gün ışığına sinen kadının boğazına sancan kurşuni gül gövdesi

tenhâ akşamüstü, ezan vâkti

•

"küçük bir kız çocuğusun. niçin ölümü diliyorsun, leyl?"

psikolog, masanın arkasında yer alan siyah koltuğunda geriye yaslandı. sarı saçlı kız çocuğu, zifir gözlerini doktorun gözlerine diredi.

"on altı yaşındayım. küçük bir kız çocuğu demeniz için, biraz fazlayım galiba. ha sorunuza gelecek olursak bayım, her gün, her akşam bir parçamı kendimden kesip tanrı'ya dikiyorum. gövdemden azaldıkça, ruhumdan çoğalıyorum. tanrı beni kutsamaya başlıyor. ben de tanrı'nın gövdesini tamamlamak için kendimden eksiltiyorum her akşamüstü. eksildikçe eksiliyorum. bu eksikliğin yerini günâhlarıma satıyorum. ölmek ise.. doktor, ben ölemem. sadece, uzun bir uykuya dalmak için insansal yöntemleri deniyorum. anlıyor musunuz?"

"tanrı'nı gördün mü hiç, leyl?"

"geçen hafta, gözlerimin altını kestiğimde, evet. tanrı, eksik, bayım. tanrı epey eksik. kendini tamamlamak için ise.. benim gibi bir çok insanı eksiltecek."

•

"küçük bir kız çocuğuydu, karanfil. tanrı'nı görmek için fazla küçüktü. şizofreni teşhisi koymak, onu kendinden alıkoymak olurdu. ben de tüm eksik psikolojimi kullanarak, 'hiç bir şeyi yok, anlattıkları gayet normal' dedim. normaldi çünkü. onun için, hepsi fazla normaldi."

"haklıdır belki de. bilemeyiz ki bayım. zihnine elimizi uzatmadan hiç bilemeyiz. hem.. farkındaysan, ben de senin bir hastanım. hastalarını başka bir hastana anlatman.. trajikomik."

"sen benim sevgilimsin, müjgân."

"beni leyl'in yanına götürmek için anlattın, değil mi doktor?"

"gidelim mi?"

"gidelim."

16.10.20|17:30

ölmək istəyirəm yamacına 13.