Denizin Ötesinde

Karşılaşma

Funda;

Hayattan bu kadar bıkmak. Çok mutsuzum ya Can tarafından aldatıldım. Tekrar tekrar ve tekrar. Evet şimdi kayalıklardan atlayacağım ve beni doğururken ölen biricik annemin yanına gideceğim. Son adım ve son adım sonra annemin yanındayım. Tam adımımı attım havadayım derken biri beni tuttu. Sigara ile karışık parfüm kokusu burnuma geldi. Sonrasını hatırlamıyorum. Birden gözlerimi açtım ve hastanenin sıkıcı odası karşımdaydı. Kemiklerimi işlemiş soğuk ve cildimin yaralarına bakarken intihar girişimlerim aklıma geldi. Kapım aniden açıldı ve içeri yakışıklı bir çocuk geldi. Kendi kendime kesin yanlış geldi dedim ama burnuma gelen o koku beni kurtaran kişinin kokusu ile aynıydı. Bana doğru yaklaştı.

-"İyi misin?" İçimden iyiyim hatta o kadar iyiyim ki uçabilirim demek geldi de sonradan bu kadar salak olduğumu belli etmeyeyim dedim.

-"Teşekkürler"dedim bir tebessümle.

-"Ben Deniz"dedi bizim maviş.

-"Bende Funda."

-"Tanışmamız pek iyi bir yerde olmadı ama..."dedi bir tebessümle.Yanaklarım utançtan saçlarımın rengini alırken

-"Bende seninle aynı şeyi yapmak için oradaydım." Birden şaşırıp yüzüne baktığımda o hayattan bıkmış bakışlarını takıp dışarıyı seyrediyordu. Konuşmaya devam eder diye bekledim ama sesini bile çıkartmadı. Aramızdaki sessizliği onun telefon sesi bozdu. Telefonunu açıp cam kenarına doğru gidip;"Bitirin işini"dedi. Söylediklerinden sonra korkmaya başladım. Aklımdan bana neler yapabileceği geçerken

-"Ben kantinden yiyecek bir şeyler almaya gidiyorum. İstediğin birşey var mı?"?"Tanımadığım tehlikeli birisiydi. Beni ne kadar kurtarmış olsa bile kötü olduğunu değiştirmiyor. Banyoya gittim ve hemen hazırlandım. Sonra hastaneden çıkışımı yaptırdım. Koşmaya başladım ve sürekli koşuyordum. En sonunda bir yola geldim. Kenardan koşarak giderken birden ayağım takıldı ve o büyük fren sesi..