Τα Ποιήματα μου

Δέντρο

είχα τόσα προβλήματα που δεν μπορούσα καν να τα μετρήσω
ένα από αυτά
πίσω στην αρχή να γυρίσω
και ένα άλλο το να καταφέρω σε πείσω να με αγαπήσεις
και ότι μαγαπησες να με πείσω

κάποια βράδια δεν ξέρω τι μου φταίει αλήθεια
πες μου πως το κατάφερα
και οι αρνητικές σκέψεις γίναν συνήθεια
πες μου πως τα κατάφερα και βρέθηκα μέσα στα συντρίμμια
δεν το περίμενα αυτό, πίστευα θα μου προσφερες βοήθεια

πες μου γιατί δακρύζει το μικρόφωνο μου
, γιατί ότι δεν λέω ηχεί μέσα στο μυαλό
πες μου γιατί στρεσσαρομαι
και σίγουρα θα συντριβω
γιατί έχω τόσο πολύ αλτρουισμο?

βάζω το μικρόφωνο κάτω από το μαξιλάρι
μήπως και δω επιτέλους όνειρα
αλλά ξυπνάω μέσα στην νύχτα
πάνω στα βρεγμένα στρώματα

στο πάρκο κοντά στο σπίτι μου έχει ένα δέντρο που κάθε άνοιξη ανθίζει
οσο μεγαλώνει τόσο εμένα θυμίζει
τόσο μεγάλα είναι τα δέντρα
σαυτο δεν μοιάζουμε, μου στοιχιζει
όταν αυτή που με κάνει να μεγαλώνω
σταματάει να με ποτίζει

μα τι είναι αυτά που λέω
εγώ είμαι που ψιθιρισα στο αυτί της
ότι δεν μεγαλώνω άλλο
και ποια είναι η επιλογή της
μου λέει "θα συνεχίσω να σε ποτιζω, ακόμα και να μην ανθίζεις,
αλλά όταν μαραθεις, να με θυμάσαι και ας μην γυρίσεις"
και εγω πήρα τον δρόμο μου
να βρω ένα δασακι
να βρω την ησυχία μου η τουλάχιστον ένα κομμάτι
να βρω ένα λιμάνι
η ένα συντριβάνι
να ανοίγει και να με δροσιζει κάθε βράδυ

μα αυτό το φως
πονάει τον κορμό μου
γιαυτο τώρα που πέφτει ήλιος πάνω μου σφίγγω σκληρότερα το στυλό μου
και το δεξί μου χέρι έσπασε απτο πολύπλοκο γράψιμο μου
είμαι δεξιοχειρας αλλά τώρα κατάφερα κάπως να γράφω με το αριστερό μου

και εκεί που κατέληξα
κάνεις δεν βγαίνει έξω
δεν έχω τίποτα να φτάσω
σχεδόν τίποτα να παλέψω
και αυτό είναι κουραστικό
στο χώμα να με δέσω
βρέχει μιας στο τόσο αλλά θα το αντέξω

και φίλε, τίποτα δεν έχει φτιάξει
κάθε μέρα περνάει τόσο αργά δεν θα περάσουν ποτέ τα δεκαξι
και όταν σου τα ελεγα, εσύ μου είπες απλα εντάξει,

η ζωή είναι μες στα λάθη
ακόμα και αν δεν το θέλουμε , αυτή θα μας αλλάξει

πες μου γιατί οι αναμνήσεις φεύγουνε
, ακόμα και όταν τις κλειδώνω μες στο ντουλαπι
δυστυχώς η χαρά δεν μένει αλλά μένει η κραιπαλη

γιατί είναι τόσο ανεξέλεγκτη η ζωή που δεν ξέρουμε ούτε λίγο που θα μας βγάλει?

είμαι ακόμα το παιδί με τα ακουστικά
αγκαλια με την μελαγχολία μου
τα πράγματα για μένα δεν ήταν πάντα καλά
γιαυτο και έχω δεθεί πιο πολυ με τους ανθρώπους που ακούω στα ηχεία μου