Bir kaza, iki ceset, bir bebek, aralarına yollar ve yıllar girmiş bir çifti yeniden birleştirebilir mi?
∾
Başarılı haber spikeri olan Lale Güneş; o akşam hayatının dönüm noktası olacak bir haberi sunduğunun farkında değildi.
Kalbinde derin izler bı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
05.11.2021
KALBİMDE PARMAK İZİN VAR
2. Bölüm: "İkinci Kişi."
"Toprak içine gömer, insan da öyle..."
🌷
17 Yıl Önce...
Pekiyilerle dolu karneme heyecanlı bir tebessümle bakarken dudaklarımı birbirine bastırarak, karşımdaki okul binasının demir kapısına baktım. Kardeşimi bekliyordum. O da karnesini alacaktı ve beraber sokağın hemen sonunda yer alan evimize dönüp annemize karnelerimizi gösterecektik.
Ocak ayının son günlerinde olduğumuz için hava oldukça soğuktu ve biraz yağmur çiseliyordu. Elimdeki karneyi ıslanmaması için, montumun içine sokup göğsüme yaslamıştım. Fermuarı açık olan montumdan içeriye sızan sert rüzgar, ince kazağımı çabucak aşıp üşümeme sebep oluyordu. Ancak ben, karnemi korumayı kendimi korumaktan daha önde tutuyordum.
Ege'yi görebilmek için sabırsızlanmaya başladığım sırada demir kapı gürültüyle açıldı ve benim üç alt sınıfım olan, ikinci sınıf öğrencileri koşturarak bahçeye çıktı. Okula 1 sene geç başlamış olduğu için onlardan biraz daha uzun olan kardeşimi kalabalığın en arkasında gördüğümde gülerek el salladım. O da anında bana karşılık verdi. Ve kalabalığı aşıp, yüksek merdivenlerden alelacele inmeye başladı.
Kısa süre içinde yanıma geldiğinde, elindeki karneyi sertçe bana uzattı. "Hepsi 5!"
Kaba bir ses tonuyla kurduğu cümleyle kumral saçlarını hafifçe çektim. "Kibar ol!"
Bunun üzerine inci gibi beyaz olan dişlerini gösterdi. Ve ben onun karnesine uzanırken o da benim karnemi elimden çekti.
Panikle bağırdım. "Yırtma sakın!"
Omuz silkerek okulun çıkışına yürümeye başladığında, ben de alelacele peşine takıldım. Hızlı adımlarına ayak uydurmaya çalışırken incelediğim karnesi için, "Aferin sana, maviş," diye bir karşılık verdim. O da bunun üzerine yürüyüşünü kesmeden bana bakıp yaramaz bakışlarıyla sırıttı. "Sana da aferin, Laliş."
Abla demesi konusunda onu uyarmak için dudaklarımı araladığım sırada, sokakta, "Ege!" diyen kalın bir ses yankılandı. Ve ikimizin de bakışları biraz ilerimizde duran babamı buldu. Ben onu gördüğüm an durgunlaşırken; Ege, aksime heyecanla, "Babam gelmiş!" diye bağırdı. Ve elinde duran karnemi bana uzatıp babama koştu.
Babam, beline yapışan kardeşimin sırtına ellerini yaslarken, "Oğlum," dedi. Bana samimiyetsiz gelen ama Ege'nin yüzünde güller açmasına neden olan bir sesle...
