Τα Ποιήματα μου

Μαγεία

πλέον ξυπνάω και δεν έχω στο κινητό καμία ειδοποίηση,
κανένα μήνυμα
και φυσικά πάλι είναι 3ιμισυ
Δεν μπορώ πάλι σχολείο
τι να κάνω εκεί?

να πω κουβέντες που είναι άδειες για να κρύψω την θλίψη μου που κουβαλάω ένα μήνα τώρα και το πως απέτυχα να πάρω πίσω την χαρά?
Πως να μην αποτυχω?
απομονωμενος να ακούω 10 φορές το ίδιο τραγούδι και να προσπαθώ να σκεφτώ μια σκέψη θετική
ενώ τα πάντα είναι μαύρα και η σκέψη μου πιο μαύρη απολα κατά πολύ

όσες κουβέντες και να πω,
όσες πλάκες και να κάνω δεν μπορώ να δείξω τον πραγματικό μου εαυτό
και τον μόνο άνθρωπο με τον οποίο μπορούσα να είμαι τελείως ο εαυτός μου
τον εδιωξα ενώ ήξερα ότι δεν ήθελα και ήθελα να είμαι απόλυτος με την απόφαση μου, γαμω την απόσταση μου, ήμουν εγωιστικός
και νόμιζα ότι μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτή
έτσι απλά
ακόμα δεν ξέρω πως το κάνω
την βγάζω κάθε μέρα με 2 nestea
και δεν έχω φάει σχεδόν τίποτα από το πρωί
πειναω
αλλά δεν έχω όρεξη για φαι
και πιέζω τον εαυτό μου να καταπιεί

και μετα λέω ότι δεν παχαινω λόγω του μεταβολισμου μου

όλα μαύρα φαίνονται πλέον
όλα μαύρα εκτός από τα αστέρια του ουρανού μου
και δεν υπάρχουν πολλά που μπορώ να κάνω, είμαι μόνος μου με τον νου μου
και ο νους μου δεν θέλει να μου μιλήσει

ξυπνάω πάω σχολείο και γυρνάω πάλι σπίτι
ζαλισμενος και μπερδεμενος τα πάντα γυρίζουνε μέσα μου και δεν έχει τίποτα νόημα

μετά κοιμάμαι και πάω σε μέρη ωραία μόνο για να καταλάβω πόσο πραγματικά άσχημα είναι όταν ξυπνάω και δεν είσαι εκεί, είναι μόνο η ιδέα
και το συναίσθημα
ότι η λύπη φτάνει ποσοστά κορυφαία
πέφτει μια στο τόσο και τα βράδια
έρχεται πάλι πίσω δυνατά
αμα έχεις μάθει μόνος σου δεν σου λείπει αλλά αυτή έγινε κομμάτι μου γιαυτο είμαι ένα παζλ ενός παραμορφωμενου τοπίου με χαρά και θλίψη και όλα αυτά
σχηματιζουν ένα άτομο που δεν ξέρει αμα είναι χαρούμενος η απλά
αντέχει, μέχρι τώρα, τώρα όλη η χαρά έγινε θλίψη και η θλίψη έγινε μοναξιά
και το ξέρω καλά

μα ακόμα και όταν τα συννεφα καλύπτουν τον ήλιο υπάρχει φως
είμαι ο μόνος άνθρωπος που νοσταλγει το παρελθόν απτά 16 του
είναι μια αφελής πορωση που έχω, θέλω να μην νιώθω κενός
θέλω να γεμισει η ζωή μου με φώτα κίτρινα , πράσινα, κόκκινα, και ροζ, τόσο φωτεινά

για να μην μπορώ να δω το σκοτάδι
γιατί κάποιες μέρες χάνω τον φακό μου
βλέπω μόνο τον διπλανό μου στο σκοτάδι και ο εαυτός μου αλλάζει
αλλά δίπλα μου δεν είναι κανείς
όμως κάποιες φορές νιωθω αυτή την απλή μαγεία
και είναι μόνο συναισθηματική γιατί δεν πιστεύω στα παραφυσικα και στην θρησκεία
πιστεύω μόνο στα συναισθήματα
και μακάρι να μην το έκανα , μακάρι να μην μπορούσα να εξηγήσω τίποτα από αυτά
γιατί όλα είχαν γίνει τόσο πολύπλοκα
ήταν οι καταστάσεις που φταίγανε
και στο ορκίζομαι ότι θα ξαναπετυχω τα απλα