MANYAK 9'LUNUN MACERALARI

Aileler

İğrenç! Bu bir çürümüş etti. Hatta bir değil birsürü. Adamlar etten duvar örmüştü. Neden acaba? Yoksa bu duvarın arkasında ne vardı? Çok meraklanmıştık. Ama şimdi bunu düşünmemeliydik. Neden hastalanmıştık acaba. Rabia hariç. Herkes hastalanmıştı. Acaba nedendi? Ama bir dakka bir dakka. Şimdi bulmuştum. Kankam yamyamları yememişti. Ama biz yemiştik. Yüzde 90 bu yüzden hastalanmıştık.
Aaaah tahmin etmeliydik. Böyle pis insanların vücudu zaten virüs dolu olurdu. İğrenç keşke bizde vejeteryan olsaydık. Ne yapacaktık biz? Mecburen bize kankam bakacaktı. Hepimiz çok ağır hastaydık ama Tokmak o kadar değildi. Demek ki onun vücudu çok daha dirençli ve güçlüydü. Vay be yemekleri çok yemeninde faydası olabiliyormuş bazen... Ah her yerim ağrıyordu. Ah. Bir dakika o da ne ailelerimiz yerde kara yüzünkörü yatıyorlardı. Ama neden bu soğukta karın üstünde yatıyorlardı . Anlamamıştık ama hemen yanlarına gittik. Onları sırtlayıp mağaramıza taşıdık. Ama ailelerimizde bir gariplik vardı. Sanki onların heryeri kan gibi kokuyordu. Leş kokuyordu. Neredeyse kokudan bayılacaktık. Ama ailelerimiz neden böyle kokuyordu. Hiç anlayamamıştık. Çok gariplerdi. Bir de hepsi birbirlerine et gibi bir iple bağlılardı. Ne olmuştu ailelerimize acaba... Neden böyle yerdelerdi ve neden böyle pislerdi. Bunları merak ederken ailelerimiz uyandı. Toplam 18 kişilerdi. Yani kardeşlerimiz yoktu. Ama ailelerimizin sesi de çok değişmişti. Âdeta birer canavar gibiydi sesleri. Onlara adeta birer bebek gibi baktık ama onlara ne sorarsak soralım hiçbir şeye cevap vermiyorlardı. Âdeta hırlıyorlardı. Onlara böyle böyle 1 hafta baktık. Ama hala konuşmamaya devam ediyorlardı. Bu arada biz hergün dışarı çıkıp yardım arıyorduk. Ama yaptığımız herşey nafileydi. Ne bir insan ne de bir yaşam belirtisi vardı. Gençliğimiz burada heba olup gitmişti. Ah ah o eski günler... Çok özlemiştik ve hergün gitmek istiyor ve yardım arıyorduk.  Yine aramaya çıkıp saat 5 gibi döndük ve yemek yiyecektik. Kızlar hazırlıyordu. Biz de sızlana sızlana bekliyorduk. Neyse ki 10 dk sonra hazır oldu. Biz yemekleri yerken ailelerimiz bağırmaya başladı.  Yanlarına gittik sonra kaçmaya çalıştılar onları Tokmak tuttu ama Tokmak'ı ittirip kaçıp gittiler. Ve Tokmak'ın bacağı birkez daha sakat kalmıştı,  kırılmıştı. Ben bu çocuğun topal kalacağından emindim artık.  Onlar Tokmak'ı ittirip kaçmaya başlayınca peşlerinden koştuk gittik. Ama onları bi anda yitirdik. Bi anda gözden kayboldular. Ama nereye gittiler. Adeta ortadan yok olmuşlardı....