ေနာက္ေန႔မနက္ေရာက္ေတာ့ လြန္းသုတ တစ္ေယာက္ ေစာေစာထလာၿပီး ျပင္စရာရွိတာေတြ အကုန္ျပင္ေလသည္။ဒီေန႔က သူ႔အတြက္ေတြ႕စရာလူေတြ ရွိေနလို႔ျဖစ္သည္။ေရမိုးခ်ိဴးၿပီး
ေအာက္ထပ္ဆင္းလာတာ ထူးထူးဆန္းဆန္း
ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသံကိုၾကားေတာ့
ျမန္ျမန္ဆင္းလာၿပီးၾကည့္တာ ကိုလင္းျမတ္ျဖစ္ေလသည္။
"ဟာ!ကိုလင္းျမတ္"
ကိုလင္းျမတ္ကေမေမနဲ႔ ေျပာရာကေနထၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို လက္နွစ္ဖက္နဲ႔ လွမ္းေခၚသည္။ေမေမကေတာ့ေရွာက္သြားတာေပါ့။ကြၽန္ေတာ္ ကိုလင္းျမတ္စီေျပးၿပီး ဖက္လိုက္သည္။
ကိုလင္းျမတ္ကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို တင္းတင္းေလးျပန္ဖက္သည္။ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းက ကိုလင္းျမတ္ရဲ႕ ရင္ဘတ္နားမွာဘဲ ရွိေနသည္။
"သုတ မင္း ထမင္းေရာစားရဲ႕လား အေကာင္ကေသးေသးေလးရယ္ အရင္ကထက္ နည္းနည္းေလးဘဲ ရွည္လာတာလား"
"စားပါတယ္ဗ် မတက္လာေတာ့လဲ အရပ္က အဓိကမဟုတ္ပါဘူးဗ် အကို႔ကိုေမးစရာအမ်ားႀကီးရွိတယ္"
လြန္းသုတတစ္ေယာက္ လင္းျမတ္လက္ကိုဆြဲၿပီး ၿခံထဲ ထြက္လာလိုက္သည္။
"ဟုတ္ကဲ့ ေမးေတာ္မူပါခမ်"
"အကိုအလုပ္ေတြရွိေနၿပီဆို ေမေမေျပာတယ္"
"ဒါေပါ့"
ကိုလင္းျမတ္ကေတာ့ အရင္ကထက္ပိုၿပီးေတာ့
ရုပ္ခန္႔လာေလသည္။သူ႔ေဘးနား ေက်ာင္းတုန္းကလို ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနမွာေသခ်ာတယ္။
"အကို႔အလုပ္ေတြက ဘယ္လိုေျပာမလဲ Storeဆိုင္ခြဲေတြ ဖြင့္ေပးတာတို႔ဘာတို႔ေပါ့"
"Wow မိုက္လိုက္တာ"
"ဒီက နိုင္ငံျခားက ဘြဲ႕ရလာတဲ့ေကာင္ေလးကေရာ ဘာလုပ္မွာလဲ ေျပာပါဦး"
"အြန္းးးးး ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဆရာဝန္ဘက္ေလ့လာၾကည့္ရမယ္"
"ေအာ္ ေကာင္းသားဘဲ သုတ"
"ဒါေပါ့ဒါေပါ့"
ထြန္းလင္းျမတ္တစ္ေယာက္ သုတကို ၾကည့္ေနမိသည္။ဒီေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ နဂိုျဖဴေနတဲ့အသားထက္ပိုၿပီးအသားအေရေတြျဖဴလာၿပီး ရုပ္ေလးကေတာ့ အရင္ကအတိုင္း ကေလးတစ္ေယာက္ေပါ့။အ႐ြယ္ေရာက္လာလို႔ ရုပ္နည္းနည္းမွမရင့္တဲ့အျပင္ လွၿပီးပိုခ်စ္စရာေကာင္းလာလိုက္တာ။မင္းေယာက်ၤားေလးေရာ ဟုတ္ရဲ႕လားသုတ။မင္းကို ဘယ္မိန္းကေလးမွႀကိဳက္မွာမဟုတ္ဘူး ဘယ္မိန္းကေလးမွလဲ မင္းနဲ႔ယွဥ္ၿပီး မလွနိုင္ဘူး။
