Bir kaza, iki ceset, bir bebek, aralarına yollar ve yıllar girmiş bir çifti yeniden birleştirebilir mi?
∾
Başarılı haber spikeri olan Lale Güneş; o akşam hayatının dönüm noktası olacak bir haberi sunduğunun farkında değildi.
Kalbinde derin izler bı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
08.11.2024
KALBİMDE PARMAK İZİN VAR
5. Bölüm: "1 Yanlışa 3 Doğru."
"Çok karanlık bir cümlede durmuş gibiyiz."
🌷
"Lale!"
Bağırışını umursamadan teşhisin yapıldığı salondan dışarı çıktığımda kapıyı gürültüyle kapattım. Burada bir saniye daha durmayacaktım. Koşarcasına bir hızla koridorda ilerlerken, yanaklarımda iz bırakan gözyaşlarını, oradan kazımak istercesine sert bir şekilde sildim.
Bu sırada ardımdaki kapının açıldığını ve yeniden adımı bağırdığını duysam da, duymamış gibi devam ettim. Koridorun köşesinden hızlıca döndüm. Kurumun otomatik kapısından çıkmama birkaç adım kala büyük ve kendinden emin adımlarla arkamdan geldiğini gördüm. Açılan otomatik kapılarla akşamın karanlığıyla buluşurken, kapıların kapanmasına ve benim birkaç adım ilerimde duran merdivenlere ulaşmama izin vermeden dışarı fırladı. Üçüncü kez tam arkamdan adımı söylemesi üzerinde tüm duygularım alabora oldu.
Hışımla o'na döndüm. "DNA sonuçları çıkınca, göreceksiniz!" Sesim, etrafta yankılanırken parmağımla içeriyi gösterdim. "Orada yatanlar Fulya ve Ersel değil! Yaşayıp yaşamadıklarını bilmiyorum ama bildiğim tek şey bu cesetlerin onlara ait olmadığı!"
Karşımdaki yeşil gözler benimle nasıl başa çıkacağını bilmiyormuşçasına açıldı. Bana doğru bir adım atarken, "Evet sonuçlar gelince göreceğim," dedi ve benim de bir adım geri gitmeme sebep oldu. "Ama o sonuçlar istediğimiz gibi çıkmazsa, üzüldüğünü bir kez daha göreceğim!" O'ndan uzaklaşan ben değilmişim gibi kendinden emin bir adım daha attı ve işaret parmağını, dediklerinin altını çizercesine bana doğru tuttu. "Ve ben, üzüldüğünü görmek istemiyorum!"
Son cümlesi, tahammül sınırımı aşınca aramızdaki mesafe bir kez daha açıldı. "Bunu sen mi söylüyorsun?" Aramızda soğuk rüzgarlar esti. "Üzülüp üzülmemem umurunda olsa, beni Lale'den vurmaya kalkmazdın!"
"Ben mi?" diye sorduğunda sesi, benimle aynı seviyede yükseldi. "Ben mi Lale'den vuruyorum? Beni buna mecbur bırakan sensin! Lale'yi alsan bana göstermezsin bile!"
Almak üzere olduğum nefesi yarıda kestim. Benden bir cevap bekleyerek gözlerimin en derinine baktı. Gösteririm, demeyeceğimi anladığında acıyla gülümsedi. "Gösteririm diyemiyorsun. Çünkü sen yalan söylemezsin." İşaret parmağı bu sefer kendisini gösterdi. "Ama ben gösteririm."
Dudaklarıma bulaşan gülümsemesi alaylı bir hâle bürünse de, altında yatan acı ortadaydı. "Gösteririm diyorsun," derken inanmış gibi kafa salladım. "Çünkü sen yalan söylersin."
