Τα Ποιήματα μου

Ίσως πρέπει να ξεχάσω

δεν πρέπει να ξεχάσω, 
μοιάζει τόσο ωραίο, αλλά δεν μπορώ να το χάσω
κάθε μέρα περνάω από το παρελθόν μου αλλά δεν θέλω να γυρίσει
θα ταν ωραία αν δεν το είχα περάσει
μα έχει τελειώσει και ακόμα δεν έχω ξυπνήσει

σε κάθε γραπτό μου είναι συνηθεις λέξεις το θυμάμαι και το ξεχνώ
έχω μάθει να συγκρίνω το παλιό με το σημερινό
δύσκολος δρόμος να μάθω να με αγαπαω
είδα ανθρώπους να χάνονται και τι να κάνουμε συνεχίζω,  προχωράω
°
προχωράω, όμως ταυτοχρονως δεν ελπίζω, με σκοτώνω συγχρονως και συγχρόνως θέλω να ζήσω
°

αγαπω λοιπόν ελπίζω
  μισώ όμως δεν ξέρω να συγχωρώ όποιον με άφησε να βυθιστω στο γκρίζο, ας βυθιστει στο Μπορντό
  το ασπρόμαυρο γέμισε κάθε αρτηρία με έχει κουράσει
  το παρελθόν μου κάποτε
  θα σκουριασει,
  γιατί δεν είμαι πλέον 12
  δεν είμαι πλέον παιδι,
  ελπίζω μια μέρα να ξυπνήσω και να ειμαι πάλι στην αρχή
οπότε

ίσως να ξεχάσω γιατι ο καιρός έφτιαξε πλέον και πέφτει πάνω μου ο ηλιος
είμαι όμως σκιά, φοβάμαι το σκοτάδι άρα φοβάμαι τον εαυτό μου καμιά φορά
και ο ήλιος φεύγει βιαστικά
πλέον ξυπνάω 6 και 17
τα σπίτια, τα πράγματα όπως τα θυμάμαι πλέον μυρίζουν καπνο και φθορά

όλη μου την ζωή ανέβαινα σκάλες
με έβρισκες μόνο μου το πρωί
κάθε μέρα μου ήταν ακριβώς όπως τις άλλες
βρήκα  την δύναμη και από τότε είδα την αλλαγή
ήταν περιεργο όταν βγήκα από αυτή την φάση, είχα μάθει αυτό τον βασανιστικό τρόπο να ζω τη ζωή
αλλά τι να πεις όταν ξέρω εύκολα μόνο να ζωγραφίζω πόνους
γιατί τα χρώματα μου είναι μεταλλικά σαν σίδερα πέφτουν οι χάρτινες πόλεις και τριγυρνω στους δρόμους

δεν θα ξεχάσω ότι πέρασα
την ρίμα αυτή θα την πετάξω γιατί δεν ακούγεται ευτυχισμένη
και όσοι είστε ακόμα παρατημενοι
να έχετε κουράγιο να φτάσετε στο να μπορείτε ελεύθερα να κοίταζετε τον καθρέφτη
γιατί σε όποιον τον σπάει η γρουσουζια αμέσως θα έρθει

αμα κάτι έμαθα είναι ότι οι άνθρωποι είναι γεμάτοι ψέματα, έμαθα
για ότι θέλω να κάνω να βάζω προσπάθεια
γράφω όσο καλά φιλάω γιαυτο κόψε τα χείλη μου άλλη μιά φορά