~ Savaştan Sonra ~

1.3

Draco mutfağa vardığında masayı hazırlamaya devam eden annesini ve gözlerinden uyku akan babasını gördü. Her ne kadar uykulu olsa da bakışları hala korkutuyordu onu.

Sessizce masasına oturdu. Hemen sonra annesinin de oturmasıyla kahvaltı etmeye başladılar. Kimse konuşmadan yemeğini yiyordu.

Draco tabağını bitirince konuşmaya başladı;

"Baba, bu sene Hog-"

"Hayır, gidemezsin."

İzin vermeyeceğini biliyordu Draco. Zaten ne bekliyordu ki, onu destekleyeceğini falan mı? Kendi haline gülüyordu.

"Ama baba, bir sene kaybettim. Hem artık Voldemort'a öldü. Bu sene F. Y. B. S.'lere hazırlanırım. Sınavda başarı elde edersem bakanlıkta işe girerim. İyi olmaz mıydı sence de?

" Kingsley'nin başında olduğu Bakanlık'ta mı? Bir kanıbozuğun emrinde çalışmak zoruna gitmiyor demek ki."

"Baba, ne alakası var? Orada işe girersem belki ben Sihir Bakan'ı olurum. Gurur duymaz mısın?"

Bu soruyu biraz da korkarak sormuştu. Alacağı olumsuz cevabın onu çok kıracağını biliyordu. Ne yaparsa yapsın asla babası takdir etmemişti onu. Ne zaman bir başarı elde etse,daha fazlasını istiyordu. İyi ki annesi vardı. Babası onu bir güzel azarladıktan sonra odasında ağlarken yanında onu teselli eden tek kişi annesiydi. Annesinin de bunlardan sıkıldığını anlayabiliyordu. Yılların yorgunluğu yüzüne yansıyordu.

"Eğer safkanlar için daha refah bir yaşam sunacak şeyler yapmayacaksan Sihir Bakan'ı bile olsan benim için kanıbozuklardan bir farkın olmaz. Yani gurur duyup duymamam sana kalmış."

Yine aynı şey, yine safkan mevzusu şu kelimeyi duyduğunda bile başına ağrılar giriyordu artık. Babasının bu sözlerine dayanamıyordu artık. İçinde biriken öfke iyice esir almaya başlamıştı onu. Sonunda dayanamadı;

"Biliyor musun baba, keşke safkan olmasaydım. Keşke Malfoy olmasaydım. Keşke benim babam olmasaydın. Sen bu lanet olası safkan takıntın yüzünden benim çocukluğumu elimden aldın. Hayatımı mahvettin sen. Senin yüzünden insanlara yapmadığım zorbalık kalmadı. Ben senin hataların yüzünden Dumbledore'u öldürecektim. Profesör Dumbledore'u. Ondan nefret etmiyorum. Hatta takdir ediyorum ve artık onu örnek alacağım. Seni örnek alıp zalim olmaktansa, Dumbledore'u örnek alıp iyi bir insan olacağım. Belki bir muggle doğumluyla evlenirim ha? Kim bilir? Ama kesin olan şu ki ilerde çocuğum olursa ona senin gibi davranmayacağım. ANLADIN MI? ONUN ÇOCUKLUĞUNU MAHVETMEYECEĞİM. ONA HAYATI ZİNDAN ETMEYECEĞİM. ONA İSTEMEDİĞİ ŞEYLERİ ZORLA YAPTIRMAYACAĞIM. O MUTLU BİR ÇOCUK OLACAK. SENDEN VE SANA DAİR HER ŞEYDEN NEFRET EDİYORUM!"

Son cümlelerini bağırarak söylediği için hafif boğazı ağrımıştı. Ama iyi olmuştu. Sonunda içini dökmüştü. Babası elindeki çatalı sükunetle masaya bıraktı. Ve ayağa kalktı. Bunun anlamını biliyordu. Babasının bu sakinliği korkunç şeylerin habercisiydi. Ama bir şey olmadı. Babası ona işkence büyüsü yapmadı, ya da hafızasını silmedi. Onu kolundan tutup odasına götürdü ve ;

"Madem benim kurallarıma karşı geliyorsun, o zaman siktir git bu evden. Bir daha da ne beni, ne de anneni görmek için bu eve yaklaşma bile. Sen de teyzen gibi kanıbozuk çıktın. Ailemizin yüz karası."

İçinden "Sonunda be!" dedi Draco. Sonunda kurtuluyordu buradan. Sevincini belli etmemeye çalıştı. Lucius eşyalarını toplaması için 15 dakika vermişti ona. Hızlıca eşyalarını topladı ve kapıya yöneldi. Annesi gitmesini istemiyorumdu. Onu burada nasıl bırakacaktı? Şu an beraber gitmeye çalışsalar Lucius onları öldürürdü. Annesine söz verdi, hayatını düzene soktuğunda onu da alacaktı yanına.

Rahatlamıştı.. Elinde çantası, önünde uzun bir yol.. İlk başta nereye gideceğine baya kafa yormuştu. Ama buldu, teyzesini gidecekti. Olan biteni ona anlayacaktı. Onu hoşgörüyle karşılamasını umuyordu.

Küçükken annesiyle birlikte gizlice gitmişti evine. Yolu hatırlıyordu. Yürüdü, yürüdü, yol çok uzundu. Sonunda eve vardığında kapıyı tıklattı. Ama açan başkasıydı.

Teyzesi Weasley'lere taşımıştı. Şimdi ne yüzle gidecekti oraya? Olacaklardan raz korksa da Kovuk'a doğru yürümeye başladı. Hem Lucius bunu duyarsa küplere binerdi. Bu da Draco'nun hoşuna giderdi tabii.