Bölüm 4*

12.4K 635 314
                                    


*Eğer bölümler arasında kopukluk fark ederseniz bilin ki, sistemsel hata vardır. Hikayeyi kütüphaneden çıkartıp yeniden eklemeyi ve sayfayı güncellemeyi unutmayın. Sorun hala devam ederse lütfen bana bildirin. Keyifli okumalar.*

Yazım yanlışı var ise kusura bakmayınız. Oylamayı ve yorumlamayı unutmayınız. 

 

Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.


Araba yavaşça mahalleye giriş yaptığında bilinmezliğin getirdiği öfke ile soludum. Lanet olsun, lanet olsun. Başıma açtığım yeterince bela yokmuş gibi şimdi bir de sikik bir damga meselesiyle mi uğraşacağım? Mükemmel!

Seni aptal...

Castiel'in bakışları kısa bir süre bana döndüğünde tek kaşı yukarı kalktı sonra arabayı daha da yavaşlatarak köşeye çekip durdu. Onun durmasının sebebini sormak için kafamı çevirdim ki buna fırsat vermeden, "Bak," diyerek sakin bir tonla konuştu. "Bunu istemiyorsan yapmak zorunda değiliz başka bir yol bulabiliriz."

"Mesela; ailemi öldürmen gibi mi?" İrkildiğinde burnumdan soludum. "Ailem başka hiçbir şeyi kabul etmeyecek Castiel. Başka yolumuz yok, tek çözüm bu."

"Pekâlâ," sıkıntı dolu bir nefes bıraktı. "Sen nasıl istiyorsan o."

Ona şaşırarak baktım. Gerçekten mi? Tüm olanları öylece kabullenecek mi yani? "Hiç sinirlenmiyor musun bu olanlara sen? Resmen benimle zorla damgalanıyorsun. İleri de benimle istemeyerek dahi olsa evlendirileceksin?"

Kahverengi gözleri bir süre suratımı süzdü. Ne düşünüyor veyahut ne hissediyor kestiremedim sonrasında ruhu sanki yokmuşçasına konuşmaya başladı. "Aşkın beni gelip bulmasını bekleyecek yaşta değilim Lexi. Sen bu damgadan sonra tamamen benim sürümde olacaksın. Öyle ya da böyle birlikte yaşamayı öğrenmeliyiz."

"Ama bu farklı bir şey-" diyerek araya girdim. "Benim kocam olacaksın resmen!"

Dudakları alaycılıkla yukarı doğru kıvrıldı. "Seni korkutan bu mu? Senin kocan olacak olmak mı?"

"Hayır," saniyesinde yanıtladım. Artık sabrım kalmamıştı. "Beni sevmeyen bir kocam olacak olması."

İrkilse de hiçbir şey söyleyemedi. Kafamı sağa sola sallayıp, "Biraz hava almaya ihtiyacım var," diye mırıldandım. "Geri kalan yolu sanırım kendi başıma gitsem iyi olacak."

Kaşları hafifçe havaya yükseldiğinde gözlerime kilitlendi. Bakışlarında garip bir anlam vardı fakat bunu şu an ne algılayabilecek kapasiteye sahibim ne de üstüne düşebilecek sabra. Cevap vermesine fırsat dahi vermeden arabadan inmek için hareketlendiğimde "Lexi," diyerek bileğimi tuttu, "Damgadan sonra-" yutkunup devam etti, "Damgadan sonra böyle bir sorunun olmayacak."

PENÇEHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin