Geçmişin kırıntıları

GK-BÖLÜM 13

MULTİ'DE KORAY VAR

İYİ OKUMALAR :D :D

Yanlış dediğimiz her şey bizim için yasak mıdır? Oysa yasaklar daha cazip değil midir? Cazibesiyle bizi kendine çekmez mi? Sonunda uçurum olduğunu bildiğimiz halde yürümeye devam etmez miyiz? Biliriz düşeceğimizi. Belki kolumuz kırılır, belki bacağımız, belki de ölürüz. O zaman neden yürümeye devam ediyoruz? Buna iten bizi, cesaret patlaması mı yoksa heyecan arayışımı? Ya da sadece küçük bir umut ışığı mı? Belki mutlu olabiliriz o kırık bacakla ya da o kırık kolla... ya da o küçük umut yetmez ve bizi karanlık bir kuyuya çeker, açamayız gözlerimizi, kapanır ve bir daha açılmaz. Risk almıyor muyuz? O yola çıkarken sonuçlarını biliyorduk. Ya o küçük umut ışığıyla mutlu olacağız ya da karanlıkta çürüyeceğiz.

Ben hayatımda bu zamana kadar yanlışlardan hep kaçtım. Neden devam edim ki o yola? Mantıklı bir insan küçük bir umutla hareket etmez. Evet ben hep mantıklı taraftım. Ama bazen mantık bile bizi mutlu etmiyor. Mantık, sonucu değiştirmemize yardımcı olmuyor. Sonuç, hep AYNI. Değişmez. O yola devam etsen de ya oradan sağlam çıkarsın ya da ölü. Mantıkla hareket ettiğinde de ya mutlu olursun yada mutsuzluğa mahkum kalırsın.

Aslında doğru olan, ne mantıklı davranmak ne de o küçük umut ışığına tutunmak. Doğru olan kalbinin sesini dinlemek. O bizi mutlu edebilir.Beyin, mutlu ol diyince mutlu olmayız ya da mutsuz ol diyince mutsuz olmayız. Ancak kalp isterse mutlu olabiliriz.

Ben yanlışlardan kaçtım. Buna 'mantık' dedim. Mantık dediğim şeye tutundum ama o da bana mutluluk vermedi. Yine bacağım kırık, yine kolum kırık ve yine karanlıktayım. Gözümü açabiliyorum ama göremiyorum. Acı var, hem de çok. Ama acıyan yer ne kolum ne de bacağım. Acıyan yer KALBİM. Çok acıyor. Yakıyor, nefesimi kesiyor, her yere benimle geliyor, gün geçtikçe daha da artıyor. Ve ben dayanamıyorum.

Kafamı kaldırdım ve karşımdaki adama baktım. İkimizde duvarın kenarına çökmüş, sırtımızı duvara yaslamıştık. Odada sadece nefes alış verişlerimiz sesi vardı. Ne kadardır böyle duruyoruz bilmiyorum. Ne o konuşuyor ne ben. Sanki bir oyunun içindeyiz. Konuşursak yanacağız gibi. Onu incelemeye başladım. Dalgalı siyah saçları yüzüne düşmüş, gölge yapıyordu. Dokunmak isteyim artıyor ama yapamam. Gözleri karanlık odada siyah gibi duruyordu, o açık kahverengi gözler. Bir dizini kırmış, elini onun üstüne koymuştu. Buradan bile ben havalıyım imajı sergiliyor. Gözleri yerde çok önemli bir şey varmış gibi odaklanmıştı.

Belki bana sorduğu soruyu düşünüyordur. Sahi ben cevap vermeden sessizce oturmuştuk buraya. Sormamıştı tekrar hatta ağzından bir kelime bile çıkmamıştı. Ben de o soruyu düşünüyorum. Ama cevap yok. Yada ben bulamıyorum. Bir karar verdim. Kalbimin sesini dinleyeceğim diye ama, ama işte...

Artık konuşmak istiyorum. Yoksa boğulacağım. Kafam zaten ona dönüktü bedenimi de ona döndürdüm. Ama o sanki hareketimi hissetmemiş gibi kafasını bile kaldırmadı, baktığı yerden. Derin bir nefes aldım.

" bilmiyorum" dedim kısık çıkan bir sesle. Sorusunun cevabını verdim ama bana hala bakmamaya devam ediyordu. Duymadı mı acaba diye düşündüm ama odada hiç ses yoktu.

" Ufuk " dedim bu sefer sesimi biraz yükselterek duymasını sağladım. Bakışları, yerden ban döndü. Karanlıkta olsa bakışları yoğun ve ağırdı.

" duydum" dedi soğuk ve kısık bir sesle. " evet hiçbir şey bilmiyorsun." Dedi biraz daha yükselterek sesini. Birden ayağa kalktı. Karşıma dikildi. Gözlerimi içimi delmek istercesine sert bakıyordu. " neden kafanda soru işaretlerini silmeye çalışmıyorsun? Görüyorum ikilemdesin. Hissediyorum bazı şeyleri. Neden hiç çabalamıyorsun? Bazı şeyleri geriye atıp, onların yerine yenilerini koymuyorsun. NEDEN ÇALIŞMIYORSUN?" dedi sonlara doğru sesini yükselterek. Bense dediği şeyleri anlamaya çalışıyordum. Ne demek bazı şeyleri geriye atmak? Ve bir dakika ben mi çabalamıyor muşum? Bende bir sinirle ayağa kalktım.