს ის.
-წამოდი გაჩვენებ ოთახს.
-რა ოთახს?_კითხულობს ბებიაჩემი.
-ცოტას შევალამაზებ_ვამბობ და ზევით ავდივართ.
-ეს არის?_კითხულობს გეგა და ოთახს ათვალიერებს.
-კი.
-ბევრი მუშაობა მოგვიწევს_ამბობს ის.
-გადაგიხდი.
-არა არ გინდა უკვე გადაიხადეს_ამბობს ის.
-ვინ?_ვეკითხები თუმცა ზუსტად ვიცი ეს ვინც ქნა.
-შენც იცი.
-კაი რა რამდენჯერ გითხარი ეს შენი სამუშაოა და შენი ახლობელი არ ვარ წარმოიდგინე.
-არ გამოგივა_ამბობს ის და იცინის, რათქმაუნდა მატყუებს, აბა დედაჩემისთვის არ მითქვამს, უბრალოდ არ უნდა, რომ მივცე ფული.
-კარგი_ვამბობ მე და ფულს ტელეფონით ვურიცხავ.
-სერიოზულად? ეს რა არის_ამბობს და ტელეფონს უყურებს.
-უარი არ მიიღება_ვამბობ მე და ვუღიმი.
-კარგი, კარგი მაშინ ბიჭებს შევკრებ და შევესევით.
-კარგი.
____
ესეც ახალი თავი, შემიფასეთ.
მოგეხსენაბათ ეხლა იწყება სკოლა და მემატება საგნები ამიტომ ხშირად ვეღარ დავდებ ხოლმე😳🖤
Vote & comment