ქალაქელი გოგონა (დასრულებული)

ახალი ცხოვრება 😊

ხო იქ ნიკა იდგა დავინახე როგორ დაეჭიმა ძარღვები როცა დაინახა როგორ ვაკოცე მას. ჩვენთან მოვიდა და მუშტი გაუქანა კიდევ უნდა დაერტა როცა მისი სახე დაინახა მუშტი ჩამოსწია და მაჯაში ხელი ჩამავლო და იქიდან წამიყვანა, დავინახე როგორ ჩაიღიმა ნაბიჭვარი იცოდა, იცოდა რომ იქ იდგა ნიკა, მას ამის მიღწევა უნდოდა.
-შენ რა დამცინი?_მეუბნება ის.
-მე ყველაფერს აგიხსნი.
-რას ამიხსნი? მე შენთვის მომქონდა ეს ნაყინი და შენ კიდე ვიღაც....ვიღაც ნაბიჭვრებს კოცნი.
-ასე არ იყო...
-აბა როგორ იყო_დამიყვირა მან.
-მაცადე და აგიხსნი_ვთქვი მეც ცოტა ხმამაღლა.
-სახლში წავიდეთ_გზაში ხმა არ ამოგვიღია, სახლში მივედით.
-იქნებ ახლა ამიხსნა_თქვა მან და მდივანზე დაჯდა მეც მასთან დავჯექი.
-მისმინე ის მოვიდა ჩემთან და სადღაც გამათრია მითხრა რომ შენი ძმა იყო და ჩვენი დაშორე უნდოდა....
-იციი ეგ ზღაპრები მოუყევი დედაშენს_ისევ მიყვირა მან.
-ხო მიდი მიყვირე მეჩხუბე მასაც ეს უნდა ზუსტად მიდი აუსრულე ოცნება_ვუყვირე მეც.
-იცი რა ისედაც გაბრაზებულზე ნუ მიმატებ, გთხოვ_ხმამაღლა მითხრა.
-უბრალოდ არ მესმის რატომ არ გჯერა ჩემი არ მენდობი.
-შენ მენდობოდი ასეთ მდგომარეობაში, რომ დამინახავდი?
-არ ვიცი.
-საქმეც მაგაშია, მითუმეტეს იმ დროს როცა ჩემს მტერს ჩემს ძმას კოცნი_მიყვრის ის.
-მაპატიე მე....
-უფრო საშინელება კი ისაა რომ მალე ბავშვიც კი გვეყოლება და შენ მღალატობ_ადგა ის და აქეთ-იქით სიარული დაიწყო მე კი ვცადე შემეჩერებინა რა დროსაც უცებ ხელი ასწია მეგონა დამარტყამდა მაგრამ უცებ მისკენ მიმიზიდა და ჩამეხუტა.
-მაპატიე პატარავ, უბრალოდ ძალიან გავბრაზდი.
-ჩემი გჯერა?
-კი, შენი მაშინაც მჯეროდა უბრალოდ როცა ის დავინახე ძალიან გავბრაზდი_თქვა მან მე კი ხელები მოვხვიე, მდივნამდე ესე ჩახუტებულებმა მივაღწიეთ, ნიკა ქინიქ დაჯდა და კალთაში ჩამისვა მე კი მას ჩავეხუტე.
-მიყვარხარ პატარავ.
-მეც მიყვარხარ ნიკუშა_ვეუბნები და თვალებს ვხუჭავ.
დილას მეღვიძება და ვგრძნობ ვიღაცის ხელებს ჩემს წელზე ვინ იქნება თუ არა ნიკა, ნიკას სახეს ვხედავ რომელსაც ღვიძავს და მე მიყურებს, ვუღიმი და ლოყაზე ნაზად ვკოცნი.
-დილამშვიდობისა_მეუბნენა ის და სახიდან თმებს მიწევს.
-დილამშვიდობისა_ვეუბნები და ვუღიმი, მგონი არც ერთს არ გვახსოვს, რომ ვიჩხუბეთს, უი მე მახსოვს.
-გინდა სადმე წავიდეთ?_მეკითხება ნიკა.
-უცნაურია_ვამბობ და ვიცინი.
-რა არის უცნაური?_ამბობს და მიახლოვდება.
-წესით მე უნდა გეუბნებოდე მაგრამ ახლა პირიქით ხდება და შენ მეუბნები იმას რომ სადმე წავიდეთ, უცნაურია_ვამბობ მე ის კი წელზე ხელებს მხვევს.
-მერე რა? არ შეიძლება მე შემოგთავაზო სადმე წასვლა.
-კი როგორ არა_ვამბობ, ხელებს კისერზე ვხვევ, და ვუღიმი მოწყვეტით ვაკოცე და ოთახში ავირბინე, მალევე ჩავიცვი, და ქვევით ჩავედი.
-ძლივს_იძახის ნიკა როგორც კი მე მხედავს.
-წავედით_ვეუბნები მე და უცებ ფეხზე ვიცმევ.
-ძალიან ლამაზი ხარ.
-შენც ძალიამ სიმპათიური ხარ, მაგრამ რა ხდება სად მივდივართ ესე რატომ გამოვეწყვეტ.
-სიურპრიზია.
-არ მიყვარს სიურპრიზები_ვამბობ და მანქანაში ვჯდებით, ღვედს ვიკრავ.
დიდ ხნიანი მგზავრობის და ჩემი ტანჯვის შედეგად ვხედავ ულამაზეს ადგილს, სანაპიროს რომელიც ულამაზესად არის მორთული.
-ნიკა რა ხდება?
-რა ხდება არაფერიც არ ხდება მოდი ხავჯდეთ ამბობს და სკამს მიწევს მეც ვჯდები.
-მოკლედ რაღაც მინდა გითხრა...
-ვიცოდი_ვაწვეტინებ მად.
-რა იცოდი?_მეკითხება ის და ნერვიულიბას იწყებს.
-გეხუმრე_ვამბობ და ვიცინი.
-მარი რაღაც უნდა გითხრა და არ გამაწყვეტინო....
-ანუ რომ გიყვარვარ ეს უკვე მითხარი ახლა რა უნდა მითხრა?
-ხოდა მაცადე და გეტყვი.
-ეე რატო მიყვირი.
-არ გიყვირი.
-აი მიყვირი.
-მარი გამომყვები ცოლად?_მიყვირის ის.
-აი კიდევ მიყვი...მოიცა რა?
-ცოლად გამომყვები??
-კი რათქმაუნდა_ვამბობ მე და მაგიდიდან ვხტები, ნიკაც დგება და ულამაზეს ბეჭედს თითზე მიკეთებს მერე კი მკოცნის მეც ვყვები და მალევე ვშორდები
-რაღაც გინდა_მეუბნება ის.
-ხო მშია ძაან.
-კარგი რა.
-აუ აბა მოგეტანა რამე საჭმელი და დაგედო წესიერად მწვადი, ქაბაბი ხინკალი რავიცი მე მომიფინა ვარდები აქ_ვამბობ და ვარდებს მაგიდიდან ვყრი.
-ხო ძაან რომანტიულია მწვადი და ქაბაბი.
-აუუ ნიკააა_ვუყვირივარ მე.
-აუუუ მარიი_მიყვირის ის და იცინის.
-კარგი მაშინ იდეა მაქ_მეუბნება ნიკა.
-გისმენ გულის ყურით, კუჭითაც.
-ეხლა გავიქცევი და უცებ მოგიტან რაღაცეებს შენ კი აქ დამელოდები.
-კარგი მაწყობს.
-კარგი_მეუბნება და მიდის თუმცა თვალები ჩემზე რჩება მე ვუცინი და ხელს ვუქნევ, ისევ ჩემსკენ მოდის.
-რა არის?_ვეუბნები მე და მაგიდიდან ვდგები.
-თვალები დახუჭე რა.
-რა რატომ?
-ესეთი თვალებით რომ მიყურებ ვერ მივდივარ_ამბობს ის მე კი ვიცინი და თვალებს ვხუჭავ, ვახელ და ის ჩემთან არ არის. რათმინდოდა საჭმელი არ ჯობდა ის მყოლოდა გვერდით ბოლო ბოლო ჩემი ქმარია. ვაუ რა კარგად ჟღერს.
ერთი საათია ველოდები და დამაწყდა ნერვები ცალკე კუჭი კიდე ცალკე მიხმება.
-მოვედიიი_ამბობს ის. და წინ მიჯდება.
-სად იყავი ამდენ ხანს, ვარდები შეჭმაზე ვიყავი უკვე.
-აუ კიდე ჭამაზე ფიქრობ, არადა სპეციალურად დავაგვიანე მოვენატრები თქო.
-ხო, მომენატრე კიდეც, მარა მშია.
-აუ კაი რა 9 თვეში რომ მოვიდე არა.
-ნიეტუუუუ_ვეუბნები მე.
-კარგი წამოდი წავიდეთ სახლში, ეს საჭმელები კი იქ ვჭამოთ.
-კარგიიი და თან ფილმსაც ვუყუროთ ხო?
-აბა როგორ ნუ_მალევე სახლში მივედით და ვჭამეთ და თან ფულს ვუყურეთ მალევე კი ჩაგვეძინა.
_____
ესეც ახალი თავი,
ეს ჯერ კიდევ არ არის დასასრული შემდეგს ალბათ ცოტა დავაგვიანდება.

ეს კი ის ადგილია სადაც ნიკამ მარის ცოლობა სთხოვა.

Vote& comment