Τα Ποιήματα μου

Σπασμένο Ακορντεόν

ανασφάλεια, λόγια που δεν είπα
αμα υπάρχει μετενσάρκωση θα είναι χάλια γιατί θα είμαι πάλι μες στην τρύπα

σημαίνει πάμε στην κόλαση
συνεχόμενη ζωή με ρυθμούς που κουράζουν και καταλήγουν σε ένα κενό
ο χειρότερος εαυτός μου βγάζει το χέρι του από το σώμα μου και γράφει αυτες τις λέξεις με ένα στυλό
είμαι σίγουρος πως βρήκα τα λογικά μου
μα ακόμα νιωθω πως η πραγματικότητα είναι τα όνειρα μου

γράφω, για να δείξω στον κόσμο την αλήθεια, μην πιστέψετε ότι γράψω θα σας καταστρεψει και αυτό είναι συνήθεια

αποδέχομαι πως είναι όλα σκατα
γιαυτο δεν τα πατάω
σκοντάφτω, σηκώνομαι, τα προσπερνάω 
η ανθρώπινη ζωή είναι εύθραυστη, αν φοβάσαι την έκβαση
  κρατιέσαι απο το χθες
   το να κοιτάς την πραγματικότητα θέλει δύναμη  η άγνοια και οι περισσότεροι δεν έχουμε τίποτα απτο πρώτο ξες
οι άνθρωποι ξεχνανε θα το ακούσεις και θα το ξεχάσεις
γιατί έτσι είναι η ανθρώπινη φύση, ξεχνάμε τις βάσεις
και τα θεμέλια μας
γυρνάμε πλάτες κοιτάμε μόνο μπροστά μας
δεν υπάρχει αξία στα υλικά αγαθά
τα χαρτονομισματα είναι φτιαγμένα από βαμβάκι και σκατα
και οσο περνάνε απτά χέρια μας ο κόσμος μυρίζει περισσότερο, όμως δεν ξέρω ποιο είναι χειρότερο
μια ζωή χωρίς κάτι να έχει αξία η ένας κόσμος χωρίς πρόσωπο

η διαφοροποίηση φτιάχνει τέρατα
και η ανοησία διαφοροποιηση έτσι χτίζουν τα πρότυπα
γιατί λιώνουν οι πάγοι μαζί με την ανθρωπότητα
αλλάζει ο κόσμος αλλά μένει στάσιμος, δεν καταλαβαίνουμε τα αυτονόητα

°
  σπασμένος ο κόσμος
  πάει να μας καταναλωσει
  ίσως ήταν πάντα όντως
  αλλά δεν το χα νιώσει
    σπασμένος ο κόσμος
    αλλά το συνηθίζεις
    σπασμένος ο κόσμος αλλά μαθαίνεις να ελπίζεις
    και το έμαθα από 10 χρόνων
    σπασμένος ο κόσμος σαν ένα
    παλιό ακορντεον
°