Wierzysz w miłość od pierwszego wejrzenia? || Mata

-12-

W sobotę postanowiłam spotkać się z Michałem, bo już mnie denerwował tym, że co chwilę pisał, a ja już nie miałam siły mu odpisywać, więc zgodziłam się na spotkanie.

Michał miał po mnie przyjść około dwunastej, choć nalegałam, żeby specjalnie nie przychodził i żebyśmy spotkali się na miejscu, ale chłopak jest nieugięty.

Jest dopiero dziesiąta, więc na spokojnie wstałam, przywitałam się z Burmistrzem i poszłam zrobić sobie śniadanie, czyli płatki z mlekiem.

Idealnie kiedy usiadłam na kanapie i włączyłam telewizor zadzwoniła do mnie Inga, oczywiście odebrałam

- No hej Inga, co tam? - Zapytałam

- Co ty taka szczęśliwa? - Zapytała, ale nie dała mi odpowiedzieć. - Dobra nie ważne, idziemy dzisiaj gdzieś? Na przykład do galerii, z chęcią bym sobie coś kupiła. - Powiedziała

- Dzisiaj nie mogę, może dopiero wieczorem. - Odpowiedziałam

- No to co takiego robisz, że nie możesz nigdzie iść?

- Spotykam się z Michałem. - Odparłam

- A co się stało, że się tak odmieniłaś od wczoraj i już cię nie wkurwia?

- Weź on mnie wkurwia gorzej niż ty. - Powiedziałam

- Myślałam, że gorzej się nie da. - Zaśmiała się

- Spotykam się z nim, bo normalnie by mnie tym męczył do końca życia. - Powiedziałam

- Pewnie chce się z ciebie pośmiać na żywo.

- Dobra weź już się zamknij i zobacz czy przypadkiem nie ma cię w kuchni, cześć. - Powiedziałam i się rozłączyłam

Dokończyłam jedzenie i posiedziałam jeszcze chwilę przy czym też przejrzałam social media.

Kilka minut po jedenastej poszłam wziąć szybki prysznic, po którym umyłam zęby, przemyłam twarz i zrobiłam lekki makijaż. Po tym poszłam do sypialni żeby się ubrać. Zabrałam zwykłe szaro-niebieskie jeansy i biały swetrowy golf.

Po tych czynnościach wróciłam do salonu i tym razem zaczęłam przeglądać tik toka, czasami są tam naprawdę śmieszne rzeczy.

Chwilę, no może nie taką chwile, ale trochę po dwunastej zadzwonił domofon, więc zwlokłam się z kanapy i poszłam otworzyć.

- Hej. - Powiedział Michał i się uśmiechnął

- Cześć. - Odparłam i również się uśmiechnęłam

- Chodź idziemy. - Powiedział i złapał mnie za rękę

- Poczekaj, muszę jeszcze zabrać klucze i telefon. - Powiedziałam i wróciłam się do salonu, z którego zabrałam te dwie rzeczy

- Możemy iść. - Powiedziałam, a chłopak ponownie złapał mnie za rękę

- Sorry, że się spóźniłem, ale to normalne u mnie, że się nie wyrabiam na czas. - Zaśmiał się

- Luz, powiesz gdzie idziemy? - Zapytałam

- Nie.