10.Bölüm:"Umudun Boğuk Elleri"

81 49 0
                                    


♪ ⇅

Bazen hissetmek o şeyi yaşamaktan daha acıydı.Ama hissedememek kendi ruhuna attığın ilk tokattı.

Susmak,dilinin konuşmaması değilde,yüreğinin feryadının kimsenin duymamasıdır,kendine biçtiği acıdır.Her zaman siyah bir duvarın önünde rengarenk çizgiler varmış gibi izlerim,kırgın umudumu siyah çizgilerle boyayıp rengarenk çizgiler çizmişim gibi kandırırım.

Umudun cellat keskin zincirleri beni yok ediyordu.Umudum her günün yarınında son adıma son basamaktaydı...

Yalanlar gülümserken aynadan bana kendimi bir yalan ya da bir hiç gibi hissediyorum...

Yalanların tohumları umudun ektiği, susmanın biçtiği bir dikendir. Hiç bir yalanı sevdiniz mi ? ya da kaybolan umudunuzu bir başkasında öldürdünüz mü ?

Yaşamak, özgürlüğün içindeki tutsaklıktı.

Sevilmemek var ya bu o kadar kimsesizdi ki tek seçenek kendine ruhuna,damgaladığın bir vecaydı.

Ölmek,kalbinin durması değil,

Ölmek kalbin inanmayı bırakması.

Ölmek gülümsemenin içindeki yalan,

Ölmek umudun boğuk ellerinden seni bırakması....

O kadar susuyordum ki kendime sağır oluyordum.O kadar inançsızdım ki kendi umudumu katlediyordum.

Ateşin içinden yürümek ama o ateşin seni su zannetmesi ve buna razı gelmesi o kadar ağrılı bir cümledir ki sadece bakarsın cümleye ama gözlerin gözyaşlarını dökmeye başlamıştır.

Ben yalanların tohumlarıyla büyüyüp,ölmenin kıyısından geçip yaşayan umudun boğuk silik ellerinden tutmaya çalışan bir acıyım...

Kendimi kontrol edemiyorum,duygularım bensiz başlıyor ağlamaya ne zamanda beri bu kadar iradesiz olmuştum ben. Ne zamandan beri kendimi rüzgara bırakıp salıvermiştim kendimi.

Hangi gün bıraktım inanmayı.Hangi gün gülümserken yalandan karanlığı sevmeye başlamıştım.

Ben nasıl her zaman kendini düşünen bir insanken ne zaman başkaları için ağlar oldum.

Dolmuştum artık,kalbim iyiliklerle değil yalanlarla kendini besliyordu,gözlerimi karanlığa alıştırmıştım.Hepsi benim suçumdu.Bu kadar vicdan temiz ellerini bile kirletirdi.

Hepsi benim acımdı..Acım bana ağlıyordu.

....

Helin Çınar

KIRIK KANATLAR MÂBEDİHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin