ქალაქელი გოგონა (დასრულებული)

კოცნა 😘💋

გათენდა, არა რათქმაუნდა არ მძინებია გამთენიისას ჩამეძინა, ოთახში რაღაც მაიკა ვნახე და ის გადავიცვი, კარები გაიღო იქ კი ელზა იდგა დედაჩემი.
-გამარჯობა_მეუბმება და მიღიმის, არა როგორ შეუძლია საერთოდ დამელაპარკოს, და საერთოდაც გამიღიმიოს, არაფერი ვუთხარი და ოთახიდან გამოვედი, ცოტა ვჭამე და სკეიტი ავიღე.
-მე მივდივარ.
-სად?_მეკითხება დედაჩემი, მალევე კი ოთახიდან მამაჩემი გამოდის.
-სად მიდიხარ, გოგონიი?_მეკითხება და მიღიმის.
-ცოტას გავიკატავებ_ვუთხარი მათ, მამაჩემს გავუღიმე, დავინახე დედაჩემმა როგორ გამომხედა. კარები გამოვიკეტე, და სკეიტ პარკში წავედი. იქ კი იცით ვინ დავინახე.
-მარი როგორ ხარ?_მეუბნებაბგაბრიელს რომელიც თავის ძმაკაცებთან ერთად, არის. აი კესოსთან რომ იყვნენ ისინი-ხო კარგად ხარ?
-კი, რა არის?
-შენი თვალები სხვა რამეს ამბობენ_მეუბნება ის.
-აა არაფერი უბრალოდ, არ მიძინია, წიგნს ვკითხულობდი_ვთქვი, გაბრიელმა კი წარბი აწია-ძაან მაგარი წიგნია, შემითრია მერე მოგცემ_გაბრიელმა გამირიმა მეც გავუღიმე.
-აბა ბიჭებო რას შვე..._აღარ გააგრძელა როცა მე დამინახა.
-გამარჯობა ნიკა.
-გამარჯობა_მეუბნება ის.
-რა გჭი...
-აბა აღარ უნდა ვიკატაოთ_გავაწყვეტინე ნიკას, მან გამიმხედა და რაღაცის თქმა დააპირა მაგრამ, გაბომ დაასწრო.
-წამო ვიკატაოთ_ნიკამ გამომხედა.
-არა ჯობია სახლში წავიდე დავიძინო.
-კარგი მაშინ გაგაცილებ_მეუბნება გაბო.
-არააა საჭირო_ცოტა ხმამაღლა ამბობს ნიკა-მე თვითონ.
-იცი მგონი ჯობია თვითონ გადაწყვიტოს, ვინ გააცილოს_თქვა გაბრიელმა ნიკამ კი მას გახედა, გაბრიელმა რაღაც ანიშნა. აუ რა დებილი ყოფილა მართლა გაბრიელი, ეჰ არადა მეგონა ძლივს ნორმალური მეგობარი გავიჩინე.
-იცი მგონი ჯობია წავიდე_ვთქვი და სკეიტი ავიღე, შემოვბრუნდი-ნიკა არ მოდიხარ?😊_მან გაბრიელს შეხედა და ჩემთან მოირბინა და გვერდზე ამომიდგა, დავინახე როგორ ჩაიღიმა.
-აი მოვედით_თქვა ნიკამ.
-ხოო_გავიღიმე-კარგი კარგად_წავედი, მაგრამ ფეხები უკან მრჩებოდა რამე, რომ დაუშავონ?
-მარი_დამიძახა, მან მეც წამში შევბრუნდი.
-მადლობა მე, რომ გამომყევი_გავიღიმე.
-აბა გაბრიელი ხომ არარის სანდო, თუ როგორ იყო?_ვუთხარი მას, და ახლოს მივედი.
-ხო სანდო არ არის.
-კარგი კარგად_ვთქვი მე, ის წავიდა და მეც პარკში გავისეირნე, რადგან სახლში რომ მივიდე არ მინდა, არ მინდა დედაჩემის ნახვა.
პარკში სკამზე დავჯექი და ნაუშნიკები გავიკეთე, ვიღაცის მზერას ვგრძობ, იმ მიმართულებით ვიხედები, ვიღაც შავებდი ჩაცმული კაცი იყო ქუდი ეფარა შემეშინდა და იქიდან წამივედი თან უკან ვიხედებოდი რა დროსაც ვიღაცას შევასკდი.
-აააა_დავიყვირე მე.
-მარი მე ვარ_მითხრა მან, მე კი ვკანკალებდი-მარი კარგად ხარ, შემომხედე_მას შევხედე, ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და მზერა ჩემს ტუჩებზე გადაიტანა გააზრებაც ვერ მოვასწარი ისე დამაცხრა ტუჩებზე, გაწევა ვცადე, მაგრამ უფრო მაგრად დამიჭირა, მას მივენდე და მეც ავყევი, თვალები დავხუჭე, მალევე მოვშორდით ერთმანეთს და ჩემდა გასაკვირად მას ჩავეხუტე და ისევ ის შავებში ჩაცმული კაცი დავინახე სადღაც წავიდა.
სახლში მიმაცილა, გზაში კი ორივე ჩუმად ვიყავით, მგონი ჯობია ვუთხრა ხო? არა? კი?
-ნიკა რაღაც უნდა გითხრა...
_____
ესეც ახალი თავი.
თუ ბევრი კომი ექნება ორს დავდებ შემდეგზე🙂🙂
Vote&comment