Έστειλε μήνυμα στο κορίτσι του, λέγοντάς της να κατέβει κάτω απ το σπίτι της. Εκείνη μέσα στα επόμενα 5 λεπτά βρίσκονταν στον δρόμο κάτω απ την πολυκατοικία .
Πλησίασε το γνωστό σε αυτήν αμάξι, και άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού, φορώντας ένα απ τα πιο γοητευτικά χαμόγελα που διέθετε.
Του το έκανε περισσότερο δύσκολο απ όσο ήδη ήταν.
Το φίλησε απότομα και εύθυμα, δίχως να προλάβει να αντιληφθεί την μελαγχολία στο βλέμμα του. Την ένιωσε όμως στο φιλί τους - τα χείλια του διστακτικά, έτρεμαν.
Εκείνος έτρεμε.
Η Καλλιόπη απομακρυνθηκε και άγγιξε το πρόσωπό του, απαλά και με ανησυχία.
"Μωρό μου, όλα καλά;"
Τα πανέμορφα ματιά της έδειχναν ανήσυχα. Η λατρεία της για εκείνον ήταν εμφανής και για πρώτη φορά επώδυνη.
Έστρεψε αλλού το βλέμμα του και έβαλε μπρος το αμάξι.
«Θέλω να σε πάω κάπου » της είπε.
_
«Είναι πανέμορφα!» αναφώνησε εκείνη με κομμένη την ανάσα. Ποτέ δεν την είχε ξαναφέρει σε τέτοιο μέρος - ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια και η Θεσσαλονίκη απλωνοταν μπροστά τους ερωτική, με τα φώτα των δρόμων να φαίνονται τόσο μακρινά. Η Καλλιόπη μπορούσε να δει τα κάστρα από εκεί.
Ο Jungkook πήγε από πίσω της και την αγκάλιασε κοιτώντας μαζί της την θέα.
Θα του έλειπε η Θεσσαλονίκη, είχε τόσες αναμνήσεις. Πάντα θα την θυμόταν με νοσταλγία. Είχε φιλοξενήσει την φοιτητική του ζωή, τον πρώτο του έρωτα, τις πρώτες του ενήλικες νύχτες.
«Τι είναι ψυχή μου;» τον ρώτησε και γύρισε να τον αντικρίσει. Τα υπέροχα σχιστά του μάτια την κοιτούσαν με ενοχή. Ένιωσε φόβο, ένιωσε να κινδυνεύει.
«Με πήραν σε υποτροφία στην Ισπανία. Δεν μπορώ να την χάσω, αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω κιόλας, εδώ εννοώ... Εννοώ, ξες δεν είναι μικρή απόσταση. Είναι δύσκολο. Βασικά δεν ξέρω, ειλικρινά, μου φαίνεται σωστό αλλά και λάθος και- με καταλαβαίνεις;»
Τον κοιτούσε χαμένη
«Σε λατρεύω. Το ξέρεις ότι σε λατρεύω, έτσι;»
Συνέχιζε να τον κοιτάει χαμένη.
«Καλλιόπη, σε παρακαλώ, πες μου, ξες ότι σε λατρεύω έτσι;»
«Όχι»
Πήγε να την αγκαλιάσει και εκείνη τραβήχτηκε.
«Προσπαθείς να με χωρίσεις;»
Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα, όπως και τα δικά της.
«Τι άλλο μπορώ να κάνω;» της είπε με τρεμαμενη φωνή «τι άλλη επιλογή έχω;»
Ένιωσε το σώμα της να μουδιαζει. Οι άμυνες που συνήθιζε να έχει είχαν πέσει εδώ και καιρό, και έτσι κάθε της συναίσθημα ήταν μπροστά του. Κάθε δάκρυ της του ανήκε. Ο φόβος που είχε νιώσει νωρίτερα τώρα βρίσκονταν μπροστά της, έτοιμος να την πληγώσει. Είχε πάρει σάρκα και οστά και της επέβαλε να τον νιώσει.
«Δεν μου είχες πει για την υποτροφία. Πώς μπόρεσες να μην μου το πεις; απλά μου ανακοινώνεις ότι χωρίζουμε, δεν μου είχες πει τίποτα για όλο αυτό, να βρούμε κάποια λύση, να... Δεν ξέρω, εγώ σε λατρεύω, πώς... Πώς το κάνεις αυτό » έκλαιγε μπροστά του, έκλαιγε και αυτός.
Την τράβηξε σε μια αγκαλιά, εκείνη αντιστάθηκε. Εν τέλει παραδόθηκε, και έκλαψε εκεί μέσα, έκλαψε πολύ.
«Συγγνώμη, μην με μισείς, Καλλιόπη. Μην με μισείς. Τώρα, τώρα πονάει αλλά μετά θα είναι για καλό. Για το καλό μας, θα δεις με τον καιρό δεν θα πονάει, θα βρεις άλλον, δεν θέλω να το σκέφτομαι, αλλά θα βρεις και... » έλεγε ο, τι του ερχόταν και ήταν όλο τόσο λάθος.
«Πως μπορείς να με αφήνεις έτσι Jungkook;» ακουγόταν προδομένη. Η φωνή της έτρεμε, όπως και το σώμα της.
Τον έσπρωξε και τον κοίταξε θυμωμένη. Ζήτησε να την πάει σπίτι της.
Δεν έκλαψε πότε πριν όσο εκείνο το βράδυ για κανέναν.
_______
Νιώθω την ψυχή μου να κουράζεται και ακόμα δεν έχουμε κάνει έναν μήνα καραντίνας.
Ελπίζω εσείς να την παλεύετε ❤️
❤️⭐
ŞİMDİ OKUDUĞUN
/Beautiful/ •J.Jk.
Hayran Kurgu« Η ομορφιά της δεν είναι κοινή. Δεν την συναντάς σε ένα πανέμορφο μοντέλο με " τέλειες" αναλογίες ή σε ένα αψεγάδιαστο πρόσωπο. Την συναντάς σε πίνακες ζωγραφικής, ή μέσα σε βιβλία. Αν είσαι τυχερός ίσως την βρεις να αγναντεύει την θάλασσα. Εγώ ήμο...
