KIRIK KANATLAR MÂBEDİ

13.Bölüm:"Siyaha Bulanan Beyaz Kelebek"

Kanatsız'a part ⁄ 2

Yüzün unutamayacağım bir anın ilk karesiydi Beyaz Melek.

Ellerin dokunamadığım saçlarının o narin esen telleri,

Sevgin,inancın üzerine örtülmüş en keskin yalan.

Yoksun Kadın,hep varken nasıl da hiç olmayı tercih edersin...

Beyaz Melek bugün seni kaybettiğimin üzerinden bir ay geçti.Acısı buram buram yüreğimde,gözlerin kanayan bir okyanusun ilk damlası.

Her acı zamanla geçmezdi Melek,o okyanusta boğulduğum ilk gün beni terkedişindi.Ben bir Beyaz Meleğin kanatlarındaki o kız çocuğuyum,sevilmeye muhtaç ve terkedilişe alışmış bir kız çocuğu...

Gece,gündüze aşıkken.Güneş aya meftunken. Kadın ben senin o kanatlarında nefes alan kişiydim. Şimdi ise,

Gece,güneşi bırakmışken.Güneş ayı terketmişken.Kadın ben senin o ölüm kanatlarında nefessiz kalmayıp,yüreğimi parçalıyordum...

Zaman,yere atılmış üstüne basılmış bir izmaritin o küf kokan külleriydi.

O zamanın içinde onun inancının altında eziliyordum.

Kimsesiz hissediyorum Beyaz Melek,o kadar kimsesizsim ki bir annenin kollarında şefkat bekliyorum.

Beyaz Melek,o kadar yoksun ki yüreğimde hep varolcaksın...

Anne o kadar varsın ki yüreğimde hep yok olacaksın...

Gözlerin Kadın,fersiz bakan gözlerinde benim yansımam idam ediliyordu.

Yalnızlık,doğurduğu sessizliği severdi.

Yalan, arkada bıraktığı enkaza tapardı.

Ve Beyaz Ölüm,

İnanç,yıkılan bir insanı görünce Tanrı o okyanusun içindeki kız çocuğunu yalnız bırakır kaderine terkederdi.

Hiç kazanmadığım birini kaybettim Anne, beni bırakmayacağına söz veren bir Kadın arkasında bir enkaz bıraktı Anne, Yüreğim onun o narin ellerinde ölüyor.

Özlüyorum Beyaz Ölüm,beni ne kadar bırakmış olsan da bir kız çocuğu gibi özlüyorum seni.

O kız çocuğu merak ediyor seni, merak ediyorum seni Kanatsız.

Nereden bilebilirdim ki o gün son kunuşmamız olduğunu,ya da ölümüm.

Bazen birini kaybetmek sizi mutsuz edebilirdi ama ansızın bir insanı kaybetmek ruhumuzun kaybedişi olurdu.Ansızın, sessizce,sormadan,habersizce giden gidişler acıtırdı.

Ruhumun sökülüşüne bir kelebek takıldı.

Kanatları beyaz olan bir ağrılı kelebek,o benim onunla olan hayallerimdi.

Tesellimi onunla olan hayallerimizle geçirecektim.

Ruhumun sökük ipliklerini o beyaz kelebekle tekrar tekrar söktük.

O yara iyileşmemeliydi.O hayaller benimle aynı yerden kanayacaktı. Ta ki o kanatlar siyaha bulanana, ben o Beyaz Meleği unutana kadar kanayıp aynı yerden ağlayacaktır.

"Sevmek güzel şeydir Kanatsız bunu sen öğrettin bana,sonra çekip gittin bana terkedilişin ne kadar acı olduğunuda öğrettin bilmeden,ve sonra beni kanattıkları yerden öpen sen, o yerleri keskin yalan inancınla söküp bir kenara attın.Ama en çok ne acıttı biliyor musun?

Değerli hissedildiğim her günün,o gün çöp gibi unutulduğunu hissettim."

Hala acıyor Kadın.

Hala inanıyorum,Ve hala seni seviyorum...

Kalbinden öptüğüm Kadın.O beyaz kelebek siyaha bulanmaya başladı...