|Kader,vurulmuş bir kağıttı benim için yırtılmış kül olmuş yok olmuştu.Kaderim yaralarımı kabullenebildiğim en büyük kabullenişti...
Akrep, yelkovanın üzerine devrildi.Kader tekrar tekrar yandı.Devrilen zamanlar saniyelere aktı.Akmaya başlayan saniyeler saliselere bölündü.Kader tekrar zamana dönüştü.Anıya belkide anın içindeki yokluğa...
Kanayan yaralarımın yüreğimde izleri vardı.Benim yaralarım yanık kokardı. Yaralarımın yara bandına ihtiyacı vardı.Kapanması gerekirdi.
Karanlık,yaralarımın içinde yaşıyordu.
Ağrıyan yaralarıma sarılıyordum.O kadar sıkı sarılıyordum ki yaralarımı kendim acıtıyordum.
Küçük kız çocuğu yaralarını üflemeye çalıştı.Her üfleyişte acıları acıyordu.
Bazen bir yara açılırdı.
Ama o yarayı açan kişiyi o kadar çok severdiniz ki..
Yarayı açan O olduğu için gocundurmazdınız.
Sarmasada olurdu,
iz bıraksa canını yaksa da olurdu.Sonra bir kız çocuğu geldi.
Yanıma oturdu,küçük elleriyle saçlarımı sevdi.Elleriyle yüreğime dokundu.Gözleri gözlerimdeydi.Kulağıma eğilerek kısık sesle fısıldadı."Geçecek küçüğüm,o kadar geçecek ki hissetmeyeceksin,acılarına güleceksin,yüreğindeki yanık izini öpeceğim ben..."
Küçük gözlerinde yalanların tohumları vardı,bilirdim ben.Yaralarımın kaldırılmaya ihtiyacı vardı.
Yara bandı,
Kapanmayan yaraya baktı ve yaranın kapanmaya ihtiyacı olduğunu anladı.
Bir kız çocuğu geldi yarayı sardı.
Yaralar o kadar derindi ki yara bandı tutmadı yarayı.Kader bir kez daha itiraz etti tanrıya.Zaman bir kez daha küçük bir kız çocuğunun yarasını kanattı.
Ve bir kez daha bir anne bir kız çocuğunun yüreğindeki acı oldu.
Kalbimin içinde zehirler vardı.Kendi kendimi zehirliyordum.Sevgi bilmeyen birinden şefkat bekliyordum.
Güneş her zaman doğardı ve batardı.
Benim dünyamda güneş batmak isterdi.
Gecelerimin bana ihtiyacı vardı.
Gözyaşlarımın yastığa,titreyen bedenimin yorgana ihtiyacı vardı.Ben kapanmayan yaralarımla vardım.Ben acılarımla var oluyordum.
Mezarlığımda,tabutun üstünde çiçek değil,ekilmiş yara bantları isterdim...
|
Helin Çınar
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KIRIK KANATLAR MÂBEDİ
AcakUmut, Bir Meleğin ruhundan bir kadının gözleridir, Sevgi, O meleğin,o kadını en çok Tanrı kadar sevmesidir. Acı, Tanrı'nın ellerinde bir meleğin ölümünü izleyen o Kadındır. Kanatlarından acıyla varolmuş bir Beyaz Melek,Ruhunun sökülüşüne eşlik eden...