Te Molla✵Yoonmin

Uyanıyor

"Uyanıyor"

Sadece bir kelime dahi Jimin'in uykusuz gözlerinin yerinden sıçrarken hızla aralanamasına,tutulan beline aldırış dahi etmeden,iki büklüm uzandığı küçük hastane koltuğunda hızla doğrularak hastane yatağına dönmesine sebep olmuştu,

"İşte! Uyanıyor!"

Hemşireler dahi geçen 2 haftanın üzerine küçük Yoon'un uyanmasının sevincini yaşayarak doktor ile anlayamadığı bir kaç şey konuşurken,

Jimin tüm dünya ile bağının kesildiğini hissetti. Sadece hastane yatağında morarmış gözlerini yavaş yavaş açmaya çalışan küçüğünün uyanma çabalarını dolu gözleri ile izliyordu.

"Verdiğimiz vitamin ve proteinler ancak vücudun tümüne ulaşmış olmali ki şimdi uyanıyor ne yapacağınızı biliyorsunuz."

Genç hemşireler eş zamanlı başlarını yavaşça sallarken,geceler boyu genç çocuğun başında bekleyen, yorgunluktan neredeyse bayılacak hale gelen adama bakıp,tebessüm ederek odayı terk ediller.

Küçüğü sonunda gözlerini aralayabiliyordu.

YOONGİ

Görüş açıma ilk giren şey beyaz tavandan başkası değildi,hastanede olduğumu saniyesinde burnuma dolan tıbbi malzeme ve rahatsız edici bir ilaç kokusu ile anladığımda yüzüm istemsizce buruştu,

En son ne yaşadığımı hatırlamaya çalıştığımda başıma saplanan ağrı büyüdü ve bundan vazgeçtim,

Etrafıma bakmak için başımı tutukluğun verdiği zorluk ile zar zor çevirerek bir yöne döndüğümde;görüş acıma tanıdık bir sima girdi.

Bu yüzü tanıyordum herşey beynime bir sicim gibi işleyerek hafızama yeniden yerleştiğinde;başımı diğer yana çevirmek durumuna girdim.

Onu görmek istemiyordum onca söylediği şeyden,önce yaptığından sonra onu görmek onunla konuşmak istemiyordum. O da bir şey söylemedi ya zaten.

Kalbime saplanan hançer böğrümü delerek boğazımda bir yumru oluşturdu, yutkunamadım defalarca denesem dahi yutkunamadım nefes almam git gide zorlaşıyordu.

Canım yanıyordu,kalbim sanki defalarca aynı işkenceyi görüyor gibi körelmişti,yüzümdeki ıslaklık gözlerimden akan yaşlardan başkası değildi, biliyordum.

Farkındalık ile gözlerimi yumarken gözyaşlarıma hıçkırıklarım eşlik etti, yumru öyle yakıyordu ki canımı belki saatlerce ciğerlerim patlayana kadar ağlasam geçerdi.

İçimde ki yoğun duygu hissi ile daha çok ağlıyordum, hissediyordum bana bakıyordu. Peki hala acıyor muydu bana?
Ben kendimi özel hissederek büyük bir hata yapmıştım, hayatımda hiç bu kadar büyük duygular tatmamışken bunları bana acıyan, varlıklı bir ailenin zengin ve benim gibiler icin imkansızın dahi imkansızı bir adamda tadarak, büyük bir hata yapmıştım.

Ne kadar süredir buradayım bilmem ama beni buraya getiren o olmalıydı.

En son üvey amcamın anlıma kondurduğu öpücük sonrası ağlayarak zayıf bedenimi çalıların arasına attığında; öleceğimi düşünmüştüm, diğerleri gibi öleceğimi.

Beni buraya getirebilecek tek kişi oydu Jimin'di, bütün bunları sadece bana acıdığından yapan,benden nefret eden, "başka kapı bul" diyerek beni bahçesinden kovan adam; oydu.

Peki neden yapıyordu bunu? Bu halde olmamın tek sorumlusu o iken bana neden yapıyordu bunu?
Neden benim ona her an daha da büyük duygular hissedebilecek kadar hassas kalbimi, yaptıkları ile kendine daha da bağlıyordu?
Neden bana bu eziyeti yaratıyordu? Korkuyordum ben, duygularımdan dahi korkarken ölümlere yelken açmış ben, yine onun bana hissettirdiklerinden korkuyordum.

İçimde ki çöküşlere neden olan büyük duygularımın baş rolüydü,o

Elime değen elini hissettiğimde korkmuştum, ürkektim, fazlasıyla ürkerdim, beni küçük şeyler dahi olsa korkuturdu, gözlerimi doldurur, vücudumu titrettirirdi bu korku.

Elimi okşadı ve elimi çekmeme izin vermeden avcuma dudaklarını bastırdı.

Kalbimin hızlanması hiç normal değildi,yanlış şeyler oluyordu, korkuyordum, öpücükleri tüm parmaklarımi buldu, ardındansa hıçkırarak ağlamalarıma onun ince sesli hıçkırıkları eşlik etti. Ve biz o odada tek kelime dahi etmeden saatlerce ağladık.

Çok isteyen vardı bölüm yazayım dedim, 700 olunca falan yeni bölüm atarım belki, bilmiyorum çok yorgunum şu dönemlerde, şimdi de grip olmuşum 🙂🔫😷😷 kendinize çok dikkat edin, kitaplarımı okumayı unutmayın hoşçakalın.🤍❤️