လြန္းသုတတစ္ေယာက္ ဒီေန႔အလုပ္ဆင္းရမွာမို႔
တကယ္ကိုေပ်ာ္ေနေလသည္။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဘယ္လိုဝတ္ရမယ္မသိလို႔ အတတ္နိုင္ဆံုးၾကည့္ေကာင္းေအာင္ဝတ္လိုက္သည္။ဘယ္လိုဝတ္ဝတ္ လြန္းသုတတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွလူႀကီးပံုမေပါက္ေပ။ေဘာင္းဘီရွည္ အင္က်ီလက္ရွည္အျဖဴကို ဝတ္ၿပီး ကိုလင္းျမတ္ေျပာတဲ့ ဦးေမာင္ဝင္းရွိတဲ့ ေဆးရံုကို ကားေမာင္းၿပီးထြက္လာလိုက္သည္။
ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ ဘယ္သြားရမယ္မသိ လမ္းစေပ်ာက္ေတာ့တာဘဲ။ဒီလိုနဲ႔ ဟိုလိုက္ေမးဒီလိုက္ေမးေပါ့။ဒီလိုနဲ႔ ေလ်ွာက္လာတာ လမ္းမွာ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ေလသည္။
"ေဟ့ေကာင္ေလး"
"ဗ်ာ!!"
"လမ္းေပ်ာက္ေနတာလား တစ္ခုခုရွာေနသလိုဘဲ"
"မေပ်ာက္ပါဘူးဗ် ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္ခုကူညီလို႔ရမလားဗ် ဦးေမာင္ဝင္းကို ဘယ္မွာရွာရမလဲမသိဘူးျဖစ္ေနတယ္"
"ေနပါဦး ဘာကိစၥနဲ႔ ရွာေနတာလဲ"
"ေအာ္ ကြၽန္ေတာ့္က ေလ့လာခ်င္တာ ရွိတာနဲ႔
ဆရာက သင္ေပးမယ္ေျပာထားလို႔ပါ"
"ေအာ္....သိၿပီ ေနပါဦး မင္းအသက္ ဘယ္ေလာက္လဲ"
"၂၁ပါခမ် ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
အဲ့ဆရာဝန္မ်က္နွာက အံ့ၾသသြားသည့္ပံုစံရသည္။သူဘာလို႔ အံ့ၾသတာလဲဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိတယ္။ဒါကလည္း မထူးဆန္းေတာ့ပါဘူး အၿမဲ
ထင္ခံေနရတာ။
ေနာက္ေတာ့ ဆရာဦးေမာင္ဝင္းကို အေနာက္က အခန္းတစ္ခုကေနထြက္လာတာကို ေတြ႕ေတာ့နႈတာဆက္လိုက္တယ္။ဒါေပမယ့္ ဒီအခုေျပာေနတဲ့ဆရာဝန္က ကြၽန္ေတာ္ျမင္ဖူးတဲ့ဆရာဝန္ေတြထဲ ေတာ္ေတာ္ ရစ္တဲ့ဆရာဝန္ဘဲ။
"လြန္းသုတ လာေလ ဘာလုပ္ေနတာလဲ"
"ဟုတ္ကဲ့ ခုနက ဆရာ႕ကို ရွာေနလို႔ နည္းနည္းေနာက္က်သြားတယ္"
"ဆရာ႕အခန္းက ဒီမွာ ဟုတ္ၿပီလား လာအခုဘဲ သင္လိုက္ရေအာင္"
"ဟုတ္ကဲ့"
ဆရာဦးေမာင္ဝင္းေပးတဲ့ ကုတ္အင္က်ီဝတ္ၿပီးလိုက္သြားလိုက္သည္။ဒီလိုနဲ႔ ဒီေန႔က ဆရာက ေဆးေတြကေနစာသင္ေပးတာေပါ့။ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ တတ္ထားတဲ့ ပညာေၾကာင့္ သင္ယူရတာ သိပ္ခက္မေနဘူး။သင္ေပးတဲ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာလဲ ေသခ်ာကိုနားေထာင္ေနရတာေပါ့။
